KAYIP RUHLAR LİSESİ

KRL-21

Kıbrıs’a inen Mezarcı, taksiye binerek okulun önüne gelmişti. Taksiden inip okul güvenliğinin bulunduğu bölmeye geçti. Selam verdikten sonra, “Elfida Arslan adındaki öğrencinizle görüşmem gerekiyor.” diyerek beklemeye başladı. Güvenlik, “Beyefendi, okula yabancıların girişi yasaktır. İsmini söylediğiniz öğrenciyle aranızda birinci derece akrabalık var mı?” diye sordu.

BÖLÜM 21

Mezarcı biraz düşündükten sonra elindeki çantayı göstererek, “Bu çantayı ona vereceğim. Yakın bir tanıdığıyım. İki dakika görüşüp çantayı versem yeterli. Okula girmeme bile gerek yok.” diyerek ısrarla görüşmek istedi. Güvenlik, “Bakın beyefendi, burası normal bir okul değil. Öyle her kafasına esen buraya giremez. Siz çantayı verin, biz kendisine iletiriz.” diyerek girmesine engel oldu. Mezarcı sinirleniyor ama öğrencilerin olduğunu bildiği için sinirlerine hakim olmaya çalışıyordu. Parmaklarını uzun sakallarının arasında gezdirerek düşünmeye başladı. Biraz uzağa giderek siyah kaplı, kan kokulu ajandayı çıkardı. Not defterini de çıkarıp bir sayfa kopardı. Sayfaya bir şeyler yazmaya başladı. Yazdıkları bitince güzelce katlayıp siyah kaplı ajandanın ön sayfasına sıkıştırdı. Ajandayı çantaya koyarak güvenliğe doğru yürümeye başladı. “Al kardeş çantayı, çok selamımı söylersin.” diyerek arkasını dönüp yürümeye başladı.

O sırada camdan dışarıyı izleyen Cellat’ın dikkati güvenlik kulübesindeydi. Güvenlikle konuşan, saçı sakalı birbirine karışmış adam dikkatini çekmişti. Tanıdığı birine çok benziyordu ama çıkaramıyordu. “Kim bu adam, kim?” diye tekrar etti durmadan. “Yoksa Aziz...  Olabilir mi? Yok, yok o değildir.” diye sesli bir şekilde düşünürken adamın arkasını dönüp gittiğini görünce, hızla odadan çıkarak merdivenleri ikişer üçer inmeye başladı. Koşar adım güvenlik kulübesine gelince hiçbir şey sormadan dışarı çıktı. Gördüğü adamı bulmaya çalıştıysa da bulamadan geri dönmek zorunda kaldı. Görevliye, “Kimdi o adam? Niçin geldi?” diye sordu. Nefes nefese kalmıştı.  Görevli, “Efendim, Elfida Arslan ile görüşmek istedi. Bir tanıdığı olduğunu söyledi. Ayrıca Elfida Arslan’ın çantasını getirdi. Efendim, kılık kıyafeti, saçı sakalı bir tuhaftı. Pek tekin bir kişi olmadığı kanısına vardığım için direkt yol verdim, gönderdim.” diyerek çantayı uzattı.

Cellat kızarak, “Çantaya baktınız mı, içinde bomba falan olmasın?” diyerek yavaşça çantanın fermuarını açtı. İçine göz gezdirip emin olduktan sonra eliyle kurcaladı. Önemli bir şey bulamayınca çantanın fermuarını kapatıp, “Aklınızı başınıza toplayın. Bir okulun güvenliğinde niye silah olur hiç düşündünüz mü?  Bu okul çok farklı. Sizin elli taneniz bir Elfida Arslan etmez. Güvenlik şefinizi bir saat sonra odama istiyorum. Bir daha da böyle tedbirsizce davranan olursa gözünün yaşına bakmam ona göre. Anlaşıldı mı?” diye gürleyerek çanta ile beraber odasına doğru yürümeye başladı.

Odasına gireceği sırada aklına Elfida geldi ve odasına girmekten vazgeçerek soğuk odaya doğru yürümeye başladı. “Ah, Aziz Komutan! Yıllar oldu gideli ama hala aklımızdan çıkmadın. Kızını soğuk odaya gönderdiğim için acaba bana kızar mıydın? Bana kızma, Aziz Komutan. O senin kızın, senin kanını taşıyor. Kontrol edilmesi imkansız. Ne olursa olsun, bir gün lider olacak, sen ve Maskeli gibi. Bu sebeple iyi bir disiplinden geçmesi lazım.” diye kendi kendine konuşarak soğuk odanın kapısını açtı. Ateş ve Elfida birer köşeye çekilmişti. Neredeyse hareket edemeyecek haldeydiler, donmak üzereydiler. Yüzlerindeki kanlar neredeyse donmuştu.

“Hadi, çıkın bakalım. Umarım akıllanırsınız çünkü bu ders değil, sadece tanışmaydı.”

İkisi de kavga etmekten yorulmuştu. O kadar çok terlemişlerdi ki terleri vücutlarında donmuştu. Çöktükleri yerlerden kalkmak isterken epeyce zorlandılar. Zor bela ayağa kalkarak yavaş yavaş yürümeye başladılar. Cellat, “Beni takip edin.” diyerek müdür odasına doğru yürümeye başladı. Odasına girince çaycıyı aradı. “Üç çay getir bakalım, şunların buzlarını çözelim.” Telefonu kapatıp arkasına yaslandıktan sonra yüzüne ciddi bir ifade kondurup Ateş ile Elfida’ya baktı.