Chasing the Sunset

68* Ten feet tall

Συνεχίζουμε για λίγη ώρα ακόμη να περπατάμε αγκαλιασμένοι στα σοκάκια του νησιού τρώγοντας παγωτό και έπειτα βαδίζουμε προς το αυτοκίνητο για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Λογικά όλα τα παιδιά θα έχουν φτάσει πια και θα έχουν πάει εκεί που συμφωνήσαμε. Στέλνω μήνυμα στη Φαίη βιαστικά να της πω ότι γυρίζουμε.

"Ίαν, ξέρεις τι; Με έπιασε μια ξαφνική επιθυμία να πάμε στη θάλασσα. Ας μην πάμε σπίτι!", του λέω καθώς βάζει μπροστά το αυτοκίνητο.

"Μα, όλοι θα έχουν φτάσει τώρα. Δεν θες να το πούμε και στους άλλους και να πάμε αργότερα;", με κοιτάζει με απορία.

"Καλύτερα όχι γιατί θα έχει φασαρία κι εγώ θέλω να είμαστε οι δυο μας. Αν θυμάσαι πάει περίπου ένας χρόνος...", λέω χαμογελώντας πονηρά.

"Φυσικά και θυμάμαι.. Άντε καλά πάμε!", παραδίνεται.

"Διάβαζα τις προάλλες για μια παραλία που λέγεται Αγία Ειρήνη. Την ξέρεις;"

"Προφανώς και την ξέρω!"

"Τέλεια, εκεί θέλω να με πας!", του λέω ενθουσιασμένη και τον φιλάω στο μάγουλο.

"Όπου θέλει το μωρό μου!", απαντάει εκείνος με χαμόγελο και στρίβει σε μια διασταύρωση.

Αρχίζει να ελαττώνει ταχύτητα όταν πλέον καταλαβαίνω ότι έχουμε φτάσει στον προορισμό μας. Είναι βράδυ αλλά το φως του φεγγαριού καθρεφτίζεται στα ήρεμα νερά της θάλασσας και διαγράφει τις σκιές από τους φοίνικες. Είναι πανέμορφα εδώ και εύχομαι να προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα γιατί θα έμοιαζε πραγματικά με παράδεισο τροπικού νησιού. Βλέπω τα παιδιά με την άκρη του ματιού μου να έχουν ανάψει φωτιά και να μας περιμένουν. Πλησιάζω βιαστικά τον Ίαν, ο οποίος μόλις κατέβηκε από το αμάξι και αρχίζω να τον φιλάω πριν καταλάβει τι συμβαίνει και χαλάσει η έκπληξη. Καθώς φιλιόμαστε προχωράμε ταυτόχρονα λίγο πιο κοντά στους άλλους αλλά ο Ίαν ουσιαστικά είναι με την πλάτη γυρισμένη στα παιδιά και δεν τον αφήσω να γυρίσει.

"Έχεις όρεξη για παιχνιδάκια απόψε έτσι;", με ρωτάει πονηρά και με ξαναφιλάει.

"Ίσως..", του χαμογελάω αινιγματικά όταν έχουμε σχεδόν φτάσει στο σωστό σημείο.

Ξαφνικά τα παιδιά τρέχουν προς το μέρος μας και αρχίζουν να παίζουν με τις κιθάρες τους στο ρυθμό του 'χρόνια πολλά'. Ο Ίαν καταλαβαίνει πως υπάρχει κίνηση από πίσω του και γυρίζει απότομα να τους αντικρίσει. Είναι όλοι εκεί μαζεμένοι φορώντας μαγιώ και γιορτινά καπελάκια και τον κοιτάζουν με αγάπη και πλατιά χαμόγελα καθώς του τραγουδάνε. Ο Σπύρος με τον Πάνο, τον Ηλία, το Ράιαν και τον Έντι σαν οικογένεια που είναι, κρατάνε εκείνοι τη μεγάλη τούρτα στα χέρια τους και με το που τελειώνει το τραγούδι περιμένουν να σβήσει τα κεράκια. Εκείνος φανερά συγκινημένος κι αφού σκέφτεται για μερικά δευτερόλεπτα σαν να κάνει ευχή, σβήνει την τούρτα. Ο Σπύρος μου φορτώνει αυτόματα την τούρτα και πέφτουν όλοι πάνω του με φόρα με αποτέλεσμα να πέσουν όλη στη δροσερή και ευτυχώς μαλακή άμμο και ξεκαρδίζονται στα γέλια.