Chasing the Sunset

70* No ordinary love

**Favorite part EVER**

Ian's POV

Τις τελευταίες μέρες με έχει νικήσει η οργή μου. Δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου όταν τη σκέφτομαι ή ακούω τυχαία το όνομά της. Έχω να τη δω από εκείνο το βράδυ στο σπίτι της. Δεν μπορώ να βρίσκομαι τριγύρω της γι αυτό και την αποφεύγω. Εγώ που τη λάτρευα και την είχα πιο ψηλά από τον καθένα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι άλλαξε. Όλα ήταν υπέροχα μεταξύ μας, περάσαμε τους πιο αξέχαστους μήνες με την περιοδεία και όλα έδειχναν να πηγαίνουν από το καλό στο καλύτερο. Ήμασταν ερωτευμένοι και τώρα; Τι ήταν αυτό που γύρισε και μου είπε; Φεύγει λέει.. Κι από τότε που άκουσα και πάλι αυτή τη λέξη να βγαίνει από τα χείλη της έχω μείνει μουδιασμένος. Δεν μπορώ να ξαναπεράσω τα ίδια.. Όχι, αρνούμαι. Δεν γίνεται να μου ζητάει να ξαναγυρίσω σε εκείνο το σημείο που η αγωνία με έτρωγε όλο και περισσότερο κάθε μέρα στη σκέψη ότι θα την έχανα. Γιατί μου το κάνεις αυτό πάλι ρε Σοφία, γιατί; Πώς θα μάθω να ξυπνάω χωρίς εσένα πλάι μου; Πώς θα αντικρίσω και πάλι το φως της μέρας χωρίς το χαμόγελό σου;

Μου ζήτησε να πάω μαζί της, αλλά κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό; Είμαι σε μια μπάντα κι έχω άλλους πέντε ανθρώπους μαζί μου σε αυτό το ταξίδι. Δεν μπορώ να κρεμάσω κανέναν. Τα παιδιά ήταν εκεί πολύ πριν έρθει εκείνη στη ζωή μου. Ακόμη και να το ήθελα δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν να με ακολουθήσει. Η μπάντα είναι η ζωή μου ολόκληρη, είναι οι άνθρωποι που με στήριξαν περισσότερο από τον καθένα, είναι οικογένεια. Η Σοφία είναι το άλλο μου μισό. Δεν γίνεται να μου ζητάει να επιλέξω ουσιαστικά. Αν με αγαπούσε δεν θα μου το έκανε αυτό, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου. Όμως από την άλλη έχει δίκιο. Όταν εγώ της ζήτησα να με ακολουθήσει εκείνη το έκανε χωρίς να φέρει αντιρρήσεις και αγκάλιασε τα όνειρά μου σαν να ήταν δικά της. Δεν υπάρχει άλλη σαν αυτή, το ξέρω κι ας με πληγώνει ακόμη περισσότερο αυτή η σκέψη.

Την άλλη βδομάδα φεύγει και δεν το χωράει το κεφάλι μου. Ρωτάω το Ράιαν για εκείνη και μου λέει ότι δεν χαμογελάει πλέον. Είναι συνέχεια με σκυμμένο το κεφάλι κι ένα χαμένο βλέμμα, όμως κι εγώ δεν πάω πίσω. Ένας ζωντανός νεκρός έχω καταντήσει, όπως και τότε που είχε μάθει για το σχέδιο του Ντίνου. Δεν μπορώ να φάω τίποτα, όλη μέρα σκέφτομαι πόσο την πλήγωσα με αυτά που της είπα εκείνο το βράδυ. Ήμουν ξεροκέφαλος κι απόλυτος όπως πάντα. Ξέρω πως με αγαπάει και δεν ήθελε να με πληγώσει. Κι εγώ την αγαπάω, ένας Θεός ξέρει πόσο.. Αλλά τι νόημα έχει τώρα; Εκείνη σε λίγες μέρες θα βλέπει διαφορετικό ουρανό από το δικό μου. Πώς τα καταφέραμε έτσι πάλι; Μόνο η μουσική με βοηθάει να διαχειριστώ αυτό που μου συμβαίνει. Ευτυχώς έχω κι αυτήν για συντροφιά. Μόνο εκείνη ξέρει πως νιώθω. Κάθομαι εδώ και μέρες και γράφω στίχους ακαταλαβίστικους χωρίς συνοχή και νόημα. Το κεφάλι μου είναι τόσο μπερδεμένο. Νιώθω χαμένος και μόνο εκείνη ξέρει πως να με κάνει καλά, αλλά είναι πολύ αργά.