When I fall in love with you (Cristiano Ronaldo Fanfiction- Dutch/Nederlands)

Hoofdstuk 51

GUYS... ZIJN JULLIE #teamRobert of #teamCristiano????? Ik weet dat er nu rare dingen gebeuren in het verhaal, maar blijf vooral verder lezen om erachter te komen hoe het gaat eindigen

Het is al rond 2 uur als ik uiteindelijk wakker wordt. Het is akelig stil in huis en de beelden van gisteren komen langzaam weer naar boven. Ik neem een hete douche om de moeheid van me af te laan en loop naar beneden. Als ik de woonkamer in loop zie ik dat er niemand is. Ik probeer de keuken maar daar is ook niemand. Ik pak een glaasje water voor mezelf en loop weer naar boven. Even overweeg ik om Robert's kamer binnen te gaan maar ik laat het zoals het is en loop mijn kamer weer binnen. Ik ga zitten op mijn bed maar merk als snel dat ik veel te hyper ben om nog langer te zitten. ik hoor misschien moe te zijn maar de gebeurtenissen van gister maken me eerder actiever dan moe.

Ik besluit dat ik toch naar zijn kamer ga. Ik ga vragen of hij wilt mee eten. Yes, dat ga ik doen. Ik loop met grote passen naar zijn kamer en klop op de deur. Ik hoor gemompel van de andere kant van de deur. Ik open de deur voorzichtig en kom in de kamer van Robert. De kamer waar ik perongeluk gisteren was gaan liggen en hij boos werd. Robert ligt met alleen zijn boxer aan op zijn buik met zijn hoofd in zijn kussen. Lange nacht gehad?

''Robbie?'' vraag ik terwijl ik op zijn bed neer plof. Hij mompelt iets in zichzelf maar blijft nog onverstoorbaar liggen. ''Heb je honger?'' vraag ik terwijl ik achterover leun. Ik strek mijn voeten uit op zijn bed en pak mijn mobiel uit mijn achterzak. Het is toch leuker als je gezeldschap hebt, ook al is het een slapende gezeldschap. Ik weet dat ik het niet moet doen maar ik log in op twitter en kijk even wat er op het nieuws is. Ik lees een paar tweets van fans die zeggen dat ze bezorgd over me zijn, ik ga naar de wereldwijd trending list en kijk war er allemaal in staat. ' Robert Davidson ' is wereldwijd aan het trenden. Ik klik op zijn naam en bekijk de foto's die erbij staan. Damn. Het zijn allemaal foto's van gisteren. Robert draagt mij terwijl hij uit de club loopt. Ik heb mijn armen stevig om hem heen geslagen. Als ik het niet was zou het best een schattige foto zijn. Ik klik het weg en kijk op de tweets die zijn verstuurd. ' Adriana and Robert Davidson best couple ', ' Waar gaat de wereld heen? stiefzus en broer daten met elkaar', ook is er een foto geplaats met Robert die mij de club uit draagt en Cristiano Ronaldo met de Ballon Odr. Er staat ' Wanneer het uitgaat, Girls vs Boys'.

''Die paparazzi is overal'' zegt Robet met zijn ochtendstem opeens naast me. Hij heeft zich omgedraaid en leunt half tegen de leuning van de bed en half tegen mij aan. ''Laat eens zien'' zegt hij en hij pakt mijn mobiel uit mijn handen. Met gefronsde wenkbrauwen kijkt hij de foto's rond, zijn ogen zijn nog rood van gisteren. ''Echte mogolen dit'' mompelt hij als hij een paar tweets begint te lezen.

''Wat hebben jullie me gister gevoerd?'' vraag ik, ik kan niet opeens zo misselijk worden. Of het komt door de goedkope drank of wat anders.

''Drugs'' zegt hij onverschillig. Ja, zo makkelijk is het voor hem. Ik word boos en duw hem weg.

''DRUGS? Hoezo voer JIJ mij drugs?!'' roep ik boos uit. Hij neemt de moeite niet op me aan te kijken en staat op.

''Bitch, niet ik. Ook al zou ik dat al te graag willen doen. Jij, dumbass dat je bent pakt een glaasje water van een zogenaamde barman''.

''Hij bood me het aan'' protesteer ik. Hij staat daar voor de deuropening me ongelovig aan te kijken.

''Nee, serieus? Denk je dat mannen je vrijwillig een glas water geven? Voor niks? Je moet 2 dingen nooit aannemen van zulke mannen. 1. drank en 2. water'' zegt hij en hij leunt achterover en kijkt me strak aan. ''Snap je?''.

Ik knik langzaam en vraag ''waarom?'', ''Ik bedoel waarom moest hij mij hebben?''.

''Paparazzi, vijand? Kan een miljoen redenen hebben. Maar als het de paparazzi is hebben ze hun doel wel berijkt'' voegd hij er met een lach aan toe. ''Nog meer vragen, kind?''.

''Nee, Robbie.'' antwoord ik en zonder nog wat te zeggen loopt hij de kamer uit. Even later hoor ik hem van de trap afgaan en besluit ook naar beneden te gaan. Ik kwam hier om te vragen of hij honger had, en ben zonder antwoord hier achter gelaten. Ik klim van zijn kingsize bed af en loop achter hem aan naar beneden. Ik tref hem in de keuken met een glas water voor zich. Hij heeft een zonnebril op gedaan om waarschijnlijk zijn rode ogen te bedeken.

''Thee? Koffie?'' vraag ik.

''Thee is goed'' antwoord hij.

''Rooibos?'' vraag ik en hij knikt. Ik zet de waterkoker aan en leun op de aanrecht. Robert staart nog steeds voor zich uit. Erg spraakzaam is hij vandaag niet, en trouwens ook niet erg aankleedbaar. Ik hoop dat hij straks nog even de moeite neemt om zijn lichaam te bedeken. Opeens valt het me op dat een plukje van zijn warrige haar voor zijn gezicht hangt. Voor ik het doorheb, ga ik met mijn hand over zijn haar waardoor het plukje weer goed komt te zitten. Ik trek snel mijn hand weer weg en doe een paar kastdeuren open om 2 bekers te vinden. Het is zo irritand dat hij in huis met een zonnebril oploopt. Ik kan niet weten of hij ervan schrok, of weet ik veel. Hou gewoon je handen thuis, Adriana. Een zucht verlaat mijn mond als ik de bekers vul met heet kokend water en er een theezakje in doe. Ik leg de bekers op tafel en loop naar de koelkast. Ze hebben niet veel voedsel, maar wat verwacht je er ook van als je Robert 5 dagen alleen laat? Ze hebben gelukkig wel brood en kaas. Dat wordt dus een tostie.

''Lust je tostie?'' vraag ik.

''Ja, lekker'' antwoord hij en hij loop de keuken uit. Ik weet niet of hij nog terug zal komen maar maak toch de tosties klaar. 2 broodjes voor hem en 2 voor mij. Als ik aan de tafel zit vraag ik me af of ik op hem moet wachten. Is het niet onbeleefd? En hij heeft me gister geholpen. Net als ik heb besloten te wachten komt hij weer binnen lopen. Dit keer heeft hij een joggingsbroek aangedaan, hij heeft nog steeds die verdomdde zonnebril op zijn kop wat me echt zenuwachtig maakt. Ook heeft hij niet de moeite genomen om een shirt aan te trekken. Waarschijnlijk vindt hij het zo fijner.

Hij gaat tegenover me zitten en neemt zwijgend een slok van zijn inmiddels koude thee.

''Mijn thee is koud, Ancelotti'' zegt hij na 2 slokjes met een kleine glimlach. Of zijn ogen het ook grappig vinden kan ik niet zien, en ook niet of hij het nou meent of dat hij een grapje maakt. Damn.

''Wil je dat ik thee met heet water breng?'' vraag ik, ik wil zijn beker pakken als hij zijn hand op dat van mij legt.

''Laat zitten. Ik heb toch niet zo'n trek'' zegt hij en ik leun weer achterover. Zwijgend eet ik in stilte mijn broodje op. Robert heeft zijn tostie nog geen eens aangeraakt maar staart wel voor zich uit. Of hij staart mij aan wat me een raar gevoel geeft. Ik besluit dat praten beter is en ga hem bedanken voor gister avond.

''Robert?''.

''Hmm?''.

''Ik weet dat ik soms een bitch ben, maar bedankt voor gisteravond''.

''Hmm''.

Gesprek afgelopen. Robert staat op en loopt de keuken uit. Zijn twee tosties staan er nog. Ik zucht en pak een van zijn tosties. Als hij ze niet wilt opeten, eet ik ze wel op.