Chasing the Sunset

38*

"Σου έχω μια έκπληξη, σήκω σήκω!", μου λέει ο Ίαν μετά από μερικά λεπτά.

"Μμμ, δεν θέλω! Έλα πίσω στο κρεβάτι..", του λέω παραπονιάρικα και τον τραβάω πάλι στο κρεβάτι.

"Καλέ εσύ δεν ήσουν που πείναγες πριν λίγο;"

"Ναι, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να χορτάσει κανείς..", του λέω με νόημα.

Εκείνος χαμογελάει με αυτό το γοητευτικό χαμόγελο που με έκανε να τον ξεχωρίσω από την αρχή.

"Μην το κάνεις αυτό... Με αποσυντονίζεις!", συνεχίζω και χώνω τα μούτρα μου στο μαξιλάρι.

"Ποιο;", ρωτάει με απορία.

"Αυτό το χαμόγελο! Μπορώ να κάνω τα πάντα για να μη φύγει αυτό το χαμόγελο από το πρόσωπό σου!"

"Τα πάντα;", με ρωτάει και με φιλάει τρυφερά.

"Ωραία σήκω τότε πριν θυμώσω!", συνεχίζει και μου πετάει το πουκάμισό του για να το φορέσω.

"Είδες που σου άρεσε το πουκάμισο τελικά;", χαμογελάω χαζοχαρούμενα και φοράω το πουκάμισο.

Αφού φοράει τη βερμούδα του, με τραβάει από το χέρι και με πηγαίνει στην κουζίνα. Ανεβαίνω με μιας στον πάγκο κι εκείνος βγάζει από το ψυγείο ένα κουτί και το ανοίγει. Στο περιεχόμενό του βρίσκεται μια τούρτα που σχηματίζει πάνω της τον αριθμό 1.

"Ωω πήρες και γλυκό; Μα πόσο με σκέφτεσαι;;", του λέω και παίρνω λίγη σαντιγύ με το δάχτυλό μου.

"Βασικά είναι μια ξεχωριστή μέρα σήμερα!", λέει και με κοιτάζει ψάχνοντας στο πρόσωπό μου την απάντηση.

"Δεν καταλαβαίνω..", του λέω με απορία κι εκείνος συνεχίζει απτόητος.

"Σήμερα, πάει ένας μήνας από τότε που γνωριστήκαμε!", λέει και με χώνει στην αγκαλιά του.

"Σκέφτηκα ότι πιθανότατα δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε στον δεύτερο οπότε είναι ένας λόγος να το γιορτάσουμε..", αναστενάζει.

Το πρόσωπό του έχει μια γλυκιά, μελαγχολική έκφραση αλλά ακόμη κι έτσι το χαμόγελο του παραμένει εκεί.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή νιώθω για πρώτη φορά πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του. Και θέλω να το φωνάξω παντού μα συγκρατούμαι την τελευταία στιγμή. Έχω τόσα να του πω κι αν δεν αρχίσω να τα βγάζω από μέσα μου αμέσως νιώθω ότι θα σκάσω. Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τον σφίξω ακόμη περισσότερο και να του δώσω το πιο παθιασμένο φιλί. Έπειτα τον αφήνω και παίρνω το χέρι του και το τοποθετώ πάνω στο στήθος μου κρατώντας το εκεί.

"Θέλω να νιώσεις πως χτυπάει η καρδιά μου και να ξέρεις πως εσύ είσαι υπεύθυνος γι αυτό. Και τώρα άκουσέ με προσεκτικά!"

Εκείνος σοβαρεύει απότομα και προσπαθεί να με ψυχολογήσει.

"Πρέπει να τρομάξω;", μου λέει ανήσυχος.

Δεν του απαντάω. Αντίθετα ξεκινάω να ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου.

"Είχες δίκιο ότι σήμερα είμαι κάπως περίεργη. Πριν έρθω στο σπίτι σου κάθισα και σκέφτηκα πολύ σοβαρά κάποια πράγματα. Έπιασα ένα ένα τα σημάδια που λάμβανα κατά καιρούς κι έναν έναν τους ανθρώπους που προσπαθούν να με μεταπείσουν και πήρα μια σοβαρή απόφαση."

"Ωχ.. και τι αποφάσισες;", μου λέει με κομμένη την ανάσα.

"Θα φτάσω κι εκεί..", του λέω ανέκφραστη.

"Στην αρχή ήταν ο Ντίνος, ο οποίος μου έλεγε πρώτος από όλους ότι τρέχω σαν κυνηγημένη και ότι προσπαθώ να αποφύγω τα προβλήματά μου. Μετά ήταν η Φαίη, η οποία μπορεί να μην εξωτερικεύει τις σκέψεις της πάνω σε αυτό το θέμα, αλλά ξέρω ότι είναι πληγωμένη και ότι δεν θέλει να φύγω για την άλλη άκρη του κόσμου άσχετα με το πόσο υποστηρικτική θέλει να νομίζω πως είναι. Και η λίστα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Έπειτα είσαι εσύ.. Και ξέρω πως ίσως σου ακουστούν πολύ μεγάλα λόγια όλα αυτά που θα πω αλλά πίστεψέ με, είσαι το μόνο πράγμα που με κρατάει. Είσαι ό,τι πιο πρωτόγνωρο και έντονο έχω νιώσει..κάτι σαν φωτιά! Έχεις κάψει ό,τι κακό κουβαλούσα μέσα μου από το παρελθόν μου! Κι εγώ είμαι τυφώνας, ικανός να παρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Μαζί μπορούμε να καταστρέψουμε τα πάντα στο πέρασμά μας, αλλά με κάποιο τρόπο αλληλοσυμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο! Και μετά είναι αυτό το χαμόγελο που μου θυμίζει πόσο ερ-"

"Σσς!", μου λέει ξαφνικά ο Ίαν. "Μην το πεις.. αν πρόκειται να φύγεις σε ικετεύω μην το πεις!", με παρακαλάει έτοιμος να δακρύσει.

"..πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου!", συνεχίζω αγνοώντας τον. "Άνευ όρων και αμετάκλητα!"

Βλέπω ένα δάκρυ να κυλάει στα μάτια του κι εκείνος δεν μπαίνει στον κόπο να το σκουπίσει.

"Δεν έπρεπε να το πεις αυτό..", λέει και τραβιέται απότομα μακριά μου.

Κατεβαίνω αυτόματα από τον πάγκο και αρπάζω το πρόσωπό του με τα δυο μου χέρια.

"Ακόμα δεν έχεις καταλάβει τίποτα;", του λέω χαμογελώντας και σκουπίζω τα δάκρυά του, τα οποία τώρα έχουν πληθύνει.

"Σε παρακαλώ μη φύγεις..."

"Βρε χαζό, πού να πάω; Εδώ θα μείνω να σε βασανίζω!", λέω κι εκείνος με αγκαλιάζει σαν η ζωή του να εξαρτάται από μένα.