Chasing the Sunset

47*

Νιώθω τα βλέφαρά μου τόσο βαριά. Με το ζόρι ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω απόλυτο σκοτάδι. Ούτε που ξέρω πόσες ώρες έχουν περάσει. Ψάχνω για το κινητό μου πάνω στο κομοδίνο μα δεν είναι πουθενά. Πρέπει να σηκωθώ λοιπόν, τέλεια.. Με τα πολλά παίρνω την απόφαση και ουσιαστικά σέρνομαι από τοίχο σε τοίχο μέχρι να ανάψω το φως. Τα πάντα είναι σκοτεινά μέσα στο σπίτι. Απορώ με τον εαυτό μου με το πόσο drama queen μπορώ να γίνω όταν θέλω. 

Ανοίγω τα παράθυρα και αφήνω το φως να πλημμυρίσει το χώρο. Είναι μια καινούρια μέρα σκέφτομαι και για κάποιο λόγο είμαι αισιόδοξη. Βρίσκω το κινητό μου πεταμένο πάνω στον καναπέ, κι αυτό κλειστό φυσικά. Το ενεργοποιώ βιαστικά και αφού ανοίγει από την ημερομηνία συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει δυο ολόκληρες μέρες! Μα καλά τόσο βαριά το πήρε ο οργανισμός μου όλο αυτό; Απορώ με τον εαυτό μου μερικές φορές.. Αφήνω και πάλι το κινητό μου στην άκρη, το οποίο χτυπάει σαν τρελό από όλες τις ειδοποιήσεις που έχουν μαζευτεί και ανοίγω το laptop μου. Κάτι έχω αφήσει στη μέση εγώ..

Ανοίγω τα εμαιλ μου και ξαναδιαβάζω με προσοχή την πρόταση για δουλειά που μου ήρθε δυο μέρες νωρίτερα, το όνειρο που περίμενε ουσιαστικά στο κατώφλι της πόρτας μου.. Αρχίζω να πληκτρολογώ την απάντηση και όταν τελειώνω, χαμογελάω. Ναι, κάπως έτσι ήθελα να έρθουν τα πράγματα και δεν θα άλλαζα τίποτα πλέον. 

Παίρνω και πάλι το κινητό στα χέρια μου, το οποίο έχει σταματήσει να χτυπάει επιτέλους. Ο τελικός απολογισμός λέει πως έχουν μαζευτεί πάνω από 300 κλήσεις και μηνύματα, τα μισά από τον Ίαν και τα υπόλοιπα από τη Φαίη και το Ντίνο. Ένας, ένας παιδιά. Θα έρθει η σειρά όλων σας, να είστε σίγουροι, σκέφτομαι. Χαμογελάω και πάλι για μια στιγμή κι έπειτα πληκτρολογώ το κινητό της Φαίης. Θέλω να της διαβάσω το εμαιλ πριν το στείλω.

"Καλημέρα!", της λέω ευδιάθετη με το που το σηκώνει.

"Μαλάκα μου ζεις;", λέει σοκαρισμένη.

"Μάλλον ναι για να μιλάμε..", της λέω ειρωνικά.

"Και γιατί ακούγεσαι χαρούμενη;", η φωνή της ακούγεται ακόμα πιο ανήσυχη τώρα.

"Γιατί να μην είμαι;"

"Προχτές χτυπιόσουν στο σπίτι σου, μετά εξαφανίζεσαι για 2 ολόκληρες μέρες και τώρα μου μιλάς σαν να έχει συμβεί όλο αυτό σε άλλη! Σοφία, μήπως έχεις πάρει κάτι ή έχω χάσει επεισόδια;", λέει ταραγμένη.

"Νόμιζα πως ο Ντίνος θα σου είχε μιλήσει ήδη.", λέω μπερδεμένη.

"Σαν τι έπρεπε να μου πει δηλαδή;"

"Να, πέρασε από εδώ χτες ή προχτές -έχω χάσει τις μέρες- και μου εξήγησε τα πάντα! Οπότε θα έλεγα ότι είναι όλα καλά πια!"

"Ποιος Ντίνος, τι λες; Αυτός είναι απαρηγόρητος με ό,τι συνέβη μεταξύ σας..Με το ζόρι του παίρνω κουβέντα κι εγώ.."

"Μα θα ορκιζόμουν ότι μιλήσαμε..", της λέω μπερδεμένη.

"Μήπως το είδες στον ύπνο σου;", λέει γελώντας.

"Δηλαδή μου λες ότι δεν ισχύει τίποτα από όσα ξέρω;", ακούγομαι απογοητευμένη.

Νιώθω ότι γύρισα και πάλι στο σημείο μηδέν προς στιγμήν.

"Αν με βοηθούσες λιγάκι.. Τι νομίζεις ότι έχει συμβεί με τον Ντίνο;"

"Καλά άστο προσωρινά. Θα το ερευνήσω και θα μιλήσουμε πάλι αργότερα, οκ;"

"Όπως θες. Αλλά κάνε μου τη χάρη να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα με τον Ίαν. Έμαθα τι συνέβη αλλά αλήθεια δεν είναι όπως φαίνονται τα πράγματα, Σοφία. Το παιδί κοντεύει να τρελαθεί τόσες μέρες από την αγωνία του.. Άστον να σου μιλήσει έστω!", λέει παρακλητικά.

"Έννοια σου και αυτό σκοπεύω να κάνω.", της λέω με υποσχόμενο τόνο πριν το κλείσουμε.

Πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ να ξεχωρίσω τι είναι αλήθεια και τι όχι αφού ξύπνησα από το 'λήθαργο' μου. Αλλά αν όλο αυτό με το Ντίνο ήταν όντως όνειρο, έμοιαζε πέρα για πέρα αληθινό και είμαι σχεδόν σίγουρη πως το υποσυνείδητό μου μου έδωσε τις απαντήσεις που αναζητούσα. Μένει μόνο να δω αν όντως ισχύουν όλα αυτά. 

Μπαίνω για ένα γρήγορο ντους και αφού ετοιμάζομαι, παίρνω το δρόμο για το μαγαζί που δουλεύει ο Ίαν. Η καρδιά μου για κάποιο λόγο έχει αρχίσει να χτυπάει και πάλι δυνατά..