Locked with Code (COMPLETED)

Chapter 22

22: Anger

“What a coincidence Sugar!” sambit ng babaeng may makapal na foundation, eyeshadow, mascara, lipstick at blush on.

“I think being in this washroom together is not a coincidence, it can happen anytime. Don’t act foolish.” Kalmadong sambit ko at sinara ang pinto.

Napairap siya at napakimkim ng panga. Kinalma niya ang sarili.

“Is it you who killed Clyde?” seryosong tanong niya na nagpasalubong ng kilay ko.

“I thought nando’n ka ng ikumpirma ni Principal Thomas ang pagkahuli sa killer? Mukhang nando’n ka nga pero sadyang bingi ka lang talaga.” Humarap ako sa salamin at naghugas ng mukha.

“Yes, I was there but I still do not believe that Dave killed Clyde. They don’t have any connection and they’re not even friends.” Naglagay siya ng foundation sa mukha.

“So gonna blame me again? Go on.” Walang alinlangan kong sabi.

“No. But that doesn’t mean that I will take your side.” Napatingin ako sakanya.

“I don’t care anyway.” Sagot ko. Kumuha ako ng tissue at nagpunas ng mukha.

“No wonder why you don’t have a boyfriend.” Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. “You’re so plain.” Inirapan ko lang siya. “Alam mo ba yung sinanasabi nila na, an ugly personality destroys a pretty face?” may halong diin niyang sabi.

“At least I have a pretty face, right? Oh, I’m not asking your opinion.”

“Pretty face? Who says your face is pretty? Don’t be conceited because no matter how good looking you are if your personality is a trash, you’re no beauty but definitely ugly.” Pinitik niya ang buhok niya at parang sinasabi niyang nanalo na siya sa’kin.

“Are you talking about yourself? Well, don’t look at me, face the mirror then you will see what you are talking about.” Napakurap-kurap siya nang ilang beses at napaawang ang bibig at tangkang sasagot pero inunahan ko na siya.

“And don’t talk about inner beauty or personality because we don’t walk around with x-rays. Got it?” sumulyap ako sa salamin at ngumiti.

Nilingon ko si Dablyn na nakanganga at walang masabi.

“And my personality is different from my attitude. My personality is who am I and my attitude depends on who you are.” Pandidiin ko. Mamamalas ang pagkabigla sa mga mata niya. “Pa’no ba yan una na ako. Bye!” ako naman ngayon ang pumitik sa buhok ko at lumabas ng CR.

Paglabas ko ng CR ay diretso ako sa hallway papunta ng cafeteria. Wala na masyadong tao na naglalakad dito dahil lunch time na. Liliko na sana ako ng mapahinto at makasalubong si Lerden.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa at tinignan ulit ako sa mata.

“Sugar what happened?” alalang tanong niya.

“None of your business.” Sambit ko at lalagpasan na sana siya ng hawakan niya ang braso ko at pigilan.

“Where did you get all of these shits? I told you to be careful, right!? Because I’m not there to protect you!” sigaw niya sa’kin at nakikita ko sa mga mata niya ang pag aalala.

“I don’t need your protection.”

“Sugar, just please listen to me. You know how much I care about you.” Papahina na siyang nagsalita.

“Hindi ko kailangan ng pag-aalala mo at bakit ka naman sa’kin mag aalala? Ha-ha pinapatawa mo ako.” Umarte akong tumawa at bigla siyang sinamaan ng tingin.