GURUR

✒LAHZA✒

MelodiNota24 ,
İsteği üzerine bu bölümün
her satırını kendisine
ithaf ediyorum.
🖤

✒✒✒

Bir şeyleri yargılamanın güzünde, çoğu şeyi ise kabul etmenin baharında kalmış bir kış mevsimiydim.

Umutlarım ise birer kar tanesi.

Buzdu.

Kalbimi sıcaklığa eriştiremiyordu.

Hâkim adaletin sahibi olan Allah'ın verdiği hikmetle davranmış, sonunda babamın uğruna kan döktüğü arsa ve inşaatı yarım kalan bina bize bırakılmıştı.

Amma velakin dediğim gibi soğuktu bu müjde. Babamın ölümünden sonra erişebildiğim için kuz ve bize kalan kanlı bir mal olduğu için uz.

Adalet binasından çıkıp merdivenleri inerken içimde bir vaha kabardı. Omuzlarımdaki yükten kurtulduğum için bir nebze de olsa ferahlamıştım.

Bakışlarımı bir iki adım önümde ilerleyen adamın sırtına çevirdim.

Bedenen görkemliydi ama benim için mühim olan ruhen de bu derece hikmetli olmasıydı. O benim güçsüz tarafımı yasladığım karlı bir dağdı.

"Umut neden gelmedi mahkemeye? Telefonu hala kapalı mı?"

Yanımda ilerleyen anneme dönen bakışlarımla cevapladım. " Telefonu açmış olsaydı muhtemelen aramalarıma geri dönerdi. Mühim bir işi çıkmış olmalı."

Mustafa'ya yeniden baktığımda yavaşladığını ve bize kulak kesildiğini fark ettim.

"Bir sorun yok ya," diyerek bize döndü. Yavaşladığı için mesafemiz kapanmıştı. Sağ yamacına yaklaştığımda bize ayak uydurarak yürümeye devam etti. Onun kıyımdaki varlığı gerilmeme neden olurken, derin bir soluk verdim ve o kesik bir soluk çekti.

"Yok oğlum. Yiğenim gelecekti duruşmaya. Niyeyse gelmedi. Tevafuk ya onun yokluğunda senin olman iyi oldu. Yoksa bu kızın vehamlarıyla nasıl baş edecektim. Ona da destek olmuş oldun."

Annemin sözleri urgan olmuş beni boğmayı hedeflerken yanaklarımda utancın kıvılcımları karıncalandı. Beni neden onun yanında mahcup düşürüyordu ki!

"Bundan sonra hep destek olacağım. Artık benim yuvam sadece kızınız Ayşe teyze. "

Mustafa konuştuğunda elmacık kemiklerime yerleşen kıvılcım harlı alevlere dönüştü. İçindekileri karşısındaki annem de olsa, kişi gözetmeksizin söylemeye meyilli olması hiç iyi değildi. Beni utandırdığının farkına varmalıydı bu adam.

"Elif'e başka kimseye gerek kalmadan yeteceğim. Hatta bir sorun olduğunda direk bana söyleyebilirsiniz."

Ardından yinelediği bu cümlenin tamamen kuzenim Umut'u vurgulamak için söylendiğine emin olacak kadar onu tanımıştım. Dudaklarımı tebessüm etmemek için birbirine bastırdım. Yüreğindeki kıskançlık sevdasının bir imzasıydı. Allah biliyor ya, onun tarafından değerlenmek beni mutlu ediyordu.

Nereden nereye?

Zamanın birinde sevdiğim adamı Derya'nın nazarından kıskanıyordum. Şimdi ise Mustafa benim için o halleri yaşıyordu.

Her hareketi beni umutsuzluğa sürükleyen o kız artık aramızda değildi. Sevdamızı alıp onun yetişemeyeceği yolları aşmıştım. Mustafa'nın eşi olacağı limana çoktan ulaşmıştım. Geriye yuva adını verdiğim gemiye binmek kalmıştı.