Sayın Emir Ulusoy, Nisan Soydan'ı eş olarak kabul ediyormusunuz?
" Evet."
Sayın Nisan Soydan, Emir Ulusoy'u eş olarak kabul ediyormusunuz.
Hayıııır
Kalbim deli gibi çarparken hala bu olanlara inanamıyordum. Seneler önce bu adamla evleneceksin desele...
Eve döndüğümüzde hava kararmıştı. Emir elindeki poşetlerle merdivenleri çıkıyordu. Bende onu takip ediyordum. Odaya girdigimiz de eşyaları yere bıraktı. Sabahtan beri konuşmuyorduk daha doğrusu ben konuşmuyordum. Alışverişte beğenip begenmedigimi sorduğunda kafa sallamakla yetinmiştim. Konuşmak bile istemiyordum artık. Hayatımı bu oyun üzerinden devam ettirmek çok zor geliyordu. Emir'se üzerindeki baskıdan kurtulduğu için iyi görünüyordu. Hayatımın nereye doğru gittiğini bilmiyordum. Bir gün boşanacaktık ve ben ailemin yanina geri dönecektim. Bir an önce üniversiteyi bitirmek ve kendi kendime yaşayabilecek konuma gelmek istiyordum. Ama hayat benim için daha yeni başlıyordu. Daha on sekiz yaşında evlenmiştim. Hemde saçma sapan bir şekilde düşüncelerim beni boğarken Emirin sesiyle irkildim.
" Nisan neyin var?"
Sabahtan beri konuşmayan ağzım uyuşmuş gibiydi. Zorla çenemi oynattım.
" Bir şey yok ne olabilir ki?"
"Sabahtan beri ağzını bıçak açmıyor. Yatağa benim yanıma oturmuştu. "Sana öyle gelmiş."
"Birazdan yemeğe ineriz. Sonra benim dışarı çıkmam lazım ama tek çıkarsam olmaz sende benimle geleceksin. "
"Emir vermeyi kes! Ben senin kuklan değilim."
"Nisan Sizi büyük bir dertten kurtardım. Ama sen bana hiç yardımcı olmuyorsun devamlı bir asi tutum sergiliyorsun. Benimle gelmek zorundasın. Biz yeni evliyiz tek çıkarsam ilgi çekebilir."
"Doğru bizi zor bir durumdan kurtardın. Sana olan borcumu ödemem lazım."
Ayağa kalktım ve poşetlerde ki eşyaları yatağın üzerine dökmeye başladım. İçlerinden rastgele bir elbiseyi elime aldım. Giyinme odasına gidip üzerimi değişmeye başladım.
Aldığımız kıyafetlerin çoğu dekoltesiz ve sadeydi. Fazla gösteriş bana göre değildi. O yüzden Emir'in seçtikleri bile bana fazla geliyordu. Bunları giymek için bile yeterince kendimi zorluyordum. Normalde olsa ömür boyu elbise giymeyeceğime emindim. Ama şimdi işler başkaydı. Şennur'un nikahta gözüme çekip çantama attığı kalemi küçük el çantamdan alıp gözlerime çektim. Ayna da kendime baktığım da gözümden bir damla yaş düşmüştü. Tüm gün yaşadıklarım beni yormuştu. Devamlı yönetilmek bana göre değildi. Buna mecbur olmak beni öldürüyordu.
Merak etme bir gün hepsi bitecek. Seninde güzel bir hayatın olacak, başarılıolacaksın, kimseye boyun eğmeyeceksin. İşte o zaman özgürlüğünü ruhunda ve bedeninde hissedeceksin..
Giyinme odasından çıktığımda Emirin beni beklediği her halinden belli oluyordu. Her üzerimi değiştirdiğim de sanki beni hayatında ilk kez görüyormuş gibi bakıyordu. Buda bana çok komik geliyordu.
(Iste Nisan'ın giydiği elbise.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
