Chasing the Sunset

26*

Το σπίτι τώρα ήταν πλημμυρισμένο από κόσμο και η μουσική είχε αρχίσει να παίζει από ώρα. Ο Χρήστος πρέπει να είναι κάτι σαν celebrity στο νησί δεν εξηγείται αλλιώς το πόσος κόσμος είχε έρθει. Είχα την εντύπωση πως θα ήμασταν εμείς κι εμείς αλλά έκανα μεγάλο λάθος. Λογικό βέβαια αν σκεφτείς ότι είχαμε και μια από τις πιο πετυχημένες ανερχόμενες μπάντες να παίζει στο πάρτι. Σκανάρω το χώρο με το βλέμμα μου να βρω τη Φαίη αλλά δεν υπάρχει κανένα σημείο της μέσα στο σαλόνι και την κουζίνα τουλάχιστον. Αφήνω τη Μάρα με την Ευτυχία και περπατάω προς τον κήπο μήπως βρω κάποια άλλη γνώριμη φάτσα.

Το πρώτο που αντικρίζω μόλις βγαίνω στον κήπο είναι τον Ίαν πίσω από το μπαρ του κήπου να έχει αναλάβει χρέη bartender και να φτιάχνει ποτά στα παιδιά. Επιτέλους εντοπίζω τη Φαίη, η οποία πίνει σφηνάκια με το Ράιαν. Και δεν είναι το μόνο που παρατηρώ. Δεν ξέρω τι έχει κάνει ο Ίαν απόψε, αλλά είναι απίστευτα ελκυστικός.. Είναι ντυμένος στα μαύρα με ένα δερμάτινο γιλέκο, ένα γκρι tshirt και ένα σκισμένο τζιν και βγάζει κάτι τόσο ροκ! Και κάπου εκεί νιώθω το πρώτο φτερούγισμα.. Ωχ! 

Φυσικά η Έλενα έχει καθίσει πρώτη πρώτη στο μπαρ και κρέμεται από τα χείλη του, όπως με προειδοποίησε η Φαίη. Προσπαθώ να εστιάσω στα λόγια της Μάρας και να μην εκνευριστώ. Αυτή κάτι παραπάνω θα ξέρει και είμαι σίγουρη ότι όσα είπε δεν τα είπε τυχαία. Ξαφνικά μου μπαίνει η υποψία ότι είναι κι αυτή μπλεγμένη στην πλεκτάνη του Ντίνου. Αλλά το προσπερνάω στιγμιαία. Θα βγάλω την άκρη μου, αλλά όχι απόψε. Απόψε έχω άλλα σχέδια...

Πλησιάζω τη Φαίη και το Ράιαν με αέρα τουλάχιστον femme fatale και μένουν και οι δυο τους με ανοιχτό το στόμα.

"Επ, Σοφάκι! Τι γίνεται με σένα κάθε βράδυ; Θα τρομάζουμε να σε γνωρίσουμε;", αστειεύεται ο Ράιαν.

"Εε νομίζω σήμερα επιβαλλόταν. Είναι ειδική περίσταση!", του απαντάω χαμογελώντας.

"Εντάξει της πήρε λίγο παραπάνω αλλά τη συγχωρούμε γιατί ήταν και ζαλισμένο το κορίτσι μας.", λέει η Φαίη και μου κάνει γκριμάτσες διακριτικά για να μου δείξει πόσο όμορφη δείχνω.

"Μαλάκες, ορίστε τα σφηνάκια σας! Τι έχασα;", ακούγεται η φωνή του Ίαν πίσω από τις πλάτες των παιδιών.

Εκείνοι απλά παραμερίζουν χωρίς να πουν κουβέντα.

Τα μάτια μας συναντιούνται και τότε το νιώθω. Νιώθω το σπίτι να παίρνει φωτιά, το οξυγόνο να ελαττώνεται, τα γόνατα μου να τρέμουν και το φτερούγισμα αρχίζει να φουντώνει. Ο Ίαν ξαφνικά πηδάει πάνω από τη μπάρα, αρπάζει τα σφηνάκια που μόλις είχε βάλει στα παιδιά και με πλησιάζει χωρίς να παίρνει τα μάτια του από πάνω μου.

"Στην υγειά σου!", λέει δαγκώνοντας τα χείλη του και με μιας κατεβάζουμε το περιεχόμενο του ποτηριού.

"Ευτυχώς που έλεγες ότι δεν ξαναβάζω αλκοόλ στο στόμα μου.", λέω γελώντας.

"Εννοούσα με οποιονδήποτε άλλο, όχι μαζί μου...", μου λέει χαρίζοντάς μου ένα αφοπλιστικό χαμόγελο.

"Σταμάτα να το κάνεις αυτό!", του λέω και νιώθω την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο.

"Εσύ πρώτη!"

"Εγώ τι έκανα;"

"Με αποσυντονίζεις..", λέει και αναστενάζει αφού με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω.

"Μην το κάνεις αυτό σε παρακαλώ..", του λέω αμήχανα.

"Τώρα.. έχει γίνει ήδη!", με τραβάει κοντά του. "Έλα μαζί μου", λέει και πιάνει το χέρι μου.

"Τι εννοείς; Θα ανέβεις στη σκηνή από στιγμή σε στιγμή, σοβαρέψου", του λέω σοκαρισμένη και πάω να τραβήξω το χέρι μου.

Εκείνος καταλήγει να το σφίγγει ακόμη περισσότερο, ψιθυρίζει βιαστικά κάτι στο αυτί του Ράιαν και με τραβάει προς το σπίτι.

Ανεβαίνουμε γρήγορα στον επάνω όροφο και με τραβάει στο δωμάτιό του κλειδώνοντας την πόρτα πίσω του.

"Τι κάνεις;", τον ρωτάω έντρομη αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να μάθω την απάντηση.

Το μυαλό μου λέει να τρέξω αλλά η καρδιά μου δεν με αφήνει να κάνω βήμα.

"Μου είπες ότι θα μπλέξουμε και να μείνω μακριά σου και θα το κάνω αν αυτό θέλεις. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω περισσότερο αυτή τη στιγμή από το να σε φιλήσω...", λέει και με πλησιάζει απειλητικά.

Χαϊδεύει το πρόσωπό μου με τα δυο του χέρια και νιώθω την ανάσα του να καίει τα σωθικά μου. Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής πλέον και το άρωμά του έχει τρυπήσει τα πνευμόνια μου κι έχει μεθύσει το μυαλό μου.

Δεν ξέρω τι θέλω περισσότερο αυτή τη στιγμή: να τον φιλήσω σαν να μην υπάρχει αύριο ή να τρέξω όσο πιο μακριά γίνεται... Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει και νιώθω ότι το κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι αργό και βασανιστικό. Είμαι σίγουρη ότι περιμένει την αντίδρασή μου αλλά εγώ έχω μείνει παγωμένη εκεί, ανίκανη να πω ή να κάνω το οτιδήποτε.

"Τρέμεις...", μου λέει σπάζοντας τη σιωπή. "Σε παρακαλώ, πες κάτι.."

Εκείνη τη στιγμή ακούγεται το βουητό του μικροφώνου. Ξεκινάμε.

"Νομίζω ήρθε η ώρα να πας κάτω..", ψελλίζω.

"Θα πάω, αλλά να ξέρεις ότι δεν τελειώνει εδώ αυτό...", λέει και τρέχει προς τα κάτω αφού ξεκλειδώσει την πόρτα.

Φυσικά και δεν τελειώνει τίποτα εδώ. Μόλις ξεκινήσαμε, σκέφτομαι, και χώνω το πρόσωπό μου στις παλάμες μου.