Chasing the Sunset

52*

"Τι εννοούσες λέγοντας ότι δεν ξέρεις πότε και αν θα γυρίσεις, Ίαν;", τον κοιτάζω πειραγμένη όπως μπαίνουμε πάλι στο αμάξι και εκείνος βάζει μπροστά.

"Τόση αυτοπεποίθηση πια;"

"Όχι καμία σχέση. Το είπα απλά για να μας αφήσει ήσυχους.", λέει και καλά.

"Ναι ναι σε πιστέψαμε τώρα..", λέω και προσποιούμαι ότι κάνω μούτρα. "Αλήθεια έλεγε ο Μπούκουρης πριν;", τον ρωτάω αυθόρμητα.

"Για τι από όλα;"

"Ότι το σπίτι πενθούσε, ότι πίνατε συνέχεια, ότι σερνόσασταν..", λέω δειλά.

"Κάθεσαι κι ακούς τον μαλάκα τον Μπούκουρη κι εσύ.."

"Δηλαδή ψέματα έλεγε;", λέω απογοητευμένη.

"Όχι, αλλά δεν θέλω να τα ξέρεις εσύ αυτά.."

"Γιατί όχι; Δεν είναι κακό να είσαι ευαίσθητος! Το αντίθετο μάλιστα."

"Δεν θέλω να κάνω σαν γκόμενα ρε Σοφία. Παράτα το αυτό το θέμα.", λέει πειραγμένος.

Δεν θέλω να του χαλάσω τη διάθεση οπότε αποφασίζω να πάω με τα νερά του.

"Όπως θες. Αλλά να ξέρεις ότι δεν χρειάζομαι κραυγαλέες αποδείξεις. Η ομορφιά πάντα κρύβεται στα απλά, καθημερινά πράγματα!", του υπενθυμίζω ρίχνοντας τη σοφή συμβουλή της μέρας.

Σοφία, όνομα και πράγμα λοιπόν.

"Έννοια σου και δεν σκοπεύω να κάνω τίποτα υπερβολικό απόψε.", με διαβεβαιώνει.

"Χμμ! Αλήθεια, έχεις σκοπό να μου πεις πού πάμε;", λέω περίεργη.

"Θα δεις!", λέει με υποσχόμενο τόνο.

"Καλά! Ανυπομονώ να δω τι έχει ετοιμάσει το καλό παιδί, που είναι ευαίσθητο και το πληγώνω.. άθελά μου.", λέω δανειζόμενη τα λόγια του Μπούκουρη από πριν και είμαι περίεργη να δω την αντίδρασή του.

Εκείνος δεν απαντάει αλλά του ξεφεύγει ένα μικρό χαμόγελο το οποίο προσπαθεί να πνίξει για να μην το δω. Πολύ αργά.

Μισή ώρα αργότερα έχουμε φτάσει σε ένα μέρος που δεν έχω ξαναπάει ποτέ. Γέννημα θρέμα της Αθήνας θα έλεγε κανείς ότι τα έχω δει όλα, αλλά απατώμαι οικτρά αν όντως το πιστεύω αυτό. Είμαστε δίπλα στη θάλασσα και ένα απαλό αεράκι χαϊδεύει τα πρόσωπά μας. Βγαίνουμε από το αμάξι και κατευθυνόμαστε προς τη θάλασσα αφού πρώτα κατεβαίνουμε μια παλιά, ξύλινη σκάλα η οποία οδηγεί στο επίπεδο της άμμου. Τώρα έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω καλύτερα το περιβάλλον γύρω μου. Είναι αρκετά σκοτεινά αλλά ευτυχώς το φως του φεγγαριού είναι γενναιόδωρο απόψε. Βρισκόμαστε σε μια ανοργάνωτη παραλία και μπορώ να διακρίνω μερικές παρέες να κάθονται διάσπαρτες κατά μήκος της παραλίας. Μια παρέα μάλιστα έχει έρθει εξοπλισμένη και τραγουδάνε υπό τη συνοδεία των κιθάρων τους. Το σκηνικό μοιάζει ειδυλλιακό πραγματικά.

"Τι είναι εδώ;", λέω χαμογελαστή καθώς γυρίζω προς το μέρος του και τον παρατηρώ να χαζεύει τους τύπους με τις κιθάρες.

"Είναι το αγαπημένο μου μέρος. Το μέρος που έρχομαι όταν δεν είμαι καλά κι έχω ανάγκη να σκεφτώ ή να εμπνευστώ. Ωραία δεν είναι;", με ρωτάει κοιτώντας τριγύρω του.

"Σε είχα για τύπο που θα σκεφτόταν πηδώντας από ταράτσα σε ταράτσα με τόση ενέργεια που κρύβεις μέσα σου!", τον πειράζω.

"Αυτό το έκανα παλιότερα πλάκα πλάκα, πριν χτυπήσω το γόνατό μου. Μετά έπρεπε να σκεφτώ ένα plan B και κάπως έτσι κατέληξα εδώ."

"Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που σου αρέσει να σκέφτεσαι δίπλα στη θάλασσα; Δηλαδή πέρα από το προφανές."

"Βασικά είμαι μισός από την Πάρο και μισός από την Κρήτη. Οπότε πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη θάλασσα. Μπορεί το καλοκαίρι να μην είναι η αγαπημένη μου εποχή, αλλά θάλασσα δεν σημαίνει μόνο ήλιος και καλοπέραση. Αντίθετα, αποπνέει ένα μυστήριο και μια ηρεμία ταυτόχρονα. Νομίζω έχει αυτή τη δύναμη να γιατρεύει την ψυχή σου. Όπως εσύ με λίγα λόγια.", μου χαμογελάει αμήχανα και πιάνει το κεφάλι του.

"Μάλλον δεν σου έχω μιλήσει πολύ για μένα έτσι;"

Γνέφω αρνητικά.

"Δεν είσαι ο πιο ομιλητικός άνθρωπος όσον αφορά τον εαυτό σου, Ίαν. Ό,τι ξέρω το έχω ανακαλύψει σχεδόν μόνη μου. Αλλά το έχω αποδεχτεί, είναι σίγουρα μέρος της γοητείας σου.", λέω ειλικρινά.

Πάντα μου άρεσαν τα δύσκολα και ο Ίαν για μένα ήταν ένας συνεχής γρίφος που έπρεπε να αποκωδικοποιηθεί. Η αλήθεια είναι ότι το να εξετάζω τη συμπεριφορά του λειτουργούσε σαν αφροδισιακό για μένα.

"Χμμ, γι' αυτό είμαστε εδώ απόψε εξάλλου.", λέει αφού σκέφτεται πρώτα.

"Ήρθε η ώρα να γνωρίσεις τον Κωνσταντίνο, τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από τον Ίαν και σίγουρα πίσω από τον Στρατή. Είσαι έτοιμη;", γελάει και μου προσφέρει το χέρι του.

"Γεννήθηκα έτοιμη!", λέω και τα μάτια μου λάμπουν.

**Η ιστορία θα κυλήσει εκνευριστικά αργά για τα επόμενα 5-6 παρτ, αλλά θα σας αρέσει.. Υπόσχομαι να σας κάνω να λιώσετε!**