Chasing the Sunset

25*

Ευτυχώς μερικά λεπτά αργότερα έχω ήδη ντυθεί. Μπορεί να με αναστάτωσε η Φαίη προηγουμένως, αλλά ο λιγοστός χρόνος που έχω στη διάθεσή μου κάνει τον εγκέφαλό μου να λειτουργεί με πλήρη διαύγεια. Τελικά αποφάσισα να φορέσω ένα κοντό μαύρο σορτσάκι που μοιάζει με φούστα και το έξτρα στρώμα υφάσματος που πέφτει από πάνω είναι διακοσμημένο με μεγάλα κουμπιά. Από πάνω βάζω ένα λευκό πιο ροκ τοπ που φτάνει μέχρι τον αφαλό και ολοκληρώνω το σύνολο με ένα nude μακρύ πλεκτό κιμονό για να ισορροπεί το σύνολο και συνδυάζω με τα αγαπημένα μου nude ψηλοτάκουνα πέδιλα. Τα μαλλιά μου έχουν στεγνώσει φυσικά όση ώρα ντύνομαι κι έχουν πάρει ένα ωραίο κυμματιστό σχήμα γι' αυτό το μόνο που κάνω είναι να τα στερεώσω με λίγη λακ. Τώρα μένει το μακιγιάζ και είμαι έτοιμη.

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου όταν ακούω τη φωνή της Μάρας στην πόρτα.

"Σοφία, να μπω; Η Μάρα είμαι."

Τρέχω να ανοίξω την πόρτα. Η Μάρα θα με σώσει κι απόψε. Με κοιτάει καλά καλά και εντυπωσιάζεται από τη rock chic δυναμική που αναδύει το συνολάκι μου και αρχίζει να χειροκροτά.

"Εσύ έπρεπε να έχεις γίνει στυλίστρια, κοπέλα μου! Χαραμίζεσαι!"

Χαμογελάω και την αγκαλιάζω.

"Συγγνώμη για χτες, Μάρα. Πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ! Αλήθεια, δεν ξέρω τι με έπιασε και άρχισα να πίνω αλλά το είχα ανάγκη. Και συγγνώμη αν σε παρέσυρα μαζί μου..", της λέω απολογητικά.

"Ούτε να το σκέφτεσαι βρε χαζή. Ήταν επικά χτες! Αυτό ήρθα να σου πω για να μη νιώθεις άσχημα. Κι επειδή βλέπω πως δεν είσαι έτοιμη και τα παιδιά θα αρχίσουν να τραγουδάνε από στιγμή σε στιγμή, θες βοήθεια;"

"Και το ρωτάς; Πιθανότατα θα ερχόμουν να σου χτυπήσω, αν δεν ερχόσουν εσύ σε μένα.", της λέω και την κοιτάω απελπισμένα.

Με βάζει να καθίσω στην καρέκλα και επεξεργάζεται τι τόνοι ταιριάζουν στο σημερινό μου ντύσιμο.

"Θα προτιμούσα κάτι πιο φυσικό σήμερα, το βαρύ μακιγιάζ δεν είναι εγώ.", της λέω πριν ξεκινήσει.

"Μην μου ανησυχείς θα σε κάνω ροκ πριγκίπισσα απόψε.", λέει και ξεκινάει να απλώνει τη βάση στο πρόσωπό μου.

Έπειτα από δευτερόλεπτα παίρνει και πάλι το λόγο.

"Που λες τον καημένο τον Ίαν σκέφτομαι που έπρεπε να μας φροντίσει και τις δυο χτες για να μην ξυπνήσει κανείς κι ανησυχήσει. Που κι αυτό σωστά δεν λες ότι το έκανε γιατί κατέληξαν να το μάθουν όλοι και να μας κοροϊδεύουν. Και γιατί; Γιατί αποφασίσαμε να το ρίξουμε έξω ένα βράδυ σαν κοριτσάκια κι εμείς..."

"Άσε ρε.. Δεν τους άντεχα όλη μέρα από πάνω μου. Χειρότερα κι από τους γονείς μου έκαναν! Πρέπει να έχετε πολλή καλή σχέση μεταξύ σας ε;", της λέω με διάθεση κουτσομπολιού.

"Ναι, αφού σχεδόν μεγαλώσαμε μαζί. Κάνει τόσα χρόνια παρέα με τον Ηλία που τον νιώθω σαν το μικρότερό μου αδερφό. Θα'θελα μερικές φορές να είναι λίγο πιο σοβαρός αλλά κατά τ' άλλα είναι το πιο καλό και δοτικό παιδί. Αλήθεια, εσείς από πού γνωρίζεστε;"

"Εδώ γνωριστήκαμε αυτές τις μέρες. Δεν είχα ιδέα ότι ήξερε τον Ντίνο και το Χρήστο. Κι ούτε είχε τύχει να τον δω στην τηλεόραση γιατί έλειπα αρκετό καιρό στο εξωτερικό."

"Παρόλα αυτά, σαν να έχετε έρθει κάπως πιο κοντά ε;", μου λέει με πονηρό βλέμμα.

"Δεν θα το έλεγα.", λέω λίγο πιο αμυντικά.

Δεν θέλω να πω ψέματα στη Μάρα αλλά η αλήθεια είναι ότι πέραν μερικών τρυφερών στιγμών με τον Ίαν ως επί των πλείστων υπάρχει μια διαρκής ένταση και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη σε τι μορφή θα μου σκάσει την επόμενη φορά αυτή η ένταση.

"Αλλά αν κάποια είναι πιο κοντά του, αυτή μάλλον είναι η Έλενα.", σχολιάζω ήρεμα αν και πέθαινα να ακούσω τι έχει να πει πάνω σε αυτό.

"Ναι, η Έλενα.. Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε κάτι μεταξύ τους μια φορά κι έναν καιρό. Εκείνη βέβαια φαίνεται να τον θέλει ακόμη αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει ανταπόκριση πλέον. Έτοιμη!", μου λέει απότομα. "Για δες."

Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και εντυπωσιάζομαι για άλλη μια φορά. Αρπάζω τη Μάρα από το χέρι και τρέχουμε κάτω.

Ώρα για πάρτι!