Chasing the Sunset

18*

Η υπόλοιπη μέρα κύλισε ήρεμα. Πήραμε το Ντίνο μαζί μας στην Οία για να βρούμε χρόνο να συζητήσουμε λιγάκι μιας και με τόσο κόσμο στο σπίτι είχαμε παραμελήσει ο ένας τον άλλο. Η Βίκυ αποφάσισε να πάει για μπάνιο με τους υπόλοιπους και έτσι μείναμε οι 3 μασκοφόροι ως συνήθως. Όταν φτάσαμε στο χωριό αρχίσαμε να περπατάμε στα γραφικά, πλακόστρωτα σοκάκια της Οίας και να βγάζουμε φωτογραφίες. Αυτά συμβαίνουν όταν κάνεις παρέα με καλλιτεχνικές ψυχές, σκέφτομαι και χαμογελάω.

Τα αγαπάω αυτά τα δυο παιδιά. Ήταν πάντα εκεί για μένα. Με τη Φαίη κάνουμε παρέα μια ολόκληρη ζωή. Γνωριστήκαμε όταν ήμασταν μόλις 7 καθώς πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και κατευθείαν γίναμε αχώριστες. 15 χρόνια αργότερα είμαστε ακόμα κολλητές και τα κάνουμε σχεδόν όλα μαζί! Ο Ντίνος μπήκε στις ζωές μας πολύ αργότερα. Ήταν συμφοιτητής της Φαίης στην Καλών Τεχνών και η σύνδεση ήταν ακαριαία από όλες τις πλευρές. Έχουμε την τιμή να τον λέμε κολλητό μας τα τελευταία 4 χρόνια και πραγματικά είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχουμε γνωρίσει. Αν με ρωτήσει κάποιος αν μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών, θα μπορώ πλέον να απαντάω περήφανη 'ναι' χάρη στη σχέση που έχουμε με τον Ντίνο.

Όταν μας κούρασε πλέον η φάση με τις φωτογραφίες αποφασίσαμε να καθίσουμε σε ένα πολύ μοντέρνο roof garden για να απολαύσουμε τον καφέ μας και τη μαγευτική θέα. Η ζέστη της Σαντορίνης λόγω του ηφαιστείου δυστυχώς είναι αφόρητη κατά τη διάρκεια της μέρας και το μετανιώσαμε σχεδόν στιγμιαία που δεν πήγαμε για μπάνιο με τους άλλους, αλλά ειδικά σήμερα δεν ήθελα να έχω κανέναν 'ξένο' γύρω μου. Λίγη απόσταση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, είπα στον εαυτό μου.

Αρχίσαμε λοιπόν να αναλύουμε τα γεγονότα της τελευταίας εβδομάδας με τα παιδιά και τα πιάσαμε από την αρχή, δηλαδή από τη μέρα που αποφασίσαμε να βγούμε με τη Φαίη στο μπαράκι. Πετούσα πολλά καρφάκια στο Ντίνο κατά τη διάρκεια της συζήτησης για να μην νομίζει ότι ξεχνάω την σκευωρία που έχει καταστρώσει σε βάρος μου, αλλά εκείνος παρέμενε ανέκφραστος και δεν αποκάλυπτε τίποτα από τα σχέδια του. Με τα πολλά φτάσαμε στο χτεσινό βράδυ και στην 'σιωπηρή' κατάσταση που αναγκάζομαι να υπομένω τώρα με τον Ίαν.

"Καταλαβαίνεις ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να μας πεις τι κρυφάκουσες, έτσι;", απευθύνομαι στο Ντίνο.

"Δεν ξέρω αν έχει νόημα πλέον να σου πω. Δεν πιστεύω ότι τον έχει ενοχλήσει τόσο το σημερινό σκηνικό πάντως. Πιο πολύ ήρθε κι έδεσε με τα χτεσινά. Δώστου λίγο χρόνο να ξεχάσει. Και δεν εννοώ αυτό που του έκανες εσύ προφανώς, αλλά αυτά που έχει μέσα του. Πονάει ακόμη. Γενικά από όσο ξέρω δεν έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που χώρισε με την τύπισσα."

"Γενικά τι φάση εσύ Ντίνο; Πόσα παίζει να ξέρεις; Αλλά και πάλι ρε φίλε, αφού ξέρεις ότι τραβάει ζόρια ο τύπος γιατί τον σπρώχνεις πάνω μου; Αφού δεν υπήρχε μέλλον από την πρώτη στιγμή. Απορώ τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου ώρες ώρες ρε παιδί μου", τον κοιτάζω με απορία.

"Σςςς! Ξέρει ο Ντίνος!", μου λέει με νόημα.

"Βλάκες, πέρασε η ώρα! Μήπως να πηγαίναμε; Έχουμε τόσες ετοιμασίες στο σπίτι κι οι άλλοι θα ξεκινήσουν σιγά σιγά.", μας επαναφέρει στην πραγματικότητα η Φαίη.

"Δεν καίγομαι κι ιδιαίτερα να γυρίσω σπίτι απόψε να σου πω την αλήθεια..", της λέω αμήχανα.

"Έλα εδώ βρε χαζούλι", μου λέει και με παίρνει μια αγκαλιά. 

"Απλά αγνόησέ τον. Κι αυτός το ίδιο δε θα κάνει εξάλλου;"

"Τόση παρηγοριά πια.. Πού σας βρήκα ρε;", τους λέω και κάνουμε ένα group hug.

Αφού πληρώσουμε, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.