Chasing the Sunset

27*

Αφού βρίσκω την ανάσα μου και πάλι κατεβαίνω γρήγορα κάτω και βγαίνω στον κήπο. Ο Ντίνος μόλις τελείωσε τις ευχές του προς τον κολλητό του για τα 23α γενέθλιά του και καλεί το Χρήστο στη σκηνή. Εκείνος από την άλλη κάνει ναζάκια και καλά ότι ντρέπεται να ανέβει πάνω, κι έτσι ο Ίαν και ο Ντίνος αναλαμβάνουν να τον ανεβάσουν. Πώς; Με μιας σκύβουν και οι δυο και τον παίρνουν στους ώμους τους. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από το Χρήστο, πάντα επιδιώκει να γίνεται το κέντρο της προσοχής.

Ξαφνικά μια τεράστια τούρτα ξεπροβάλλει στο βάθος και αρχίζει να κατευθύνεται από το μέρος του κοινού προς τη σκηνή, την οποία κρατούν στα χέρια τους ο Σπύρος, ο Ηλίας, ο Πάνος, ο Ράιαν και ο Eddie! Ανεβαίνουν όλοι μαζί και στέκονται μπροστά στο Χρήστο.

"Το 'χουμε;", ρωτάει ο Ίαν και μας προτρέπει όλους να αρχίσουμε να τραγουδάμε το 'χρόνια πολλά'.

"...να ένας κουτσόοοοος!", ακούγεται η φωνή του Ίαν λίγο περισσότερο από τους άλλους και προκαλεί τα υστερικά γέλια όλων μας, καθώς ο Χρήστος παίρνει μια βαθιά ανάσα και σβήνει τα κεράκια του συγκινημένος.

Παίρνει επιτέλους το μικρόφωνο στα χέρια του κι αφού το δοκιμάζει για λίγο και λέει τις γνωστές ασυναρτησίες του, περνάει στα πιο ουσιαστικά.

"Σας ευχαριστώ όλους από την καρδιά μου για όλο αυτό και που είστε απόψε εδώ! Να είστε σίγουροι ότι είναι τα καλύτερα γενέθλια ever και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ! Ελπίζω να έχετε έρθει εδώ απόψε με περίσσευμα ενέργειας γιατί θα την χρειαστείτε! Δεν έχετε δει τίποτα ακόμα και σας το υπόσχομαι τα καλύτερα τώρα αρχίζουν.. Ρε πείτε μου: ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ;;;", η φωνή του Χρήστου αντηχεί σε όλο το σπίτι και το κοινό ζητωκραυγάζει ασταμάτητα από κάτω.

"Θέλω να σας ακούσει όλο το νησί! ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ;;;"

Το κοινό παραλληρεί για άλλη μια φορά και αρχίζουν να φωνάζουν όλοι με μια φωνή:

MAD STREET - MAD STREET - MAD STREET!

"Δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις εδώ. Τους ξέρετε όλοι, τους έχετε δει πιθανότατα κι έχετε χτυπηθεί μαζί τους και φυσικά τους έχετε αγαπήσει! Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση λοιπόν, σας παρουσιάζω τους αγαπημένους μου φίλους και υπερταλαντούχους Mad Street! The stage is yours boys! ΓΑΜΗΣΤΕ ΤΑ ΟΛΑ!!!"

Χειροκροτήματα και κραυγές ακούγονται από παντού. Το σπίτι για κάποιο λόγο μοιάζει με στάδιο αυτή τη στιγμή και οι περισσότεροι έχουν μαζευτεί στο μπροστινό τμήμα της σκηνής. Ο Ντίνος και ο Ίαν αφήνουν κάτω το Χρήστο επιτέλους και τα υπόλοιπα παιδιά ανεβαίνουν στη σκηνή και παίρνουν τις θέσεις τους. Ο Ίαν αρπάζει ένα άλλο μικρόφωνο από το σταντ και αρχίζει να τρέχει πάνω κάτω κατά μήκος της σκηνής.

"ΡΕ ΠΕΡΝΑΤΕ ΚΑΛΑ;", ρωτάει σχεδόν ουρλιάζοντας με το χαρακτηριστικό του στιλ.

Περισσότερα χειροκροτήματα και φωνές έρχονται από το κοινό με το που ακούγεται η φωνή του.

Εγώ που μόλις πριν λίγο εντόπισα τη Φαίη, αρπάζουμε τη Μάρα και την Ήβη και πηγαίνουμε προς το μπαρ του κήπου. Ανεβαίνουμε πάνω στη μπάρα και βολευόμαστε εκεί για να έχουμε καλύτερη οπτική των παιδιών και κάνουμε κυριολεκτικά σαν groupies! Νομίζω έπρεπε στα 23 μας σχεδόν να περάσουμε τη φάση της τρελής θαυμάστριας.

"Πριν ξεκινήσουμε να ευχαριστήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας το Χρηστάρα που μας έκανε την τιμή να μας ζητήσει να παίξουμε στα γενέθλιά του και να του ευχηθούμε τα καλύτερα! Να τον αγαπάτε το Χρήστο παίδες, είναι και γαμώ τα παιδιά! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!", του λέει γελώντας.

"Όμως αν κρίνω από τα ουρλιαχτά, σόρρυ φιλαράκι αλλά οι περισσότεροι ήρθαν για πάρτι μας!", συνεχίζει ο Ίαν και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια όλοι.

Έχει έναν μοναδικό τρόπο να συνδέεται με το κοινό του, σκέφτομαι στιγμιαία. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το φυσικό του χάρισμα να τους μαγεύει όλους με του που ανοίξει το στόμα του είτε τραγουδάει είτε όχι.

"Λοιπόν θα πω περισσότερα όσο εκτυλίσσεται η βραδιά.. τώρα όμως μουσική, μουσική, μουσική και πολλή ΤΡΕΛΑΑΑ!", λέει και σιγοντάρει ο Ηλίας από πίσω με τα ντραμς.

"Το πρώτο μας τραγούδι το γνωρίζετε και το έχετε αγαπήσει! Είναι από τα πρώτα κομμάτια μας γι' αυτό πάμε να σας ακούσουμε! Έλα να γαμήσουμε το νησί με WRATH!!", λέει και μπαίνει το ίντρο του τραγουδιού.

Το κοινό ξεκινάει να τραγουδάει με μανία και να χτυπιέται μαζί με τον Ίαν. Η σκηνή είναι μικρή για να χωρέσει την ενέργεια του, την οποία δεν μπορεί να διαχειριστεί με τίποτα και τη μεταδίδει σε όλο τον κόσμο από κάτω. Είναι πραγματικά γεννημένος για να βρίσκεται σε αυτή τη σκηνή, είναι ένα αγρίμι εκεί πάνω και βάζει όλο του το είναι σε αυτό που κάνει. Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να νιώθει τους στίχους περισσότερο από αυτόν. Το 'Wrath' αναφέρεται σε προσωπικές εμπειρίες των παιδιών οι οποίες τους έκαναν ακόμη πιο δυνατούς και ο καθένας από εμάς στο κοινό μπορεί να νιώσει τη δύναμη των στίχων και το κατά πόσο αυτό το τραγούδι ενώνει πολύ βαθιά την μπάντα!

"....the wayyyyyy!"

Όλοι μας ξεσπάμε σε δυνατά χειροκροτήματα και ουρλιαχτά με το που τελειώνει το τραγούδι! Πραγματικά το λάτρεψα! Νιώθω τόσο άσχημα που δεν ήξερα για την μπάντα των παιδιών από πιο νωρίς, αλλά δυστυχώς ήταν αδύνατον να συμβαδίσω με την επικαιρότητα της Ελλάδας όσο ταξίδευα και έγραφα την πτυχιακή μου. Θα επανορθώσω όμως σκέφτομαι και χαμογελάω.

Εξάλλου όλα οδήγησαν σε αυτή τη στιγμή. Κι αυτή τη στιγμή δεν την αλλάζω με τίποτα.