saver || jeon jungkook

chapter eight pt.1 : injuried

Sessiz bir sokaktı. Hiç kimse yoktu. Eskimiş bir asfalt yolun kenarıdaki yarım yamalak kaldırımlardan birinde adımlıyordum.
Ağaçlar tepemi kapıyordu, dalların arasından mavi gökyüzünü görebiliyordum. Yanlarda eski apartmanlar vardı fakat içinde birilerinin yaşadığı bariz belliydi.
  Bir kaç tane sarmaşık dalı koluma çarptı fakat acıtmadı. Karga ve diğer kuşların cıvıltısını duyuyordum. Bir yokuş gördüm ve ucundan anayolu görebiliyordum. Adımlarımı az daha hızlandırarak oraya yürüdüm. Bu uzun yürüyüşün sonunda tanıdık bir yere çıkmak beni mutlu etmemişti.

Her şeyden uzaklaşmak istediğim için uzun bir yürüyüşe çıkarak kaybolmak istemiştim oysa ki.

Biliyor musunuz, aşk hikayeleri bana göre değildir. Aman o beni seviyormuş, ne kadar da çok hoşuma gitti gibi şeylerden bahsetmeyi sevmem. Yaşamaktan da hoşlanacağımı zannetmiyorum. Romantik bir yapıya sahip olduğumu da hiç zannetmiyorum.

 Mecburen eve geri döndüğümde içerinin ne kadar sessiz ve boş olduğunu fark ettim. Evimin aksine, benim zihnimde milyonlarca minik kabacık vardı ve her biri JungKook olayı hakkında sürekli konuşuyorlardı.

 Beynim de, vücudum da yıpranmıştı.

 Kapıyı sertçe kapattım ve kendimi koltuğa bıraktım. Acımayan kolumun üstüne yatarak gözlerimi kapatarak hayal kurmaya başladım. 

 İyi hayaller kurmanızda sakınca yok fakat kendinizi onların gerçek olduğuna inandırırsanız, bu sizi çıkışı olmayan bir kötülüğe yönlendirir. Çünkü hiç bir şey istediğiniz gibi olmaz. Belki o gün o otobüse binince o çocuğun size gülümsemesini istemiştiniz, ama o sizin varlığınızdan bir haberdi. Bu hareketinizle ruhunuza ağır bir darbe aldınız. Diğer bir gün o çocuğun yanınıza gelip size sarılmasını hayal ettiniz, ama o da olmadı. Çünkü bu da bir hayaldi ve yeniden ruhunuza ağır bir darbe aldınız. 

 Ben de JungKook'un ailemize bela açmamasını ve beni sevmemesini hayal ettim. Bu da olmadı, çünkü onun beni sevdiğini anlamıştım.

 Ruhuma ağır bir darbe almadım.