EMANET AİLE(DESTEK AŞK'LAR SERİSİ 1)(TAMAMLANDI)

Bölüm 54: Aranan Aşk Bulundu

Ben deney raporumu yazıverirken, siz yine bölümü geç getirmiş yazarınızı hafif kınayarak ama bölüm geldiği için sevincinizden kızmaya pek vakit bulamazken, okuduktan sonra yorumda buluşalım diyorum ve bölümü bırakıyorum...

Beril'in kuaför macerasında yazdığım ama düzenlerken unuttuğum bir parça yer vardı. Tekrar bölümü bu yüzden güncelliyorum. Güncellediğim yeri koyu yazdım. Eksik kalmaması gereken bir yerdi. Bölüm heyecanı yaşayanlardan özür dilerim...

54.Bölüm Aranan Aşk Bulundu

Hayat dertlerinin bir köşeye bırakıldığı anlar, muhakkak ki en sevdiğiniz insanlarla bir arada olduğunuz zamanlarda mümkündür. Sizi huzura çekerken, varlıklarına bir kere daha şükredersiniz. Bütün derdi, tasayı bir köşeye bırakarak, o anın mutluluğuyla dolar taşarsınız. Bu insanları sevmeniz için aynı kandan olmanıza da gerek yoktur üstelik. Kalpleriniz birleştiği anda, aynı göğe farklı çerçevelerden baksanız bile, içinizde onu sevmeye dair filizlenen tomurcuğa büyümesi için izin vermeniz yeter. İşte o tomurcuk büyür büyür ve meyvesini size mutluluk olarak geri verir.

Erva'yı ilk gördüğü anda, kalbine, onun en iyi arkadaşı olabileceği düşüvermişti Sema'nın. O kadar zor bir süreçten geçerken, peşindeki insanlardan kaçarken, Erva her şeyi anlamış gibi bir sorunu olup olmadığını sormuştu. O anda, anne diyerek büyüdüğü kadının bir kere bile olsun bu kadar hisli konuşmadığını düşünmüştü. Peşindeki insanları umursamadan, çöktüğü yerde gözlerinden akan yaşlara engel olamamıştı işte. Ve tam da o anda Erva tarafından korunup kollanmak üzere dost bilinmişti. Erva'nın maddi manevi desteklerine ancak ona çok iyi bir dost olarak karşılık verebilmişti. Daha fazlası elinden gelmese de, biliyordu ki Erva daha fazlası olsun diye hiç beklememişti. Bunların hepsini tekrar tekrar düşünüyordu Sema. Her şeyiyle birlikte ailesini de paylaşmıştı Erva. Bu yüzden hem Erva'ya hem de kendisini evlat gibi benimseyen ailesine minnet borcunu hiç ödeyemeyeceğini düşünürdü.

"Dalmışsın Semacığım."

Leman Hanım'ın yanına oturuşundaki hareketi bile hissetmemişti. O kadar geçmişe ve Erva'ya dalmıştı ki, her gece aklına düşen arkadaşının boşluğunu bir kere daha hissetmişti. Bu nedendendir ki, gerçekten derinlere dalmıştı. Duyduğu sesle kendisine gülümseyen Leman Hanım'a çevirdi bakışlarını. Manidar bir gülümsemeyle eşlik etti kadına.

"Sahiden dalmışım Leman teyze."

"Çok derinlere dalma. Vallahi çıkamazsın sonra."

Şakayla karışıktı sözleri. Altında inceden bir ciddiyet yatıyordu. Kızı gibi olmuştu neredeyse Sema da. Geçmişe çok dalmamaya çalıştı ama. O günleri zor atlatmıştı Sema. Bir daha hatırlatmaktansa, elinin üstüne elini yerleştirdi. Kız da kadının düşüncelerini anladığını biliyordu. Diğer elini, Leman Hanım'ın elinin üstüne koydu. Güven duyduğunu belli etmek istiyordu dokunuşlarıyla. Çünkü bu insanlara sonsuz güveniyordu.

"Hangi okyanuslardan çıkmadık ki Leman teyze?"

"Olsun sen yine de çok dalma. Gözlerindeki hüznü zor sildik. Bir daha düşmesin o gözlere hüzün."

Yüzündeki mahcup gülümseme daha da derinleşirken, bir şükür daha etti Sema. Şanssızlıkla çıktığı yolda şansıyla karşılaşmıştı...

"Uzun zamandır da konuşamıyoruz seninle. Eylüller iyice kafamı dağıttı. Nasıl gidiyor iş? Her şey de senin üstüne kaldı."

Leman Hanım, Sema'nın daha fazla düşünüp daha da hüzünlenmesini istemediğinden sözlerini sürdürdü. Biraz da Sema'yla ilgilense iyi olurdu. Çok yorulduğunu düşünüyordu. En iyisi, Erva'dan sonra bütün yükü üstüne alan Sema'yı, artık yanına birini almak konusunda ikna etmekti.