Peter pan

19

FELIX
Cofnąłem się o krok widząc, co robi Peter. Choć nieraz widziałem, jak chłopak ulecza, któregoś z nas z tej przeklętej choroby, to musiałem przyznać, że jeszcze ani razu nie wykorzystywał, aż tyle mocy naraz. A już na pewno nie po to, aby uratować komuś życie. Przejechałem wzrokiem po innych chłopcach, a ich wzrok był skupiony na Peterze. W spojrzeniach Zaginionych dostrzegłem niepokój jak i również uznanie, czy zaciekawienie.

Znów spojrzałem przed siebie, a gdy zobaczyłem, co Peter wyrabia wstrzymałem oddech. Ognisko paliło się jeszcze większym płomieniem, osiągając na pewno ze trzy metry wysokości. Ogromna bryła lodu, unosiła się wysoko w powietrzu, dokładnie nad płomieniem.

– Felix. – Zadrżałem słysząc nieobecny głos Petera. Miałem wrażenie, jakby jego duch był daleko, może nawet w odległym wymiarze, a zamiast niego pojawiła się nowa osoba. Szybko podszedłem do niego, nie mając zamiaru testować jego cierpliwości. – Zaraz podrzucę się na bryłę. Weź miecz i uderz czubkiem ostrza w jego warstwę. Rozumiesz?

Przez chwilę nic nie odpowiedziałem. Może i ufałem Peterowi, jednak plan wydawał się bardzo ryzykowny. Z plotek i nie tylko słyszałem jakie właściwości ma ten lód. Bowiem, gdy tylko znajdywałeś się w jego środku, całe twoje wnętrze – żyły, tętnice i cała reszta twoich organów, zostawała pokryta lodem. Jeśli wpadłbym do środka, to właśnie na tym skończyłby się mój żywot.

– Zaufaj mi – szepnął spoglądając na mnie. Widząc jak bardzo był wycieńczony i skupiony jednocześnie, odrzuciłem wszystkie zmartwienia na bok. Przecież Peter nie pozwoli, aby któremukolwiek z nas stałą się krzywda.

– Rozumiem – powiedziałem tylko, a już po chwili zostałem uniesiony w powietrze.

Wstrzymałem oddech, gdy moje nogi dotknęły powierzchni lodu. Spojrzałem na Petera, który przyglądał się mi z ufnością. Serce biło mi jak oszalałe, jednak kierowany myślą, iż nic mi się nie stanie wyjąłem miecz z pochwy. Drżące dłonie zacisnąłem na jego rękojeści, a następnie z całej siły wbiłem jego ostrze w lód. Widząc jak jego tafla pęka, odsunąłem się o krok, a już po chwili znalazłem się w powietrzu. Uśmiechnąłem się zdając sobie sprawę, że przeżyłem i nic strasznego mi się nie stało. Gładko wylądowałem na ziemi, a następnie to Wendy znajdywała się nad ziemią.

Z zafascynowaniem patrzyłem jak dziewczyna unosi się na powierzchni, a woda zaczyna cicho syczeć, jakby gasiła ogień. Wokół blondynki zaczęła unosić się para wodna. Popatrzyłem na Petera, który w skupieniu patrzył na dziewczynę. Choć on sam wydawał się odległy, to jego wzrok mówił zupełnie co innego. Chłopak jedną dłonią wykonywał skomplikowane ruchy, a drugą trzymał zaciśniętą w pięść. Po chwili sam zaczął unosić się w powietrzu, aby zaraz potem znaleźć się przy dziewczynie. Spokojnie, klęknął na wodzie, a ja uniosłem brew widząc, co on właściwie wyrabia. A do dziś żyłem w przekonaniu, że tylko Jezus potrafił chodzić po wodzie.

PETER
Każda moja czynność była spowodowana podpowiedzią z mojego umysłu. Pierwszy raz, stuprocentowo zaufałem sobie do tego stopnia, iż klęczałem na wodzie, która w każdej chwili mogła spowodować moją bolesną śmierć.

Ja jednak postanowiłem zignorować ten, jakże istotny fakt. Podświadomość podpowiadała mi, że powinienem być jak najbliżej dziewczyny.

– Podajcie mi szmatkę – powiedziałem, a Will wyszedł z tłumu i od razu rzucił mi ją.

Nie wahając się zamoczyłem materiał w wodzie, a następne omyłem nią twarz dziewczyny, która jako jedyna nie była jeszcze mokra. Usłyszałem ciche syczenie, co spowodowało, iż poczułem ulgę. Miałem wrażenie, że właśnie tak powinno być.