When I fall in love with you (Cristiano Ronaldo Fanfiction- Dutch/Nederlands)

H46

We lopen rustig verder de zaal in en daar zie ik haar dan staan. Mijn moeder die ik in geen jaren heb gezien staat nu bij het altaar. Ze gaat opnieuw trouwen. Ik voel mijn ademhaling versnellen en probeer het onder controle te houden. De tranen blijven maar stromen.

''Julia Sneedenburg, neem jij David Davidson tot je wettige echtgenoot?" Klinkt het door dr zaal. Iedereen is stil en staart naar de altaar waar mijn moeder en David Davidson elkaar lief in de ogen kijken. Je kan een speld horen vallen als de mooie stem van mijn moeder door de zaal klinkt. Ze zegt het woord, ze zegt ja.
Ik voel de warme zoute tranen over mijn wang glijden en er overheerst een warme gevoel in me. Ik weet alleen niet of het komt omdat ik gelukkig voor haar ben of boos. Ik voel me opeens licht in mijn hoofd en ik hou de arm van Cristiano vast om erop te leunen.
"Kunnen we.. heel even weg?" Hoor ik mezelf met zwakke stem zeggen. Op het volgende moment zitten we buiten in een park op een hout bankje. Cristiano kijkt me bezorgt aan terwijl ik voor me uit staar. Ik weet niet wat ik moet doen of überhaupt wat ik moet zeggen. Een zucht verlaat me mond als ik oog in oog kom met de grijze ogen van Robert Davidson maar dit keer grijnst hij niet naar mij maar heeft hij een neutrale blik. Hij loopt naar ons toe en met elke stap die hij neemt voel ik dat mijn ademhaling onbewust versnelt. Ik wil niet dat hij hier naar toe komt. Ik wil geen eens met hem praten.
"Kunnen we praten?" Hoor ik hem vragen als hij 1 meter voor me staat. Zelfverzekerd heeft hij zijn handen in zijn zak gestopt en hij heeft een sigaret in zijn mond.
Ik kijk Cristiano aan, hoop dat hij het voor me opneemt maar hij kijkt me nog een keer aan en loopt dan een eind weg. Robert gaat met een kleine glimlach naast me zitten en haalt nog een diepe adem voor dat hij zijn sigaret uit trapt en achterover leunt.
"Het ziet ernaar uit dat je het koud hebt, Ancelotti" zegt hij. Nu pas merk ik dat ik kippenvel op mijn arm heb en ik kijk hem kwaad aan. Zijn lach wordt breder en hij doet zijn colbert uit en hangt het rustig om mijn schouder.
"Stop met het doen alsof je wat om me geeft, Davidson" zeg ik poeslief en ik ben blij dat mijn stem niet trilt en er sterk uit komt.
"We hoeven geen vrienden te zijn. Ik wou ook niet dat mijn vader met je moeder ging trouwen zoals ik al zei maar het is eenmaal zo gegaan" zegt hij en hij gaat weer recht op zitten waardoor zijn arm tegen die van mij aan scheurt en zijn knie tegen mijn knie aanbotst. Er gaat een schok door mijn lichaam maar ik probeer het te verbergen als hij weer begint te praten.
"Ik heb veel over jouw gehoord van je moeder. Goeie dingen maar ook slechte. Ze praat elke dag nog over je. Je moet het haar gunnen" mijn ogen ontmoeten zijn ogen die nu opeens veel blauwer lijken dan eerst. Zijn ogen staan heel serieus. "Mijn moeder is dood. Ik wil dat jij nog een kans hebt" zegt hij.
"Waarom? Waarom wil je het goeie voor mij? Ik haat jouw, jij moet mij ook haten". Zijn lach galmt over de park, een lach dat me toch wel bekend voor komt.
"Ben je me nu al vergeten? Van die keer dat je huilend en hysterisch in de winkel zat. een tip, je moeder gaat al lang met mijn vader vreemd".
"Jij... Jij wist het al vanaf het begin. Hoe.. Hoe durfde je?" Roep ik kwaad uit.
"Geloof me, ik ben er ook nog maar een paar jaar geleden achter gekomen dat ze iets met elkaar hadden". Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen maar het lijkt alleen maar erger te worden.
"Hoelang? Hoe lang speelt dit zich al af?" Vraag ik, mijn stem trilt van woede.
"Dat moet je aan mamalief vragen" voor ik het door had heb ik hem een bitchklep gegeven. Hij houd zijn wang vast maar zijn ogen staan niet verast of boos maar eerder geamuseerd. Ik voel de vertrouwde handen van Cristiano op mij armen en ik wordt naar achter getrokken. ik begraaf mijn gezicht in zijn borst en voel mijn ademhaling weer op gang komen. Een ding weet ik zeker, nog niemand heeft me ooit zo boos weten te maken. well done Robert Davidson, well done.

"Waar ging dat nou weer over?" Vraagt Cristiano als hij mij loslaat.
"Nergens" zeg ik snel. eerst moet ik er zelf achter komen.
"Kom, laten we naar binnen" zeg ik en ik veeg de tranen van mijn wang weg.
"Maar-".
"Ik moet het nog goed maken met mijn moeder, alsjeblieft.Stel voor het eerst geen vragen maar geloof me". Ik zie aan zijn ogen dat hij twijfelt. Hij snapt er niks van, ik snap het ook niet maar ik wil er achter komen. Ik draai me om zonder nog wat te zeggen en loop met grote passen weer terug naar de bruiloftszaal. Een paar seconden later loopt hij alweer naast me.
"Zeg op, welke kant?" Vraag ik als we een drukke weg passeren.
"Ik zeg helemaal niks!" roept hij uit. "eerst zeg je dat je je moeder niet wilt zien! Nu weer wel alleen omdat je met die gaymodel Robert Davidson hebt gepraat!" Hij pakt mijn hand vast maar ik trek het los, mijn ogen kruizen zich met zijn ogen die op onweer staan.
"Zeg op, wat heeft hij je geluld?".
Ik zeg niks maar loop verder. Ik steek een weg over en zie vanaf de verte het gebouw al staan. Weer wordt ik vast gepakt, ik draai me om en sta neus aan neus met Cris. We zijn maar een aantal centimeter van elkaar verwijdert.
"Ga niet" zegt hij en zijn adem botst tegen mijn gezicht aan.
"Ik ga" zeg ik en met moeite loop ik verder. Dit keer tot de ingang. Dit keer wordt ik tegen de deur aan geduwd. Zijn lijf leunt hard op dat van mij. "Wat als ze je pijn gaan doen?"
"Doen ze niet".
Hij gaat een beetje naar achteren waardoor ik hem beter kan zien. "Wat je ook van plan bent, Adriana. Je gaat stuk. Ik zie het aan je ogen. Of je komt nu met mij mee of je gaat naar binnen".
"Je snapt het niet!" Roep ik kwaad uit.
"Leg het dan uit!" Roept hij en van woude slaat hij met zijn vuist tegen de muur aan.
"Maar ik snap het zelf nog niet" fluister ik.
Zijn ogen doordringen die van mij als hij weer begint te praten. "Laatste keer. Of je komt nu met mij mee of je gaat naar binnen". Hij wist wat ik zou kiezen want hij kende me te goed. Hij deed een stap achteruit maar ging nog niet weg. "Altijd moet je in het middelpunt staan, Addie. Veel succes met wat je daarbinnen gaat doen want ik ben het zat om jouw steeds in de spotlight te zien" toen draaide hij zich om en liep weg. Hij keek geen een keer achterom. Nu was ik hem ook kwijt. Ik had alles opgegeven voor hem en hij liet mij stikken. Ik haalde nog een keer diep adem en veegde de tranen weg die maar bleven stromen. Hoe dan ook zou ik vandaag die zaal binnen gaan. Kosten wat het kost.

I know I know. Een heeeeeel verwarrend stukje, but yeah. volgend hoofdstuk zal er wat verduidelijking komen want wat want bedoelde Robert met al die dingen die hij zei?

Dit hoofdstuk is aan lieve marouaaake opgedragen omdat ze al vanaf het begin mijn boek las en nu nog leest. Bedankt! ❤️❤️❤️