BÖĞÜRTLEN

43

Bölüm Şarkısı : Gökhan Türkmen-İlla

Bu geceyi geçmişe dönerek kapatalım istedim.

Ecrin ne yaşadın sen diyenlere gelsin bu bölüm ben de gidip diğer bölümü halledeyim.

Sizi seviyorum.

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Yattığım hastane yatağından gördüğüm manzaraya çevirdim kafamı.

Kar yağıyordu. Olduğum yerde kıpırdanmayı kesip açılan kapıya döndüm.  Dışarda olmak istiyordum sadece ne kadar zor olabilirdi ki bu?

Çınar'ın ayak sesleri gelirken derin bir nefes alıp kendimi toparlamaya çalıştım.

"Ufaklık"

"Efendim abi"

Sesim boğuk sırtım ona dönüktü. Kafamı çevirip ona bakmak istemiyordum şu an, kendimi o kadar yorgun hissediyordum ki.

"Bak sana kimi getirdim."

Kafamı çevirip baktım kapıya. Oyuncak ayı falan mı almıştı? Üç yıldır her bunu dediğinde bir oyuncakla geliyordu.

Ama bu sefer gelen kanlı canlı duruyordu karşımda.

"Anne" halsiz sesime rağmen o oldukça gür bir şekilde konuştu. 

"Kuzum benim." Kolları arasına girdiğimde dudaklarımdan ufak bir hıçkırık kaçtı.

Haftada üç kez gelse de son zamanlarda  odaya girmesine izin vermiyordum. Durumum oldukça kötüydü. O kadar çok kilo vermiştim ki cidden bir deri bir kemik muhabbetinin var olduğuna emindim.

Yemek yiyemediğim için ilaç yoluyla besleniyordum. Ve bu halimi görmelerini istememiştim.

"Niye girdin içeri? Gelme demiştim." Hem sarılıp hem onu kovuyordum resmen.

"Ecrin sen benim kızımsın daha ne kadar uzak tutacaksın bizi buradan. Kapının dışından sana sevgimi nasıl göstereyim annecim izin ver." yanaklarımı okşarken mırıldandım.

"Anne ben iyileşemeyeceğim"

"Bebeğim o nasıl laf, umuduna ne oldu?" Yüzümü elleri arasına aldığında kafamı iki yana salladım.

"Umudum benimle ama dayanamıyorum çok yoruldum."  Hemşire odaya girdiğinde annem gözlerimi silip ona müsaade etti.

"Dışarı çıkmak istiyorum 3 yıldır hiçbir şey istemedim sizden. Lütfen biraz dışarı çıkmama izin verin. Her halükarda iyi olmuyorum zaten." Çınar izin istemişti ama doktorlardan onay çıkmamıştı. "Hiç değilse mutlu olduğum bir yerde olayım biraz, lütfen."

O kadar yorgundum ki konuşacak halim yoktu aslında. Tam bitti kurtuldum sanırken hayata adapte olmaya çalışırken en başa dönmüştüm. Nasıl olabilirdi, nasıl bu kadar güçsüz olabilirdim?

Tıp fakültesi zaten zorken hasta bir öğrenci için ekstra zor oluyordu, bunu da deneyimlemiştim.

Hemşire anında itiraz ederken yalvaran bakışlarımı Çınar'a diktim.

O beni kurtarırdı buradan. Nefret etmiştim hastanelerden. Burada doktor olmak istiyordum, hasta değil.

"Anne, Çınar lütfen. Ya bu sonsa, ya son kez göreceksem? Lütfen."

Annem ağzına kapattığı eli çekip kafasıyla onayladı beni. Ağlamasını istemiyordum ama cidden bunalmıştım artık.

3 yıl geçmişti. Bitti diye sevindiğimde aslında her şeyin yeni başladığını anlamıştım. Hastalığım 3. Evrede dönüp duruyordu. Hala hayatta olmamsa benim açımdan bir mucizeydi.