Chasing the Sunset

21*

Η ώρα έχει πάει 9.30 το πρωί και εμείς τώρα γυρίζουμε σπίτι. Του δώσαμε πραγματικά και κατάλαβε χτες το βράδυ! Η Μάρα είναι το απόλυτο party animal όταν θέλει! Ούτε που θυμάμαι πόσο ήπιαμε. Μετά από ένα σημείο έχασα το λογαριασμό με τόσα κεράσματα και ούτε που με ένοιαζε. Χρόνια είχα να διασκεδάσω με την ψυχή μου και όλα αυτά χάρη στη Μάρα. Έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι είναι η καλή μου νεράιδα!

Κρατιόμαστε η μια από την άλλη γιατί μας έχουν πεθάνει τα τακούνια και με το ζόρι περπατάμε, αλλά επιτέλους φτάσαμε. Βγάζω το κλειδί από την τσάντα μου για να ξεκλειδώσω και προσπαθώ να το κάνω όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Να δω πως θα ανεβάσω τη Μάρα στο δωμάτιο που έχει πιει τα άντερά της. Καλύτερα να την πάω στον κήπο πριν ανέβουμε να τη χτυπήσει λίγο ο αέρας. Με τα πολλά φτάνουμε στον κήπο και διακρίνω κάποιον να καπνίζει εκεί. Ωχ γαμώτο έπρεπε να μας δει κάποιος σε αυτή την κατάσταση; Ακούω την καρέκλα να σέρνεται προς τα πίσω και κάποιος μας πλησιάζει για να μας βοηθήσει. Ο Ίαν, βέβαια. Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;

"Τι έγινε; Τι ώρα είναι αυτή;", ρωτάει θυμωμένος αλλά η Μάρα δεν είναι σε θέση να απαντήσει.

"Καλημέρα και καληνύχτα", του απαντάω και πάω να πάρω τη Μάρα να κάνουμε μεταβολή προς τα πάνω.

"Μείνε εδώ! Θα τους ξυπνήσετε όλους αν πάτε πάνω τώρα.", συνεχίζει αγριεμένος και με βάζει να καθίσω σε μια καρέκλα.

"Λατρεύω να σε βλέπω αγριεμένο..", του λέω χαζογελώντας.

Είμαι πολύ ζαλισμένη για να σκεφτώ τι λέω αυτή τη στιγμή.

Βάζει τη Μάρα να ξαπλώσει σε μια ξαπλώστρα πιο πέρα και της δίνει λίγο από το νερό του για να συνέλθει. Πάντως ξέρει να φροντίζει τις κοπέλες, πρέπει να παραδεχτώ. Τη βοηθάει να βγάλει τα παπούτσια της και εκείνη βολεύεται καλύτερα στην ξαπλώστρα. Σε δευτερόλεπτα γυρίζει πλευρό και την παίρνει ο ύπνος. Τότε επιστρέφει σε μένα.

"Δεν πρέπει να την βρουν τα παιδιά εδώ.", του λέω.

Εκείνος ήρθε και έσκυψε μπροστά μου, μου έπιασε το χέρι και μου λέει:

"Κοίταξέ με λίγο, πόσο ζαλισμένη είσαι;"

"Σε τι κλίμακα;", τον ρωτάω όλο νάζι.

"Ρίχτερ!", λέει και στριφογυρίζει τα μάτια του. "Θες να μου πεις από το 1 μέχρι το 10;", συνεχίζει πιο ήρεμα αυτή τη φορά.

"Ένα γεμάτο 8, μπορεί και παραπάνω.", λέω και πιάνω το κεφάλι μου.

"Λοιπόν θα σε πάω στο δωμάτιό μου γιατί ο Ράιαν κοιμήθηκε στο δικό σου χτες το βράδυ, οκ; Μήπως θέλεις να κάνεις εμετό;"

Γνέφω αρνητικά.

"Ωραία, πέρασε τα χέρια σου γύρω από το λαιμό μου.", λέει και με σηκώνει στα δυο του χέρια.

Καταφέρνει να με ανεβάσει μέχρι το δωμάτιό του και απαλά με αφήνει πάνω στο κρεβάτι του.

"Θέλεις να σου δώσω ρούχα μου να αλλάξεις;", με ρωτάει αμέσως.

Γνέφω αρνητικά και απλώνομαι καλύτερα στο κρεβάτι. Δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη διαδικασία αυτή τη στιγμή ούτε για πλάκα. Αρπάζω ένα μαξιλάρι και το παίρνω αγκαλιά.

"Περίμενε, επιστρέφω σε λίγο.", λέει και με αφήνει μόνη μου.

Μετά από μερικά λεπτά τον ακούω να ανεβάζει τη Μάρα στο δωμάτιο της. Ευτυχώς δεν ξύπνησε κανείς.

Γυρίζει στο δωμάτιο λαχανιασμένος και μου βγάζει τα τακούνια. Χαμογελάω στη σκέψη ότι ακόμη και θυμωμένος θέλει να με φροντίσει.

"Γιατί δεν κοιμάσαι;" με ρωτάει.

"Σε περίμενα!", του απαντάω.

"Κοιμήσου Σοφάκι..", λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

"Ξάπλωσε μαζί μου!", λέω αυθόρμητα κι εκείνος χωρίς να φέρει αντίρρηση υπακούει.

Τον αγκαλιάζω και τοποθετώ το κεφάλι μου στο στήθος του.

"Γιατί ήπιες τόσο απόψε;", λέει σκεπτικός ενώ χαϊδεύει το πρόσωπό μου.

"Με συγχωρείς;", τον ρωτάω και τον κοιτάζω με κουταβίσιο βλέμμα.

"Σε συγχωρώ", σκάει ένα χαμόγελο και αφήνει ένα φιλί στο μέτωπό μου.

"Ωραία", χαμογελάω πίσω και τον σφίγγω με όση δύναμη είχα εκείνη τη στιγμή μέχρι που μας παίρνει ο ύπνος αγκαλιασμένους.