Ik loop door de straten van Milaan op zoek naar Thomas, mijn manager. Ik kan hem en hij kan mij nooit vinden. Ik ga op het terras zitten van het cafeetje waar we hadden afgesproken. Ik trek mijn pet nog verder over mijn hoofd als ik een groepje tieners mijn kant op zie komen. Gelukkig heb ik mijn zonnebril op. "Adrianna Ancelotti!" schreeuwt Thomas opeens achter me. "Stttt!" sis ik "wil je dat ze me herkennen ofzo?".
Thomas neemt uit gebreid de tijd om zijn lerenjasje uit te trekken en gaat tegenover me zitten.
"Je bent gister al genoeg herkend met Nolan Funk in de kroeg" grijnst hij. ik zucht, ik dacht gister laat ik even gezellig zoals altijd naar de club gaan, blijken Nolan Funk en de paparazzi er te zijn. Ik wist niks over de paparazzi tot dat ik vanochtend wakker werd en even op Twitter keek. Nee, ik ben niet blind. Ik was alleen een beetje dronken.
"Thomas, ik moet hier weg" zucht ik.
Thomas trekt zijn wenkbrauwen op. "Ik kan het niet meer, Milaan is te veel voor mij". Te veel exen, te veel celebrity, te veel paparazzi, too much trouble.
"Waar wil je naar toe? Je gaat niet weer naar Rehab" zegt hij. "Herinner me niet aan Rehab" mompel ik. Rehab waar ik 2 jaar geleden op 18 jarige leeftijd verplicht naartoe was gestuurd wegens verslaving aan drugs. Mijn ouders waren toen net uit elkaar, mijn toenmalige vriendje verklaarde me voor de paparazzi als hoer en verzon leugens, ik werd half naakt en stoned gefilmd in iemands bed, ik werd ontslagen van de serie waar in ik speelde en werd weg gestuurd bij mijn modellenbureau. Ik begon dus met drugs en het werd met de dag erger je zag overal op tv en in de kranten: 'Ancelotti misbruikt familienaam', 'Topmodel en Actrice is aan drugs', 'Gedumpt, Gefilmd en weg gezet', 'Vader Ancelotti wil rechtszaak starten tegen over dochter en vrouw'.Ik zucht en kijk naar een vrouw die met haar kleine zoon Spaans zit te praten. Ze zien er heel lief uit. De moeder heeft zwart lang haar dat mooi over haar schouders valt.
Thomas buigt zich voor over en kijkt me aan, "Ad, tuurlijk niet het was maar een grapje" zegt hij. "Ja tuurlijk" zeg ik sarcastisch maar ik weet dat hij het goed bedoeld.
"Moet ik een vlucht boeken naar Hawaii ofso?" vraagt hij na een tijdje. Hawaii, daar word ik sowieso herkent. Ik wil naar een plaats waar ik rustig kan nadenken, waar geen problemen zijn.
"Thomas regel een ticket voor me naar Madrid, ik ga naar mijn vader"...Ik hou een taxi tegen en stap in. Ik heb Madrid gemist, en vooral mijn vader. "Waar moet het heen juffrouw?" vraagt de chauffeur. "weet u waar de trainingen van... Die club worden gehouden?" vraag ik. Ik kan even niet op de naam komen van de club van mijn vader. De man draait zich om en kijkt me awkward aan. "Die Carlo Ancelotti traint?" probeer ik. "Real Madrid!" roept hij glunderend. Hell yeah. Ik zie mijn vaders verbaasde blik al als ik naar binnen loop. We hebben elkaar al een paar weken of zelfs maanden gezien. Ik ben niet echt zo'n familie mens sinds de gebeurtenissen van de scheiding.
"Wat ga je daar eigenlijk doen?" vraagt de chauffeur en hij start de motor van de taxi. "Mijn vader bezoeken, ik weet zijn adres alleen niet dus wou ik heb verrassen" zeg ik blij.
"Aha" zegt hij met opgetrokken wenkbrauwen ''Ik hoop niet dat je de zoveelste tiener bent die denkt dat ze zo de trainingscamp van Real Madrid binnen kan komen om met Cristiano Ronaldo te zoenen''. ''Nee, ik denk niet dat dat ooit gaat gebeuren'' zeg ik. ''Daar hou ik je aan'' zegt hij en hij neemt de afslag.Ik betaal en zeg de chauffeur gedag. Ik kijk om me heen en krijg het gevoel dat dit misschien toch niet zo slim van me was. Ik bedoel, wie gaat er nou haar vader bezoeken? Iedereen. Er staan 4 bewakers voor de deur van de trainingscomplex en dat is alleen voor de deur. Ik loop er langzaam heen met mijn 2 grote Louis Vuitton koffers en handtas. "Hi" zeg ik. Alle 4 de mannen kijken me raar aan. Eentje heeft een grijns op zijn gezicht. Ik doe mijn zonnebril af en glimlach even naar ze. "Ben jij niet Adrianna Ancelotti?" vraagt de een. Ik knik. "wauw" zegt de ander met bruin kort haar. De eerste zegt "mag ik een handtekening".
Nadat ik ze alle 3 een handtekening heb gegeven, nummer 4 wou niet omdat hij zich te professioneel vond, en heb uit gelegd wat ik kom doen mag ik naar binnen.Ik loop de grote gang in en zie een paar mensen lopen. "We verwachten iedereen binnen 10 minuten in de kantine voor het avondeten" wordt er omgeroepen. mooi. Ik vind na een paar minuten de meisjes wc wat best raar is voor op de trainingscomplex van Real Madrid ik bedoel er trainen alleen maar jongens daar. Ik leg mijn koffers onder de wasbak en hoop dat ze niet gestolen worden. Ik doe mijn haar nog even goed in model en doe nog wat mascara op en loop dan de wc uit. Dit doe ik gewoon. Ik loop door de gangen op zoek naar de fuckin kantine. Als ik de hoek omsla bots ik tegen een jongen aan. Hij is lang, is het eerste wat in me op komt. Ik kijk voorzichtig naar boven om hem beter te kunnen zien.
''Hoi'' zeg ik als hij me nog steeds aanstaard. Hij heeft zwart kort haar en bruine ogen. Hij is niet zo knap maar ook weer niet lelijk.
''Verdwaald?'' vraagt hij met een grijns. Hij heeft een mooie grijns, parelwitte tanden.
''Jap, ik zoek de kantine'' zeg ik. Hij legt me uit waar ik moet zijn.
''Dankje, uh...''. Je weet zijn naam niet, dumbass. Zegt het stemmetje in mijn hoofd.
''Karim, Karim Benzema'' lacht hij en hij loop weg.
Als ik uiteindelijk de kantine heb gevonden is het boordevol daar. Ik zie verschillende spelers met elkaar zitten, elkaar plagen en lachen. Ik zie een microfoon staan en krijg opeens een idee. Ik moet mijn vader toch vinden? Ik loop naar de microfoon en een paar mensen hebben me al gespot en wijzen verbaasd mijn kant op. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik de microfoon vast pak.
"Kan Carlo Ancelotti zich melden bij dochter Adrianna Ancelotti!" schreeuw ik door de microfoon en het is opeens dood stil. Ik kijk trots grijnzend om me heen als ik opeens oogcontact heb met een knappe jongen. Cristiano Ronaldo, en hij grijnst naar mij.
JE LEEST
When I fall in love with you (Cristiano Ronaldo Fanfiction- Dutch/Nederlands)
Random-VOLTOOID- "Ben je altijd zo?" vraagt hij. Zijn glimmende ogen nemen me arrogant in zich op en zijn mondhoeken krullen zich in een grote grijns. "Hoe ben ik?" vraag ik. Ik kijk hem meedogenloos aan, voor zo ver ik daar goed in ben. "Arrogant" zegt...