When I fall in love with you (Cristiano Ronaldo Fanfiction- Dutch/Nederlands)

H45

"Oke, sorry het spijt me. Het spijt me, ik meende het niet" zegt hij opeens en zijn gezichtsuitdrukking verzacht. Hij pakt mijn beide armen vast en trekt me naar zich toe.
"Zeg dat nooit meer" fluister ik in zijn oor. Een deel van me straft me omdat ik dit doe. Hij vindt je zielig blijft de stem maar in mij herhalen.
"Het spijt me" zegt hij en hij neemt een stuk afstand en veegt mijn tranen van mijn gezicht. Zijn vingers strelen mijn wang en ik leg mijn hoofd op zijn borst. ik voel me weer veilig.

Ik bel voor de tweede keer aan. Dit keer word de deur wel open gedaan. Mijn vader staat met een geschrokken houding in de deuropening. Hij is oud geworden is het eerste wat in me op komt. Hij is ouder geworden. Hij ziet er zo slecht uit. Hij... Hij heeft opeens veel meer rimpels en een baard. Zijn bruine ogen staan vermoeid maar ook geschrokken. Mijn vader kan dit niet zijn. Hoe was dit ooit mogelijk?
"Pap.." mompel ik. Ik zie de pijn in zijn ogen als hij mijn stem hoort.
En dan zegt hij de woorden wat ik zelfs niet in mijn nachtmerries had kunnen dromen. Wat mijn hart in één keer verscheurd. Het onvermijdelijke.
"Ik ben je vader niet".
En de deur knalt voor mijn neus dicht. Ik laat het een paar seconden tot me door dringen en verwerk wat ik net heb gezien. Dan draai ik me om en loop weer terug naar de auto. Ik zie Cristiano bezorgd achterom kijken en als hij mij ziet, zie ik de medelijden in zijn ogen.

Als ik wakker wordt lig ik in een grote witte kingsize bed met een uitzicht over Miami. Ik kijk opzij en zie dat Cristiano me in zich op neemt. Hij zit op de stoel naast het bed helemaal aangekleed in een smoking. Het staat hem fantastisch.
"Euh... Sorry ik wou je niet wakker maken. Ik dacht, je sliep zo goed" stamelt hij en hij wrijft met zijn hand over zijn gezicht. Hij ziet er moe uit.
"Hoelang zijn we er al?" Vraag ik en ik ga rechtop zitten.
"Een uurtje" antwoord hij. "Dus je hebt nog een uur om je klaar te maken".
"Bedankt" zeg ik en ik sta op om hem een knuffel te geven. Ik ga op zijn schoot zitten en sla mijn armen om hem heen. Mijn hoofd leg ik op zijn borst en ik snuif zijn bekende geur in me op. Ik voel zijn hart kloppen. Het ritme is zo mooi, het is net een lied. het geeft mij zo'n mooi gevoel. Het gevoel alsof we altijd bij elkaar zullen blijven. En ik weet zeker dat het ons lukt als zijn hart altijd zo snel blijt kloppen als ik bij hem ben.

"Je bent prachtig" zegt Cristiano na een uur als ik klaar ben. Ik heb de jurk aan getrokken die hij heeft uit gekozen en heb make-up op gedaan. Mijn haar heb ik simpel los gelaten omdat ik hier simpelweg mijn haar niet kan krullen in zo'n korte tijd. Ik geef Cris een hand en we lopen naar de auto. De rit van het hotel tot de bruiloftszaal duurt een klein halfuurtje. Ik kijk om naar Cristiano en zie dat hij geconcentreerd naar buiten staart. Wat zou hij op dit moment voelen. Net als mij, heel zenuwachtig? Of helemaal geen gevoelens? Misschien is hij wel misselijk? Ik ben tenslotte ook misselijk. Mijn moeder die ik in jaren niet heb gezien. Er valt zo veel te praten. Ik heb zo veel memories met haar. Te veel. Het meeste wat ik me aan mn moeder herinner is hoe ze altijd wou dat ik alle reclamespotjes kreeg. Hoe ze me altijd aanmoedigde in iets waar ik niet goed in was. Was dat misschien de reden waarom ik een aantal jaar geleden volledig was ingestort? Ik voel zijn hand opeens op mijn hand en ik kijk hem aan. Hij heeft een kleine glimlach op zijn gezicht. Een bemoedigende glimlach. Een glimlach dat zegt dat ik er wel over heen kom..

"We zijn er" zegt hij. We staan voor een grote witte gebouw dat verlicht wordt door een roze verlichting. De naam van de zaal staat er met sierlijke letters op geschreven. Buiten staan een stuk over 5 paparazzi en ik, ik zit hier in de auto met zwetende handen, buikpijn door de zenuwen en een onregelmatig kloppende hart. Ik kan het. Ik kan het wel. Ik moet het.
"Weet je het zeker?" Vraagt Cristiano naast me en ik knik. Dit verhaal eindigt vandaag. Ik kan niet langer mijn hele leven weg rennen voor mijn moeder. Hij geeft me een bemoedigende kneepje in mijn hand en ik stap de auto uit. De paparazzi komt meteen op ons af gelopen. Zo'n prooi zie je maar zelden. Ik negeer al de vragen en het commentaar en we stappen een aantal seconden later het gebouw binnen. Met sierlijke letters staat op een bord 'Wedding Julia and David Davidson zaal 3'. We lopen rustig met kleine stappen naar zaal 3. En daar zie ik hem staan. Robert Davidson, en hij grijnst naar mij.