EMANET AİLE(DESTEK AŞK'LAR SERİSİ 1)(TAMAMLANDI)

Bölüm 24:Can Acısı

Musmutlu pazarlar diliyorum ve size yeni bölüm getirdim :)

Bir küçük vote'dan beni mahrum etmezseniz çok sevinirim. Sayımız fazla değil diye üzülmüyorum ama en azından beğenilip beğenilmediğimi de bilmeye ihtiyacım var. En azından bir vote'cuk.

Bu arada sizi özelden de konuşmaya davet ediyorum. Ben beni okuyan bana destek olan insanlarla yakından tanışmak konuşmak istiyorum. Profilim size her zaman açık bilesiniz :)

İnşallah bölümü beğenerek okursunuz. Sizleri seviyorum :)

24.BÖLÜM Can Acısı

İnsan bir iken iki olma durumuna çabuk alışıyordu da, ikiyken üç olma fikrine alışsa bile gerçekliğine alışmak çok da kolay olmuyordu. Hayatlarında 'Ben'ci yaşarken 'Biz' olmayı başaran Erva ve Yaman için yeni yıl bir çok şey ifade ediyordu elbette. Aileleri giderek büyüyor ve yeni yıla kendi canlarından bir varlık ile başlamak farklı bir duygu bırakıyordu üstlerinde.

Evlerinde sakinlikle girmeyi planladıkları yılbaşı, Eylül ve Yağız işbirliğinde hazırlanan bir planla İzmir'e kaymıştı. Aslında ikisi içinde iyi olan bu plan; çocuktu, işti, hayattı derken, dinlenmeye fırsatlarının kalmamasına güzel bir mola olacaktı. İyi bir tatil yapma fikri kulağa hiç de kötü gelmediğinden, neredeyse sürprizin üstüne atlamışlardı.

Evlerinde bavullarını hazırlayan ikili sabah erken vakitte yola çıkmak için sabırsızlanıyorlardı. Aslında bu mola verilmese bunca zaman yorulmuş olduklarını anlamayacak kadar kaptırmışlardı kendilerini yeni hayatlarına. Bu tatil hem iyi gelecek hem de tazelenmek için güzel olacaktı.

"Erkeğim, Eymen huysuzlandı anlaşılan, sesi geliyor odasından bir bakar mısın?" Elinde uğraştığı işi yarım bırakmak istemeyen Erva direk görevi Yaman'ın üstüne atarak rahatladı.

"Tamam canım, bakıyorum ben." Banyodan çıkarak karısının şakağına bir öpücük konduran Yaman, oğlunun huzursuzluğunu gidermek için kapısını usulca açtı. Yatağında dikilmiş bir vaziyette duran oğluna "Babacım, hayırdır?" diyerek sanki cevap alacakmış gibi baktı. Eymen artık yavaş yavaş anne baba kelimelerini çıkarmasının verdiği rahatlıkla ellerini babasına uzatarak "Ba-ba." dedi tane tane.

"Aslan parçam."

Yaman oğlunun yanına gidip kucağına aldı. "Hep kucak hep kucak Eymen Bey. olmuyor ki böyle." Odadaki berjere oğluyla birlikte otururken yakınmaktan da geri durmadı adam. "Hep o amcan, teyzen ve halan yüzünden zaten, sanki sana onlar bakıyor, alıştırdılar kucağa tabi şimdi sende iste dur küçük bey." Oğlunun yanaklarından birer öpücük çalıp devam eden Yaman "Ama onlar da haklı senin gibi bir yakışıklıyı bende olsam rahat bırakmazdım." dedi. Konuşurken Eymenle karşılıklı gülümsemeleri, oğlunun saçlarıyla oynamaya çalışması daha da mutlu etti Yaman'ı.

Odada son kalan işlerini de halleden Erva, oğlunun yanına gönderdiği Yaman'ın yanına gitmek için odadan çıkıp Eymen'in kapısında kaldı. Kocasının oğluyla büyük adammış gibi sohbet edişini yüzüne yayılan tebessümle izlerken, omzunu kapının pervazına koyarak destek aldı. 'Huzur' demekti bir kadın için bu sahneyi görmek, kendinden ve sevdiğinden olan bir parçayı bu kadar sevmek, değer vermek farklı bir histi. Verdiği kadar değer verdiğini bildiği eşi için bir kez daha şükretti kadın. Şükürlerinin arasında gidip gelirken karısını fark eden Yaman "Gelsene alın yazım." diyerek karısına yanında ki boşluğa oturması için eliyle işaret etti. Erva, babasının biriyle konuştuğunu anlayarak arkasına dönen oğluna öpücük gönderirken, Eymen de "Anne" diyerek karşıladı annesini.

"Annem." derken Erva kocasının yanına oturmuş çoktan Eymen'den bir yanak almıştı. Daha sonra kocasının göğsüne yaslanan kadın, kendine gelen oğlunu da sarıp huzur bulduğu iki koku da tekrar can bulmayı başardı.