Chasing the Sunset

23*

Η ώρα έχει πάει ήδη 7 το απόγευμα κι εγώ δεν έχω κουνηθεί ακόμη από το κρεβάτι. Σήμερα όλοι με φροντίζουν. Όπως και τη Μάρα. Όταν οι νταντάδες μου αποφάσισαν να με αφήσουν λίγο μόνη βρήκα χρόνο να σηκωθώ. Αφού έπλυνα το πρόσωπό μου για να δείχνω λίγο πιο ζωντανή αποφάσισα να πάω να δω τη Μάρα. Ένιωθα υπεύθυνη για ό,τι μας συνέβη γιατί δεν έκανα τίποτα να το σταματήσω. Φόρεσα ένα τζιν σορτσάκι κι ένα απλό λευκό tshirt και άνοιξα την πόρτα. Εκείνη τη στιγμή έπεσα μούρη με μούρη με τον Ίαν. Φαίνεται ότι ερχόταν στο δωμάτιό μου ή πήγαινε στης Μάρας. Δεν μπορώ να πω γιατί τα δωμάτιά μας είναι ακριβώς δίπλα.

"Γεια!", λέω αμήχανα καθώς με έπιασε απροετοίμαστη το όλο σκηνικό.

"Γιατί είσαι όρθια;", με κοιτάζει αυστηρά. 

"Πάμε να ξαπλώσεις πάλι!", λέει και με πιάνει από τους ώμους σπρώχνοντάς με πίσω στο δωμάτιο.

"Μα είμαι ξαπλωμένη όλη μέρα, θα λιώσω σε λίγο!", παραπονέθηκα.

"Και δεν είμαι άρρωστη, ένα απλό χανγκοβερ έχω. Άσε που θέλω να δω πως είναι η Μάρα!"

"Μια χαρά είναι η Μάρα. Κάνει μπάνιο τώρα, θα τη δεις αργότερα."

"Ουφ καλά, να βοηθήσω σε κάτι με το πάρτι τότε;"

"Είναι όλα έτοιμα για το βράδυ, δεν χρειάζεται. Θες να σου φτιάξω κάτι να πιεις;"

"Έχουμε κακό ιστορικό με τα κοκτέιλ νομίζω εσύ κι εγώ.."

Αρχίζει να γελάει έντονα.

"Εννοούσα κανένα χυμό. Αλκοόλ δεν ξαναβάζεις στο στόμα σου!"

"Από πού κι ως πού; Τι είσαι εσύ ο μπαμπάς μου να με διατάζεις;", του λέω και σταυρώνω τα χέρια μου.

"Για σήμερα ναι.", λέει με ευχαρίστηση στο βλέμμα.

"Κοίτα Ίαν σε ευχαριστώ πολύ για σήμερα το πρωί που μας φρόντισες κι εμένα και τη Μάρα, αλλά δεν χρειάζεται να νιώθεις υπεύθυνος άλλο πια. Είμαστε καλά τώρα."

"Σοφία, μόλις σε συγχώρησα. Μην με κάνεις να το μετανιώσω."

Χάρηκα πιο πολύ από όσο έπρεπε στο άκουσμα των λεγομένων του.

"Δηλαδή δεν θα με αγνοείς πια;", λέω όλο νάζι και τον πλησιάζω.

Εκείνος βάζει τα χέρια του στη μέση μου και με τραβάει κοντά του. Τα μάτια μας συναντιούνται.

"Και να 'θελα, τώρα δεν γίνεται.", μου χαρίζει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει.

Αποσυντονίζομαι για μερικά δευτερόλεπτα.

"Ωραία, για σήμερα ας είσαι μόνο ροκσταρ...", λέω και κάνω μια παύση, "από αύριο δεν υπόσχομαι!", ψιθυρίζω στο αυτί του και απομακρύνομαι κοιτάζοντάς τον με νόημα.

Καθώς είμαστε αγκαλιασμένοι τον παρασέρνω προς τα πίσω μαζί μου και όταν φτάνουμε έξω από το δωμάτιο αφήνω τα χέρια μου ελεύθερα.

"Γεια σου προς το παρόν! Θέλω να ετοιμαστώ.."

"Καλά!", λέει κι απλά στέκεται στην πόρτα και με κοιτάζει σαν κουτάβι.

"Τι θα γίνει τώρα; Είπαμε γεια!", του λέω και πάλι.

"Μήπως ξέχασες κάτι;"

"Σαν τι;", του λέω δήθεν και καλά απορημένη αν και έχω μια ιδέα για το τι έχει στο μυαλό του.

Σκύβει και φέρνει το πρόσωπό του πιο κοντά μου γυρνώντας ελαφρά για να τον φιλήσω στο μάγουλο.

"Άντε βρε που θες και φιλάκι.", του κάνω και πάω να κλείσω την πόρτα.

Εκείνος σταματάει απότομα την πόρτα που σχεδόν τρομάζω.

"ΦΙΛΑ ΜΕ ΤΩΡΑ!", λέει με άγρια φωνή κι έπειτα σκάει στα γέλια.

Κάνω πως το σκέφτομαι για ένα δευτερόλεπτο και τον αρπάζω.

"Έλα εδώ βρε χαζό!", του λέω και του δίνω ένα πολύ τρυφερό φιλί στο μάγουλο.

Έπειτα αρχίζει να βαδίζει ανάποδα και με κοιτάζει με ένα ηλίθιο χαμόγελο μέχρι να στρίψει στο διάδρομο.

Η καρδιά μου πάει να σπάσει από το πόσο cute ήταν όλο αυτό το σκηνικό με τον Ίαν.

Όμως... Πού πάω να μπλέξω;;

*Καλό μήνα υπέροχα πλάσματα! Από εδώ και πέρα αναμένεται χαμούλης...*