Locked with Code (COMPLETED)

Chapter 44

44: His words

Inayos ko ang mga gamit ko at sinara ang bag ko. Katatapos lang ng huli kong klase. Nagmadali akong lumabas ng silid.

“Why are you in a rush?” pigil sa’kin ni Kyra.

“I need to go somewhere. See you tomorrow, okay? Bye!”

Hindi ko na siya hinintay pang sumagot at agad na kumaway at tumakbo.

Code’s waiting for me.

Napangiti ako sa naisip. Binilisan kong makapunta sa company nila para makita agad siya.

Pagkarating ko ay agad akong tumungo sa office ni Code pero bago ko marating ang opisina niya ay nakita ko ang iiwasan ko sana ngayon. Si Alice. Security guard na ata siya ngayon.

Nakaharap siya sa bintana at may kausap sa telepono. Dahan-dahan akong naglakad ng mapahinto sa narinig.

“Code isn’t a thing!” sigaw niya.

“Dad, I can’t do this anymore. Code is an important person for me. But I think this is too much…”  sandaling natahimik ang linya.

Nakatayo lang ako sa likuran niya ng mga walong hakbang. Hindi niya napansin ang presensya ko dahil nakatuon sa kausap niya ang atensyon.  Ayokong makinig sa usapan ng iba pero Code is involve.

“You’re going to get Code’s company by letting me marry him? But, I don’t love him, Dad.”

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig at napatakip ng bibig.

“Our business will be saved after this right?...It’s a good thing that he lost his memory. Knowing he only considered me as a friend and I need to beg and look pathetic in front of him just to get engaged… Don’t worry, no one will know…Yes, dad. Okay, Bye.”

Humarap siya matapos patayin ang tawag.

“W-why are you there? When did you get there? What are you doing here? Are you eavesdropping?!” hindi mapakali si Alice matapos makita akong nakatayo sa harapan niya.

Nakayukom ang mga kamao ko at nanginginig sa galit.

“I heard everything.” Madiin kong sambit.

“W-what? What are you talking about?” sumilip pa siya kung meron pang ibang nakakarinig sa’min.

“You don’t love Code. You’re a liar.” Tiim bagang at mabibigat na paghinga ang namumutawi sa’kin.

“So, you do? You love Code aren’t you?” hindi ako nakasagot at nanatiling nakatingin sakanya nang masama. “You’re being like this because you love him.” Tumawa pa siya nang nakakainsulto. “This is not the first time that I encountered a girl like you. I remembered that girl…she’s pathetic begging for Code’s love. I wonder where is she now. I feel glad because that girl suddenly lost in my sight.” Dahan dahan siyang humakbang papunta sa’kin.

“But, now you’re here pestering Code like a snake. I can take care of you in instant and I’ll make sure to lose you from my sight. I’m going to ruin you if you will open your mouth. I can’t let you be a hindrance on my plans.”

“I feel sorry for the girl. She gave up because of you. But, we’re not the same. I can’t stand someone like you to lure my friend like that. How can you take advantage on someone who lose his memory and now you’re trying to get money from marrying him? He’s trying to regain his memory! He’s trying to remember if he has feelings for you. And now, I can understand why he can’t, cause he doesn’t love you at all.” Naglaban ang mga tingin namin. “I feel sorry for you. I thought after hearing all of your lies I will call you a witch, but I think you’re way more suitable being called pathetic.”

Isang malakas na sampal nagpaatras sa’kin. Galit na galit at tila sasabog na ang itsura niya ngayon. Namumula ang mukha niya sa galit pero tingin ko mas mapula pisngi ko sa lakas ng sampal niya.

“You’re not getting in my way.”

“I will tell Code everything.”

Dideretso na sana ako sa opisina ni Code ng hilahin niya ang buhok ko. Hinawakan ko ang kamay niya at pilit na inaalis ang kamay niya.

“You can’t stop me from telling all your rotten lies!” sigaw ko sakanya.

Tinulak niya ako at nahampas sa pader. Napadaing ako at napahawak sa braso. Inabot niyang muli ang buhok ko at sinabunutan ako. I’m trying my best na ihiwalay ang sarili sakanya pero masyado siyang malakas. Ramdam ko ang takot at galit niya saakin.

“I warned you already!” sigaw niya sa kalagitnaan ng pagsabunot sa’kin.

Nagulat ako sa sunod niyang ginawa. Hawak ang buhok ko hinampas niya ang ulo ko sa pader. Hinampas niya nang tatlong beses ang ulo ko. Medyo lumalabo na ang paningin ko. Hindi ko pwedeng hayaang mapatay ako ng babaeng ‘to. Kailangan ko pang ipaalam kay Code ang mga kasinungalingan niya.

Binuhos ko ang lahat ng lakas para depensahan ang sarili at maitulak si Alice. Nagawa kong maihiwalay siya sa’kin at dahil nakasuot siya ng heels napaatras siya at nawalan ng balance. Napasalampak siya at tumama ang likod niya sa malaking porcelanang vase. Hindi ito gaanong malakas kompara sa ginawa niya sa’kin. Bigla akong napuno ng pangamba ng sumilay ang isang malademonyong ngisi sa labi niya.

“A-anong gagawin mo?”

“I told you, I’m going to let you out of my sight!”

Pwersahan niyang tinumba ang malaking vase at malakas na tunog ang nilikha nito ng mabasag.

Nagulat ako sa ginawa niya pero mas nagulat ako ng makitang bumukas ang pinto ng opisina ni Code at tumakbo papalapit sa’min. Nanlaki pa ang mga mata ko nang umarteng hinimatay si Alice.

“Anong nangyayari dito? Alice!” agad siyang tumakbo at sinusubukang gisingin ang nagpapanggap na si Alice.

“Code, I have something to tell you---“

“Excuse me! Tumawag kayo ng ambulansya ngayon na!” naputol ako sa pagsasalita ng sumigaw si Code.

Agad niyang binuhat si Alice at tumalikod. Hindi niya man lang ako tiningnan.

“Hindi ko akalain Sugar na aabot ka sa ganito. Alice is my fiancée. Madami pa akong inaalala. Sa ngayon hindi ko muna kayang kampihan ka. Please, umalis kana.” Parang dinudurog ang puso ko sa bawat salitang binibitawan niya.

“Code nagkakamali ka---“

“Ayaw na kitang makita.”  Ang mga salitang ‘yon na galing mismo sa bibig niya ang tuluyan ng dumurog sa’kin.

Pinagmasdan ko ang likod niyang unti unting nawawala sa paningin ko habang tinatakbo niya si Alice.

Mas masakit pala pag sa mismong bibig ng importante sa’yo nanggaling na ayaw ka na niyang makita. Hindi niya ako pinagkatiwalaan.

I was blamed by the person I trust the most for the thing I didn’t do.

Lutang akong bumaba ng kompanya at pinagtitinginan at pinag uusapan ako ng mga tao. Alam kong nagtataka sila sa itsura ko pero wala akong pakealam. Nilalamon ako ng galit at lungkot.

Nang makalabas ako ay naglakad lang ako sa kung saan ako dalhin ng mga paa ko. Patawid na ako ng kalsada ng marahas akong hinila ng taong nasa likuran ko. Napalingon ako sa taong may hawak ng braso ko.

Isang mapait na ngiti ang pinakawalan ko at isa isang nag unahan sa pagbagsak ang luha ko.

“You’re bleeding!”