Chasing the Sunset

39*

Πάνε μερικές μέρες από τότε που πήρα την οριστική απόφαση να μείνω. Ο Ίαν στις μέρες που ακολούθησαν πέταγε στα ουράνια. Έχει γίνει άλλος άνθρωπος! Η σκιά που άλλοτε τον καταλάμβανε κατά καιρούς έχει δώσει τη θέση της στο πιο φωτεινό χαμόγελο. Περνάμε ακόμη περισσότερο χρόνο μαζί πια και τώρα απολαμβάνουμε ο ένας τον άλλο χωρίς τον περιορισμό του χρόνου και το φόβο του δεσίματος. Η καρδιά μου χαμογελά κάθε φορά που τον βλέπω και χτυπά πιο δυνατά. Είμαι ερωτευμένη και ξέρω πως δεν γίνεται να είναι η λάθος απόφαση όταν όλα τα σημάδια μου δείχνουν προς τη δική του κατεύθυνση.

Στο ίδιο κλίμα κινούνται και οι κολλητοί μου. Ο Ντίνος μόλις άκουσε ότι αποφάσισα να μείνω κόντεψε να πάθει καρδιακό και δεν μπορούσε να σταματήσει να με αγκαλιάζει!

"Χαίρομαι τόσο πολύ που επιτέλους σταμάτησες να τρέχεις!", μου είπε όλο νόημα.

"Σου χρωστάω τόσα πολλά ρε Ντίνο.. Σε ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια!"

Η Φαίη αντίστοιχα δεν είχε πιστέψει στιγμή ότι θα έφευγα. Όχι από τη στιγμή που γνώρισα τον Ίαν δηλαδή. Αρνιόταν να φανταστεί τη ζωή της στην Ελλάδα χωρίς εμένα στο πλάι της και τώρα ονειροπολεί για τους 4 μας και το μέλλον που μας περιμένει από το φθινόπωρο και μετά. Το μέλλον, σκέφτομαι. Τι ειρωνία. Μέχρι πριν μια βδομάδα αυτή ήταν η απαγορευμένη μου λέξη και τώρα μπορώ να τη λέω χωρίς τρόμο και λύπη. Τώρα έχει γίνει η αγαπημένη μου.

Ακόμη κι η Μάρα με πήρε τηλέφωνο μόλις έμαθε τα νέα από τον Ίαν. Είχε σκεφτεί πολύ την περίπτωσή μας, καθώς ο Ίαν συχνά την συμβουλευόταν για θέματα που αφορούσαν εμάς, και πίστευε ότι θα με μισούσε αν μπορούσα ποτέ να κάνω τόσο μεγάλο κακό στον 'αδερφό' της. Ευτυχώς πρυτάνεψε το συναίσθημα κι όχι η λογική στο τέλος.

Ο Πάνος όταν συναντηθήκαμε και πάλι σε μια πρόβα της μπάντας, μετά την κρυφή μας συνάντηση στο σπίτι μου, δεν έδειξε να σοκαρίζεται καθόλου. Μου ψιθύρισε ένα 'σ' ευχαριστώ' γεμάτο νόημα και με αγκάλιασε! Ήταν σίγουρος πως αυτό ήθελα βαθιά στην καρδιά μου και ό,τι ήταν απλά θέμα χρόνου προτού βγουν στην επιφάνεια οι κρυφές μου επιθυμίες. Η αλήθεια είναι ότι στον Πάνο χρωστάω τα περισσότερα γιατί εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή που ήθελα τόσο πολύ κάποιος να με πάρει από το χεράκι και να μου δώσει έναν λόγο να μείνω.

Απόψε έχουμε κανονίσει να βρεθούμε οι συνήθεις ύποπτοι στο γνωστό μπαράκι. Εκεί που ξεκίνησαν όλα. Έχει φτάσει πλέον το τέλος του καλοκαιριού και αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε όπως του αξίζει. Για αρχή, ο Ράιαν, ο Ίαν κι εγώ έχουμε μαζευτεί στο σπίτι της Φαίης και έχουμε αράξει στις ξαπλώστρες γύρω από την πισίνα. Είναι οι τελευταίες ανέμελες μέρες μας καθώς τα παιδιά αρχίζουν πρόβες μέσα στην επόμενη εβδομάδα για την επικείμενη περιοδεία τους κι εγώ έχω κλείσει συνεντεύξεις για δουλειά. Η απόφαση του να μείνω συνοδεύεται με το ανάλογο τίμημα προφανώς. Ευτυχώς, η Μάρα έχει αρκετές γνωριμίες λόγω της δουλειάς της και ήταν αρκετά εξυπηρετική ώστε να μου κανονίσει κάποιες συναντήσεις. Ας ελπίσουμε κάποια από όλες να είναι και η τυχερή.

Πίνω άλλη μια γουλιά από το μοχίτο μου και κοιτάζω τα παιδιά καθώς αποφασίζουν να κάνουν ακόμη μια βουτιά στην πισίνα. Η Φαίη ακριβώς δίπλα μου κάνει ηλιοθεραπεία γιατί όπως λέει, θέλει τα πρωτοβρόχια να την βρουν σοκολά κι όχι κάτασπρη. Εκείνη έχει ακόμη έναν τελευταίο χρόνο στην Καλών Τεχνών, αλλά μιας και της έχει μείνει μόνο η πτυχιακή της και δεν την περιορίζουν τα μαθήματα, ανέλαβε μια βοηθητική θέση στο καλλιτεχνικό κομμάτι της εταιρείας του πατέρα της. Είναι αστείο και ειρωνικό το γεγονός πως όλοι έχουν φιξάρει τις ζωές τους και εγώ, ενώ θα είχα πιθανότατα μια τέλεια δουλειά στη Νέα Υόρκη, πρέπει τώρα να καθίσω να σκεφτώ τι θέλω να κάνω στην Αθήνα. Βέβαια, οι συνεντεύξεις που μου έκλεισε η Μάρα είναι με γνωστά περιοδικά και κανάλια, οπότε δεν πρέπει να παραπονιέμαι. Αλλά είναι λογικό να υπάρχει μια μικρή ανασφάλεια και ίσως, λίγη πίκρα.

Τις σκέψεις μου διέκοψε ο ήχος ειδοποίησης του κινητού μου και αμέσως άπλωσα το χέρι μου να το πιάσω αδιάφορα. Πατάω το κουμπί εκκίνησης για να φωτιστεί η οθόνη και αντικρίζω το χειρότερο μου εφιάλτη να παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Το εμαιλ που περίμενα μήνες, εβδομάδες, μέρες και που είχε τη δύναμη να μου αλλάξει τη ζωή τώρα έστεκε εμπρός μου.. Κι εγώ δεν ήξερα αν είχα τη δύναμη να το ανοίξω...