Chasing the Sunset

20*

Ξαφνικά μου μπαίνει μια τρελή ιδέα στο μυαλό. Αντί να κάθομαι στο κρεβάτι και να κλαίω τη μοίρα μου χωρίς λόγο λέω να βγω για ένα ποτό. Μόνη μου. Τρέχω στο μπάνιο για ένα γρήγορο ντους και 5 λεπτά αργότερα ανοίγω τη ντουλάπα για να διαλέξω τι θα φορέσω. Είμαι ακόμη με την πετσέτα όταν κάποιος χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου. Πηγαίνω να ανοίξω παραξενεμένη γιατί νόμιζα ότι όλοι είναι στον κήπο. Ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω τη Μάρα.

"Γεια!", με χαιρετάει. "Συγγνώμη για την ενόχληση. Ελπίζω να μην σε διέκοψα από κάτι."

"Όχι, όχι έλα μέσα", της λέω και πηγαίνω πίσω στη ντουλάπα μου. "Χρειάζεσαι κάτι;"

"Ναι, βασικά δεν σε είδα κάτω κι είδα φως οπότε ήρθα να σε ρωτήσω μήπως έχεις κάποιο σκούρο κραγιόν να μου δανείσεις; Θα βγω σε λίγο με έναν φίλο μου και δεν βρίσκω πουθενά το αγαπημένο μου κραγιόν. Ελπίζω μόνο να μην το έχασα.", μου λέει στενοχωρημένη.

"Βέβαια κοπέλα μου το συζητάς; Πάνω στην τουαλέτα θα βρεις το νεσεσέρ με τα καλλυντικά μου, πάρε ό,τι χρειάζεσαι!"

"Αχ, σε ευχαριστώ τόσο! Κάτσε να ρίξω μια ματιά στα γρήγορα. Αλήθεια εσύ για πού ετοιμάζεσαι;"

"Λέω να πάω μια βόλτα στη χώρα να δω τη Σαντορίνη φωτισμένη, γεμάτη κόσμο! Δεν αντέχω άλλο μέσα στο σπίτι.", της λέω κεφάτη.

"Μήπως θέλεις να έρθεις μαζί μας; Κι εμείς το ίδιο σκεφτήκαμε!"

"Χμμ, ναι γιατί όχι; Εξαρτάται σε πόση ώρα θες να φύγεις βέβαια για να προλάβω να ετοιμαστώ."

"Κάτσε, θα σε βοηθήσω να κάνεις πιο γρήγορα. Αυτό το μαύρο φόρεμα που κοιτάς τόση ώρα είναι ό,τι πρέπει!", λέει και μου κλείνει το μάτι.

"Λες ε; Νόμιζα ότι είναι too much, αλλά ξέρεις κάτι; Διακοπές είμαστε! Τι θα γίνει αν δείξω λίγο παραπάνω δέρμα;", της λέω και χαμογελάω.

"Σωστή σκέψη! Θες να σε βάψω; Θα κάνω πολύ γρήγορα!"

"Και το ρωτάς;", της λέω και αμέσως κάθομαι στο κρεβάτι κι εκείνη ξεκινάει να με βάφει.

10 λεπτά αργότερα είμαστε και οι 2 έτοιμες. Η Μάρα πήγε στο δωμάτιό της που είναι ακριβώς δίπλα να πάρει την τσάντα της και εγώ ετοιμάζω τη δική μου. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και εντυπωσιάζομαι με το πόσο διαφορετική δείχνω απόψε. Η Μάρα ως ειδική έκανε θαύματα με το μακιγιάζ μου και το φόρεμα πραγματικά τα σπάει. Είναι τόσο κοντό όσο πρέπει, ούτε πολύ κολλητό αλλά ούτε και χαλαρό με κοψίματα στη μέση που αναδεικνύουν τη σιλουέτα μου και κομψή λαιμόκοψη. Τα μαλλιά μου πέφτουν σε χαλαρά beach waves και φαίνονται υπέροχα για αλλαγή και τέλος φοράω nude ψηλοτάκουνα πέδιλα ασορτί με το τσαντάκι μου. Έτοιμη λοιπόν!

"Σοφία, είσαι έτοιμη;", με ρωτάει η Μάρα και μπαίνει και πάλι στο δωμάτιο. "Μα τι ομορφιές είναι αυτές! Πανικό θα προκαλέσεις απόψε κορίτσι μου!", λέει καθώς με αντικρίζει.

Μα κι αυτή δεν πάει πίσω. Φοράει μια μαύρη ολόσωμη φόρμα την οποία έχει συνδυάσει με μπεζ πλατφόρμες και υπέροχα κοσμήματα.

"Είπε η Μάρα που μας βάζει όλες κάτω και μας πατάει ξέρω εγώ..", της λέω και την κοιτάζω εντυπωσιασμένη.

"Αα να χαθείς τρελοκόριτσο με συγκίνησες!", λέει και με παίρνει αγκαζέ όπως κατεβαίνουμε να χαιρετήσουμε τους άλλους.

Βγαίνουμε στον κήπο και συνειδητοποιούμε ότι η μουσική έχει σταματήσει. Λογικά θα κάνουν διάλειμμα εκείνη τη στιγμή ή είχαν ήδη τελειώσει το soundcheck. Ξαφνικά γυρίζουν όλοι προς το μέρος μας και τα αγόρια αρχίζουν να σφυρίζουν. 

Έτσι πάει όταν οι φίλοι σου είναι τρολ.

"Για πού το βάλατε εσείς έτσι;", ρωτάει κατευθείαν ο Ηλίας.

"Να μη σε νοιάζει!", του λέει με υφάκι η Μάρα. "Απόψε θα πάρω το κορίτσι από εδώ και θα το κυκλοφορήσω!"

Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έρχεται να τη φιλήσω τη Μάρα απόψε. Πραγματικά ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα ακριβώς τη στιγμή που τη χρειαζόμουν.

"Θες να μας γνωρίσεις τη φίλη σου;", ρωτάει ο Χρήστος και κοιτάει σαν ξελιγωμένος.

"Καλά με κοροϊδεύεις; Τη Σοφία θα σου γνωρίσω;", τον κοιτάει σαν εξωγήινο η Μάρα.

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΟΦΙΑ;", λένε όλοι με ένα στόμα, μια φωνή.

Ακόμη κι ο Ίαν που όλη μέρα με αγνοούσε, τώρα λίγο ακόμη και θα του βγουν τα μάτια έξω.

"Ρε ξεκολλάτε λίγο, θα με ματιάσετε!", τους λέω με το κλασικό, ξινό μου ύφος και ξεκαρδίζονται όλοι στα γέλια.

"Εε εντάξει τώρα βεβαιωθήκαμε ότι είσαι εσύ!", λέει ο Σπύρος.

Χαμογελάω με το σχόλιο του Σπύρου και τους λέω: "Εσείς μέσα θα τη βγάλετε Σάββατο βράδυ;"

"Άσε τους ξενέρωτους να σαπίσουν δεν μας νοιάζει, εμάς βράζει το αίμα μας!"

"Πού θα πάτε; Θα έρθω μαζί σας.", ακούγεται ξαφνικά η φωνή του Ίαν από πίσω μας κι είμαι σίγουρη ότι με χτύπησε ένα μίνι εγκεφαλικό.

Βλέπω τη Φαίη αμέσως να μου κάνει γκριμάτσες διακριτικά και προσπαθώ να πνίξω το γελάκι μου.

"Tango, Koo όπου μας βγάλει. Και όχι ούτε να το σκέφτεσαι. Θα πάμε μόνες μας!", του λέει και εκείνος αμέσως γυρίζει να με κοιτάξει.

Το απολαμβάνω για κάποιο λόγο. Ανταποδίδω το βλέμμα, αλλά δεν λέω τίποτα. Όλη μέρα έκανε σαν να μην υπάρχω. Για τις επόμενες ώρες θα προσποιηθώ κι εγώ το ίδιο.

"Λοιπόν, πάμε;", ρωτάω τη Μάρα.

"Φύγαμε!", μου λέει.

"Καλή συνέχεια παιδιά, καληνύχτα!", τους χαιρετάμε όλους και προχωράμε προς την εξώπορτα.