Chasing the Sunset

1*

Στη μέση μιας κοινότυπης πραγματικότητας, η ζωή οφείλει να σου δώσει ένα παραμύθι.

Οπότε, ζωή, μου χρωστάς ένα παραμύθι. Δεν ξεχνώ...

Τη ζωή μου κάθε άλλο παρά παραμύθι την έλεγες, μα είχε και τα ωραία στοιχεία της. Κυνηγούσα το ηλιοβασίλεμα, ήθελα ελευθερία και περιπέτεια, μα ώρες ώρες ήθελα και κάτι νορμάλ. Βέβαια, μόνο νορμάλ δεν μπορούσες να με χαρακτηρίσεις. Αντισυμβατική και αντιδραστική εκ φύσεως, ήθελα να αλλάξω τον κόσμο γύρω μου. Κρατούσα μόνο τους φίλους μου κοντά και τους υπόλοιπους σε διαρκή απόσταση. Ποτέ κανείς δεν ήξερε τα πάντα για μένα, φρόντιζα να τους αφήνω με γρίφους και ερωτηματικά. Έτσι ήμουν εγώ: ένα μυστήριο. Μου άρεσε να παίζω με τη νοημοσύνη του κόσμου. Τα παιχνίδια του μυαλού ήταν η αγαπημένη μου ασχολία μέσα σε μια θάλασσα από ψεύτικους ανθρώπους. Λίγοι περνούσαν τα τεστάκια μου και ακόμα λιγότεροι αποφάσισαν να μείνουν κοντά μου με τον καιρό, αλλά όσοι έμειναν είχαν ένα κομμάτι της καρδιάς μου.

————

Το τελευταίο μου εξάμηνο στη σχολή είχε να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη συγγραφή της πτυχιακής μου. Επομένως, δεν είχα καθόλου μαθήματα που να απαιτούν τη φυσική μου παρουσία στο πανεπιστήμιο. Αποφάσισα λοιπόν για 3 μήνες να κάνω ένα μακρινό ταξίδι προς αναζήτηση έμπνευσης και φυσικά για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου για τον κόσμο. Ξεκίνησα με μεγάλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες όπως Βερολίνο, Πράγα, Άμστερνταμ, Παρίσι και Λονδίνο και από εκεί πέταξα για Νέα Υόρκη. Εκεί έχω συγγενείς που συμφώνησαν να με φιλοξενήσουν μέχρι να ολοκληρώσω την έρευνά μου. Περιττό να αναφέρω πως αυτό το ταξίδι με έκανε να αλλάξω την κοσμοθεωρία μου και του οφείλω πολλά για το ποια είμαι σήμερα.

Πριν λίγες μέρες επέστρεψα λοιπόν στην αγαπημένη μου Αθήνα. Παραδέχομαι ότι μου έλειψε κι ας υπάρχει μια σχέση αγάπης-μίσους μεταξύ μας. Αφού παρέδωσα την πτυχιακή μου, σειρά είχε λίγη ξεκούραση.

Βρισκόμαστε πλέον στο αποκορύφωμα του καλοκαιριού. Μόλις μια εβδομάδα πριν ήταν μια από τις πιο σημαντικές μέρες της ζωής μου: η ορκομωσία μου! Οι γονείς μου, οι κολλητοί μου και οι πιο κοντινοί συγγενείς ήταν εκεί για να με στηρίξουν και να ζητωκραυγάσουν μαζί μου. Είναι ωραίο συναίσθημα να έχεις ανθρώπους γύρω σου που νοιάζονται και χαίρονται πραγματικά και αβίαστα με τη χαρά σου, μα είναι ακόμα πιο εθιστική η αίσθηση του να πετυχαίνεις το στόχο σου. Είχα καταφέρει να σπουδάσω αυτό που ονειρευόμουν πάντα και να κάνω επάγγελμα την έμφυτη τάση μου να γράφω και να εξετάζω τους ανθρώπους. Τώρα ήμουν μια ανερχόμενη δημοσιογράφος και δεν με κρατούσε κανένας και τίποτα!

Ξεκίνησα σχεδόν αμέσως να ψάχνω για δουλειά, καθώς είμαι ιδιαίτερα δραστήριος άνθρωπος και δεν μου αρέσει να μένω αδρανής για πολύ καιρό. Χτες ήρθα αντιμέτωπη με μια πρακτική που θα μου έδινε το κλειδί για νέους κόσμους αν ήμουν η τυχερή που θα έπαιρνε τη θέση. Ήταν μια πρακτική στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη. Ήμουν κατενθουσιασμένη που είχα βρει αυτή την αγγελία και με το που την είδα ήμουν σίγουρη πως ήταν κομμένη και ραμμένη για μένα. Είχα όλα τα προαπαιτούμενα και ήταν μοναδική ευκαιρία να εξελίξω περαιτέρω τον εαυτό μου και να εκτοξεύσω την καρίερα μου. Ήμουν 22 και είχα όλη τη ζωή μπροστά μου επομένως ακολουθούσα την καρδιά μου, καθώς πίστευα ότι ακόμα κι η μεγαλύτερη 'σφαλιάρα' μπορεί να σε οδηγήσει στο σωστό μονοπάτι. Κυνηγώντας για πάντα το ηλιοβασίλεμα και ακολουθώντας το ένστικτό μου σε κάθε έκφανση της ζωής μου πορευόμουν και μέχρι στιγμής δεν φαινόταν να είχα κάνει λάθος. Το μόνο που είχα να κάνω τώρα ήταν να περιμένω μέχρι το τέλος του καλοκαιριού για την πολυπόθητη απάντηση.

*Είχε δημοσιευτεί σαν private και οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να το δουν, οπότε αυτό είναι το 1ο κεφάλαιο σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν :p*