Chasing the Sunset

40*

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά και τα γόνατά μου τρέμουν. Γαμώτο δεν θέλω να καταλάβει κανείς ότι κάτι συμβαίνει. Αυτόματα σηκώνομαι και βαδίζω αδιάφορα προς το σπίτι δήθεν και καλά ότι πάω προς την τουαλέτα. Κλειδώνομαι στο μπάνιο, κατεβάζω το καπάκι της τουαλέτας, κάθομαι για να είμαι ψυχολογικά έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο και με μιας ανοίγω το εμαιλ. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι όταν θα ερχόταν αυτή η ώρα θα το διαβάζαμε μαζί με τον Ίαν, αλλά τώρα δεν είναι μια από τις πιο λαμπρές μου στιγμές. Το εμαιλ ανοίγει κι εγώ αρχίζω να διαβάζω με κομμένη την ανάσα.

Με δέχτηκαν... Απίστευτο! Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε αυτά τα νέα. Ξέρω πως έχω πάρει ήδη την απόφασή μου ουσιαστικά κι αυτή είναι να μείνω αλλά τώρα που έχω συνολική επίγνωση της κατάστασης είμαι απαρηγόρητη. Πριν ήταν πιο εύκολο γιατί δεν ήξερα τίποτα και έπιανα τον εαυτό μου κρυφά να εύχεται να μην με προσλάβουν ώστε να μου το κάνουν πιο εύκολο. Αλλά τώρα όλα έχουν βγει στη φόρα και αυτό μου το κάνει τόσο δύσκολο... Αφήνω το κινητό μου στην άκρη και χώνω το πρόσωπό μου στις παλάμες μου μπήγοντας τα κλάματα. Για κάποιο λόγο θέλω να θρηνήσω. Το να ζήσω στην Αμερική σε συνδυασμό με τη συγκεκριμένη δουλειά ήταν ένας από τους πιο δύσκολους στόχους που είχα θέσει στη ζωή μου κι ένα, σύμφωνα με άλλους, άπιαστο όνειρο. Ο Ίαν ήταν άλλο ένα όνειρο της ζωής μου, διαφορετικό από το πρώτο. Τι γίνεται όταν έχεις 2 όνειρα να παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου την ίδια στιγμή και εσύ πρέπει να επιλέξεις το ένα εις βάρος του άλλου;

Σκουπίζω τα μάτια μου και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Είναι ώρα να βγω έξω στα παιδιά. Πάει ήδη αρκετή ώρα που είμαι κλεισμένη στο μπάνιο. Με το που ανοίγω την πόρτα βλέπω τον Ίαν να με περιμένει απ' έξω εξαιρετικά ανήσυχος.

"Όλα καλά;", λέει με το που με βλέπει και με πλησιάζει αυτόματα.

"Όχι ακριβώς..", του λέω και τον αγκαλιάζω.

Δεν θέλω να του πω ψέματα αλλά δεν είμαι κι έτοιμη για την αλήθεια. Το μόνο που έχω μεγάλη ανάγκη αυτή τη στιγμή είναι η αγκαλιά του, το άρωμά του και η αίσθηση ασφάλειας που με κάνει να νιώθω.

"Τι είναι κοριτσάκι μου;", μου λέει και χαϊδεύει τρυφερά το πρόσωπό μου.

"Θέλω να πάω σπίτι μου, δε νιώθω πολύ καλά..", του λέω με δυσφορία. "Σε πειράζει να τα πούμε αργότερα στο μπαράκι;"

"Θες να σε πάω εγώ; Δεν θέλω να οδηγήσεις σε αυτή την κατάσταση..", μου λέει υπερπροστατευτικά.

"Όχι, όχι θα μου κάνει καλό να οδηγήσω, θα καθαρίσει το κεφάλι μου. Λοιπόν θα τα πούμε μετά, εντάξει;"

"Είσαι σίγουρη ότι θέλεις να βγούμε απόψε; Μπορώ απλά να περάσω από το σπίτι σου αν θες."

"Ναι, όλοι το έχουμε ανάγκη νομίζω. Θα είναι όλα καλύτερα μετά, το υπόσχομαι!", του λέω κι αφήνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη του.

Εκείνος δείχνει ακόμη ανήσυχος, αλλά στο τέλος υποχωρεί.

Αφού αλλάζω ρούχα και χαιρετάω τα παιδιά, παίρνω τα πράγματά μου και βαδίζω προς το αμάξι μου. Μόνο σε ένα μέρος θέλω να βρίσκομαι αυτή τη στιγμή κι αυτό δεν είναι το σπίτι μου. Όπως μπαίνω στο αυτοκίνητο πληκτρολογώ βιαστικά έναν αριθμό και καλώ.

"Ναι;", ακούγεται μια αντρική φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.

"Είσαι σπίτι σου;", λέω ανυπόμονα.

"Ναι, εδώ είμαι. Έγινε κάτι;"

"Έρχομαι από εκεί. Θα σου τα εξηγήσω όλα από κοντά!", λέω και κλείνω το τηλέφωνο καθώς βάζω μπροστά τη μηχανή.