the greatest gift is love || hiccstrid

You have me!

Dziewczyno, przeżyliśmy razem całą masę rzeczy, chyba jasne, że sobie poradzimy. Będę przy Tobie zawsze, nie zostawię Cię. Jesteś tylko Ty i tylko Ty się dla mnie liczysz. Wiesz o tym. Czkawka i Astrid zawsze razem, jasne? Zawsze.

     Astrid spojrzała na horyzont, obserwując zachodzące słońce. Delikatny wiatr rozwiewał jej blond włosy, ale nie siliła się by je poprawiać, wręcz przeciwnie pozwoliła im tańczyć w rytm powiewu. Uwielbiała takie wieczory, kiedy razem z Wichurką były z dala od tego całego świata, do którego teraz należały. Obie potrzebowała siebie, a te ich krótkie wypady pozwalały zapomnieć choć na chwilę o niektórych sprawach. Wojowniczka coraz częściej wymykała się teraz z Berk, by zażyć jeszcze trochę wolności. Za kila miesięcy będzie to niemal niemożliwe. Już teraz nie potrafiła sobie tego wyobrazić, lecz z drugiej strony wcale nie żałowała. Od kiedy wyszła za Czkawkę czuła się jeszcze bardziej szczęśliwa i kochana. Znalazła swoje miejsce w wielkim świecie. Musiała jednak przyznać, że tęskniła za tamtymi latami, kiedy wszyscy razem mieszkali na Końcu Świata. Uwielbiała wspominać tamte chwile, uśmiechając się przy tym.
— Tak myślałem, że tu cię znajdę — usłyszała nagle, ale nie odwróciła się nawet, wiedząc do kogo należy ten głos. Czkawka westchnął cicho i usiadł zaraz koło niej. Cmoknął jej skroń wargami i objął delikatnie ciepłym ramieniem. Szczerbatek też już się rozgościł i położył obok drzemiącej nieopodal Wichurki.
— A więc mnie szukałeś. Myślałam, że jesteś z żoną — zaśmiała się, przypominając sobie sytuację, w której znalazł się rano jej mąż. Szatyn zmarszczył brwi, ale zdradził go uśmiech. Anne, siedmiolatka, której zawsze było wszędzie pełno podeszła do niego i śmiało zapytała, czy zostanie jej mężem. Czkawka na początku nie wiedział co ma w zaistniałej sytuacji uczynić, dlatego popatrzył na stojącą nie tak daleko Astrid. Blondynka zwijała się ze śmiechu i nie była dosyć pomocna. „Wiesz, w zasadzie to mam już jedną żonę. Z dwiema były by podwójne kłopoty. Sama wiesz jak to jest. Jestem wodzem, a naburmuszona Astrid w zupełności mi wystarczy. Nie zrozum mnie źle, ale..." — zaczął, ale dziewczynka nie pozwoliła mu dokończyć. „To jak, całujesz mnie czy nie?" — popatrzyła na niego w wyczekiwaniu. Teraz i on nie wytrzymał i zaczął się głośno śmiać, zwracając uwagę przechodzących obok wikingów. Następnie pochylił się i pocałował ją w policzek. Uśmiechnęła się zaraz po tym i krzyknęła: „Mam najcudowniejszego męża na świecie!"
     Czkawka przetarł oczy, jakby chciał wyzbyć się wspomnienia i powrócić do rzeczywistości.
— Właśnie z nią jestem — odparł i popatrzył na nią przez chwilę, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół na jej twarzy. Często to robił dlatego zdążyła się przyzwyczaić i za każdym razem nie oblewała się już rumieńcem. — Mam wrażenie, że cały dzień mnie unikasz.
— Zaraz tam unikam. Po prostu latałam tu i tam — przewróciła oczami, jakby robiła najzwyklejszą rzecz pod słońcem.
— Mogłaś mi powiedzieć. Urwałbym się wcześniej — powiedział, jakby z wyrzutem. Uwielbiał, kiedy latali razem, kiedy wiatr rozwiewał im włosy, a do uszu dobiegał jej perlisty śmiech. Bo dla niego właśnie to było najważniejsze, żeby to ona była szczęśliwa.
— Miałeś dużo pracy. Powoli kończy się lato, przyjdzie jej coraz więcej. A my doskonale sobie poradziliśmy bez ciebie — odparła i położyła dłoń na swoim płaskim jeszcze brzuchu. Czkawka podążył wzrokiem za jej gestem i uśmiechnął się słabo. — Nie było potrzeby, by cię wzywać.
— Wiem, wiem, tylko... zresztą nieważne — wyszeptał i odwrócił spojrzenie w przeciwną stronę. Wiedział już, że ten gest go zdradził, że Astrid zaraz zacznie go o wszystko wypytywać, ale nagle zaległa dziwna cisza. Blondynka westchnęła tylko i odchyliła się do tyłu, by ułożyć się wygodnie na plecach. Mężczyzna nie od razu poszedł jej śladem. Poczuł mimo to delikatną dłoń ukochanej na plecach i rozluźnił się nieco.
— Czkawka? — odezwała się nieco, a jej słowa przebiły dzielącą ich ciszę. Nie spojrzał na nią.
— Po prostu... chodzi o to, że chciałbym być częścią waszego życia — wyjawił, patrząc na horyzont. Astrid uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała w górę, gdzie już powoli wyłaniały się gwiazdy.
— Jesteś nią. Zawsze byłeś i zawsze będziesz — odparła, przypominając sobie jego słowa, kiedy mówił o rodzinie. Mieli wtedy prawie dwadzieścia lat, a on postanowił oświadczyć się jej i podarować cudowny naszyjnik, który do tej pory trzymała blisko siebie. Co prawda nie nosiła go na szyi ze strachu, że może go zgubić, ale znajdował się przy niej.