''Wanneer wordt ze wakker?'', hoor ik een vage stem. ''U zei dat ze een half uur geleden wakker moest worden''.
Ik probeer mijn ogen te openen, maar val weer in een diepe slaap...
''Ik kan u nog niet vertellen wat het precies inhoud'', hoor ik een lage fluwelen stem zeggen.
Mijn hoofd doet pijn, het lijkt net alsof er messen in steken.
''U bent een van de beste doktoren, laat me niet lachen en zeg wat voor aandoening of ziekte ze heeft'', zegt Cristiano.
Cristiano? Wat is er gebeurt?
''Zonder onderzoek kan ik u echt niks vertellen, maar ik vermoed ervan dat ze complex partiële aanvallen heeft en dat is een vorm van epilepsie''.
Wie heeft epilepsie?
Ik open mijn ogen voorzichtig. Ik ben in de kamer van Cristiano en herinner me niks meer van wat er is gebeurt. Cristiano zit in de leren bank met zijn benen strak over elkaar. Hij kijkt woedend. Tegenover me staat een man van rond de 50, hij heeft een wit jasje aan.
''Wie heeft er epilepsie?'', vraag ik. Mijn stem komt er zwak uit.
''Je bent wakker!'', roept Cristiano. Hij staat gelijk op en komt op mijn bed zitten, hij ziet er afstandelijk uit.
''Wie heeft er epilepsie?'', herhaal ik mijn vraag.
-"Weet je het zeker?", vraagt hij meer tegen zijn schoenen dan tegen mij.
"Doe alsjeblieft niet alsof je wat om me geeft, want als je het wel deed dan was je bij me wanneer ik je nodig had" zeg ik in een ademteug. De koude avondwind waait door mijn haren. De zwakke licht van de lantaarnpalen en de maan verlichtten zijn gezicht wazig.
" Waarom ben jij altijd de gene die meteen over zichzelf praat. Ik heb nog nooit iemand zo gezien als-" hij stopt abrupt en kijkt me uiteindelijk aan. Hij zucht kort en trekt geïrriteerd aan zijn haar.
"Als jou? Zo lelijk dom en gemeen?", maak ik zijn zin af. -
Langzaam komen de beelden weer naar boven... Wat is er in hemelsnaam gebeurt.
''Niemand'', zegt Cristiano meteen.
''Waag het niet tegen me te liegen, wat is er gisteren gebeurt?'', zeg ik in een ademteug. Ik sla de deken van me af en neem afstand van hem, omdat het zo aan voelt.
Cristiano zucht en kijkt naar de man tegenover me. ''Ik weet nog niks zeker. Eerst moet ik u een paar vragen stellen'', zegt de dokter.
''Ik?'' vraag ik verbaasd.
-"Maar?", onderbreek ik hem.
"Er is geen maar, Adriana Ancelotti. Het is de waarheid. Je bent verleden tijd". -
''Ja, heeft u eerder aanvallen gehad? Een vorm van flauwvallen?''.
''Nee'', zeg ik. Ik ben echt in de war.
''Ooit uw hoofd gestoten, op de val van gisteren na. Of heeft u misschien een ongeluk gehad pas geleden?''.
Ik schud mijn hoofd.
-" Wat is er veranderd? Waarom behandel je me nu als een stuk vuil?", vraag ik. Mijn stem trilt en ik ben bang dat ik het moet herhalen.
"Niks van wat ik ooit over ons heb gefantaseerd is veranderd. Jij. Jij bent veranderd, Addie".-
''Dat hoeft natuurlijk niet per se, epilepsie is aandoening waarin de netwerken in je hersenen niet meer goed werken. Er ontstaat dus een kortsluiting in een of meer netwerken. Er zijn natuurlijk ook verschillende soorten aanvallen, je kan heel erg schokken, vreemde bewegingen maken, hallucineren, en flashbacks hebben. Ook kan het zijn dat je je na afloop niet meer van de gebeurtenis herinnert''.
JE LEEST
When I fall in love with you (Cristiano Ronaldo Fanfiction- Dutch/Nederlands)
Casuale-VOLTOOID- "Ben je altijd zo?" vraagt hij. Zijn glimmende ogen nemen me arrogant in zich op en zijn mondhoeken krullen zich in een grote grijns. "Hoe ben ik?" vraag ik. Ik kijk hem meedogenloos aan, voor zo ver ik daar goed in ben. "Arrogant" zegt...