Chasing the Sunset

64* Back to reality

[7 μήνες μετά]

Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Βρισκόμαστε στα μέσα της άνοιξης πια και σήμερα επιστρέψαμε πίσω στην Αθήνα μετά από την πιο υπέροχη εμπειρία της ζωής μας. Εφτά μήνες στο δρόμο και εγώ νιώθω σαν να έχω χορτάσει για μια ολόκληρη ζωή. Η μπάντα των παιδιών τα κατάφερε επιτέλους! Γέμισαν στάδια, έκαναν τον κόσμο να παραληρεί στις συναυλίες τους, ξανασύστησαν στον κόσμο την έννοια του ροκ και βρήκαν επιτέλους την απήχηση που πάντα ονειρευόντουσαν! Μαζί γνωρίσαμε κόσμους που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν, ζήσαμε μοναδικές κι ανεπανάληπτες στιγμές, ερωτευτήκαμε ακόμη περισσότερο τη μουσική και δημιουργήσαμε τις πιο όμορφες μελωδίες βάζοντάς τες ως soundtrack των στιγμών μας. Οι λέξεις θα είναι πάντα τόσο φτωχές για να περιγράψουν το πόσο αγάπησα την ίδια τη ζωή μέσα από το ταξίδι και μέσα από τον Ίαν και γι αυτό το λόγο το δώρο του θα είναι ό,τι πιο πολύτιμο μου έχει προσφέρει ποτέ κανείς.

Όμως, κάτι άλλαξε μέσα μου αναπόφευχθα. Κάτι ράγισε, κάτι ξύπνησε. Η ανάγκη μου να ταξιδεύω, να μην κάθομαι σταθερή σε ένα μέρος για πολύ καιρό, να εξερευνώ και συνεχώς να μαθαίνω επανήλθαν και πάλι στο προσκήνιο και νιώθω πώς αυτή τη φορά είναι χειρότερα από πριν. Δεν νομίζω πως μπορώ πλέον να είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πριν φύγω. 

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε κατά τη διάρκεια της τελευταίας συναυλίας. Η τελευταία στάση μοιραία έμελλε να είναι αυτή που θα μου άλλαζε τη ζωή. Ο προορισμός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την πόλη των ονείρων μου, την πόλη όπου τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά. Τη Νέα Υόρκη. Αυτή η πόλη πάντα ήταν το απωθημένο μου και θεωρώ πλέον ότι είναι και το κάρμα μου. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου αν δεν προσπαθήσω να ζήσω εκεί για λίγο. Τα εκατομμύρια φώτα, οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί, η αίσθηση του να περιπλανιέμαι στις τεράστιες λεωφόρους, να νιώθω τόσο μικρή μπροστά στους ουρανοξύστες και να βλέπω το ηλιοβασίλεμα διασχίζοντας τη γέφυρα του Brooklyn ήταν εθιστικά. Το ένιωθα σαν το πιο φυσικό και ταυτόχρονα σωστό πράγμα που έκανα ποτέ. Ήταν σαν να έβρισκα τον ένα για μένα, στην περίπτωσή μας τη μια πόλη που ένιωθα σαν στο σπίτι μου, όπου όλα τα σημάδια ταυτόχρονα έδειχναν προς το μέρος της κι εγώ δεν μπορούσα να τα αγνοήσω για πολύ ακόμα. Τώρα πια νιώθω σαν ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει από λεπτό σε λεπτό κι εγώ προσπαθώ να ζήσω με δανεικό χρόνο κάνοντας το 'τικ τακ' να διαρκέσει περισσότερο.

Και κάπως έτσι ήρθε η αρχή του τέλους.

——————————————————