Chasing the Sunset

10*

"Λοιπόν, πάμε;", λέει και με πιάνει από το χέρι.

Σαν πολύ θάρρος δεν έχει πάρει αυτός; Είμαι σίγουρη είναι τόσο λάθος όλο αυτό που συμβαίνει αλλά κάτι με τραβάει να τον ακολουθήσω. Του γνέφω καταφατικά και ξεκινάμε να περπατάμε προς το σπίτι του.

Στιγμιαία περνάει από το μυαλό μου η Φαίη, η οποία επίσης έχει πιει και το αμάξι της λείπει από όσο μπορώ να διακρίνω. Το καλό που του θέλω να το προσέχει το κορίτσι μου.

"Δεν μου λες θρύλε..", κάνω μια μικρή παύση για να πνίξω το γελάκι μου, "πιστεύεις πως τα παιδιά θα είναι καλά;", λέω ανήσυχη. "Ο φίλος σου δεν είναι κανένας μαλάκας έτσι;"

Εκείνος βάζει τα γέλια και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Κοίτα, αν πρέπει να προβλέψω που είναι τώρα μάλλον θα έχουν πάρει σερί τα λοφάκια της Αθήνας."

"Αα, μας βγήκε ρομαντικό το παιδί. Ας είναι. Εσύ πώς κόλλησες μαζί του τότε;", λέω αστειευόμενη.

"Πού ξέρεις... Μπορεί να είμαι κι εγώ το ίδιο.", λέει και μου κλείνει το μάτι.

"Δεν μας βλέπω να τρέχουμε στα λοφάκια της Αθήνας εμάς όμως...", απαντάω αυθόρμητα.

"Θέλεις να πάμε στα βραχάκια, Σοφάκι;"

"Όχι, ούτε να το σκέφτεσαι.", του λέω δίχως δεύτερη σκέψη.

"Το περίμενα. Δεν μου κάνεις για ρομαντική ψυχή ομολογώ να πω. Ούτε και πολύ θερμή για να τα λέμε όλα."

Τώρα τι είναι αυτό; Δεν ξέρω αν πρέπει να το πάρω ως κομπλιμέντο, ως προσβολή ή ως θλιβερή διαπίστωση. Πήγα να απαντήσω όταν με διέκοψε.

"Εδώ είμαστε.", λέει και ξεκλειδώνει το αμάξι του.

Τον κοιτάζω και ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού για να μπω μέσα.

"Λοιπόν, πού πάμε δεσποινίς;", με ρωτάει ενώ βάζει μπροστά τη μηχανή.

"Πριν σου πω θα σε ξαναρωτήσω και μη νευριάσεις.. αλλά σίγουρα είσαι καλά έτσι; Δεν είναι να παίζουμε με αυτά τα πράγματα.", λέω ανήσυχη.

"Σιγά ρε τι ήπιαμε σήμερα; Αυτά ήταν για ζέσταμα. Πού να μας δεις τις καλές μέρες.", λέει χαμογελώντας. "Αλλά σοβαρά τώρα, δεν θα προσφερόμουν αν δεν ήμουν σίγουρος ότι είμαι καλά. Είμαι πολύ ωραίος για να πεθάνω. Εε νέος ήθελα να πω."

Στριφογύρισα τα μάτια μου στην ιδέα του πόσο αλοπαρμένο είναι αυτό το παιδί, αλλά είναι και ο μόνος τρόπος να γυρίσω σπίτι μου απόψε σκέφτομαι οπότε περιορίζομαι στο εξής: "Πολύ καλά λοιπόν. Μαρούσι μένω. Αστροναυτών 23."

"Φύγαμε!"

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής έχει πέσει μια αμήχανη σιωπή ανάμεσά μας. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτεται εκείνος, αλλά όσον αφορά εμένα έχω κολλήσει στα τελευταία του λόγια όπου ουσιαστικά διαπίστωσε ότι δεν είμαι ιδιαίτερα θερμός άνθρωπος. Δεν είναι ψέμα δηλαδή απλά μου φάνηκε περίεργο πώς ένας άνθρωπος που με ξέρει ελάχιστα μπορούσε να με 'διαβάσει' έτσι. Όχι σοβαρά τώρα δεν ξέρω σχεδόν τίποτα γι αυτόν κι αυτός το ίδιο. Προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τη σημερινή μας συνομιλία και συνειδητοποιώ ότι είμαι στο αμάξι ενός αγνώστου για τη ζωή του οποίου δεν γνωρίζω τίποτα. Μήπως ήρθε η ώρα να αρχίσω να πανικοβάλλομαι; Κι όμως κάτι μέσα μου λέει ότι όλη αυτή η βραδιά δεν είναι λάθος. Αντιθέτως, είναι από τα σωστότερα σωστά που έχω κάνει τελευταία για τον εαυτό μου.

"Τι σκέφτεσαι;", μου λέει ξαφνικά διακόπτοντας τον ειρμό των σκέψεών μου.

"Για να είμαι ειλικρινής, εσένα.", λέω αυθόρμητα.

Με κοιτάζει απορημένος και συνεχίζω:

"Εννοώ ότι δεν ξέρω τίποτα για σένα. Κι όμως είμαι εδώ δίπλα σου αυτή τη στιγμή και σε αφήνω να με πας σπίτι. Κάτι δεν πάει καλά με μένα. Να αυτό δεν είναι κάτι που θα έκανα κανονικά.", λέω ειλικρινά.

"Νομίζω το πρόβλημα είναι ότι σκέφτεσαι πολύ. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο και θα δεις πως θα αλλάξει όλη η κοσμοθεωρία σου."

"Δεν καταλαβαίνεις, δεν χρειάζομαι αλλαγές αυτή τη στιγμή, χρειάζομαι απαντήσεις."

"Ααα ναι, η τόσο σημαντική δουλειά στην Αμερική... Κανείς δεν σου απαγορεύει να ευχαριστηθείς το καλοκαίρι σου στο μεσοδιάστημα. Σκέψου το κι αλλιώς: αν πρόκειται να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου αφιερωμένη ολοκληρωτικά στη δουλειά σου, δεν αξίζεις ένα καλοκαίρι γεμάτο χαρούμενες αναμνήσεις και περιπέτειες;", με κοιτάζει με νόημα και αγγίζει τον καρπό μου.

Ταυτόχρονα άγγιξε και τις ευαίσθητες χορδές μου με αυτά που μου είπε, όχι απλά τον καρπό μου. Με αυτά που προσπαθούν να μου πουν όλοι τελευταία δηλαδή.