Locked by you: Sequel

2.

Jocke

Met een -geleend- pistool op zak enterde ik het grote schoolgebouw. Normaalgesproken trof je hier een heleboel studenten aan, jonge acteurs of actrices die het wilden maken in de showbizz. Maar nu was het leeg. Het hele gebouw was ontruimd. Het was er nog stiller dan stil. Op het einde van de gang, die ik aan een stevig tempo doorwandelde, stond de directeur van de school. Hij was helemaal in paniek. Het zweet droop tot op zijn kleren. Hij keek me al fronsend aan en wilde me eigenlijk meteen wegsturen, maar ik was hem voor. 'Ik werd gestuurd,' legde ik uit,'Ik kom de zaak onderzoeken. Gelieve me te vertellen wat er precies is gebeurd.' Hij was even stil en het leek erop dat hij me niet echt vertrouwde, maar uiteindelijk knikte hij naar één van de lokalen. 'Daar gebeurde het,' zuchtte hij,' de eetzaal. De studenten waren rustig aan het eten toen er plots een heleboel jongens recht sprongen. Ze hadden geweren en schoten zelfs enkele leraren neer. Het was wel duidelijk dat ze vooral plannen hadden met de meisjes. Ze hielden de geweren tegen hun hoofden en dreigden ermee te schieten als ze niet meegingen.' Ik legde mijn hand op het wapen dat zich achteraan in de zak van mijn jeans bevond. Terwijl ik naar de eetzaal sloop alsof er nog iemand was, bleef ik doorgaan met de ondervraging. 'Ken je die jongens?' Hij volgde me, maar bleef wel op een veilige afstand. 'Ik ken één iemand. Zijn handlangers moeten het gebouw stiekem zijn ingeslopen...' 'Vertel me zijn naam.' Zei ik snel en had intussen de deur bereikt. 'Mitch. Mitch Iov. Hij heeft halflang zwart haar, bruine ogen en een opkomende baard. Die jongen heeft een tragisch verleden achter de rug. Hij is een vluchteling en zijn ouders stierven op zee.' Ik keerde me naar de directeur toe die uit het niets medelijden in zijn stem gooide. 'Herpak u. Heb geen medelijden met deze klootzak. Het is erg wat hij doormaakte, akkoord. Maar hij is een monster geworden. Het verleden is niets meer waard. Het heden doet er toe en daarin is hij de klootzak.' Ik wou de deurklink naar beneden halen, maar de woorden van de directeur hielden me tegen. 'Ik keur zijn gedrag niet goed, maar misschien is hij uit op wraak. Begrijp alsjeblieft dat dit gaat om een achttienjarige jongen wiens leven verwoest werd toen hij nog maar zes was...' Ik stapte dreigend op de directeur af. 'Uit op wraak? Onschuldige mensen neerknallen, meisjes ontvoeren,... Maak dat maar iemand andere wijs. Hij wil die meisjes ontvoeren om zijn eigen lusten te dekken of hij wil met ze geld verdienen!' Hij slikte even en werd bang van mijn plotselinge afkeer. 'Zulke dingen heb jij vast niet meegemaakt als kind.' Zei hij nog voordat de emmer bij me overliep.

'Nee, zulke dingen niet. Ik ben alleen maar mijn vader verloren aan zulke criminelen, mijn moeder werd gemarteld en verkracht, mijn vriendin verhongerde en stierf daardoor tijdens de bevalling van Charlie, m'n moeder is nu ook nog eens verlamd aan haar benen en ik heb trauma's voor de rest van mijn leven! Maar hé... Dat kwam nog niet eens in de buurt van wat hij meemaakte...' Siste ik sarcastisch. 'Het spijt me.' Mompelde hij stil. 'Het zal wel.' Ik stapte weer naar de deur toe en trok die nu met een ruk open. Ik haalde het pistool tevoorschijn en hield het met gestrekte armen voor me uit. Ik ging de zaal in en keek gefocust in het rond. Het was er één grote puinhoop. Stoelen en tafels lagen omgekeerd op de grond, eten en drinken bekladderden de witte muren en tegels en het bloed was overal te vinden. Ik ging op mijn hurken zitten en raapte van de grond een glinsterend voorwerp op dat mijn aandacht had getrokken. Het was een kogel met een gegraveerd logo erin van een cobra. Dit had ik nog nooit gezien... Ik maakte er een foto van met mijn smartphone en stuurde die onmiddellijk door naar Sam's vader. 'Geen paniek meneer, we vinden de daders wel. En ze zullen boeten voor hun daden.' Zei ik en verliet daarna de school.

Met een diepe zucht ging ik het appartement van m'n moeder en Raphael binnen. Ik liet m'n rugzak op de grond vallen en schopte die enkele meters van me vandaan. Opkijken had ik beter niet gedaan. Mijn moeder zat op de schoot van Raphael beiden halfnaakt. Ze schrokken toen ze me zagen. Snel trok ze haar T-shirt weer aan en probeerde onschuldig te glimlachen alsof ze niets aan het doen waren. 'Waar is Charlie?' Vroeg ik. 'Ze had afgesproken met een vriend zei ze. Ze zouden samen een wandeling op de Meir maken. Niets speciaals dus.' Antwoordde ze. 'Een vriend? Sinds wanneer heeft ze een vriend?' Dacht ik luidop. 'Ze zei nochtans dat jij het goed vond.' Ik rolde met mijn ogen. 'In haar dromen waarschijnlijk.' Raphael tilde intussen mijn moeder op en zette haar weer terug in d'r rolstoel. 'Hoe ging het acteren vandaag?' Vroeg Raphael toen hij me voorbijliep om glazen te halen. 'Super.' Mompelde ik. Mijn moeder had meteen door dat er iets niet klopte. 'Jocke, wat is er?' Vroeg ze. Ik wreef door mijn haren en nam plaats aan de tafel. 'Er werden meisjes ontvoerd. Op een toneelschool.' De uitdrukking op haar gezicht veranderde en ze werd plots heel bleek. Raphael had het als eerste door en ging achter haar staan. Hij legde zijn beide handen op haar schouders. 'Rustig maar... Pieter en co zitten achter slot en grendel.' Suste hij. 'Zij waren het ook niet.' Bevestigde ik. 'Wie dan wel?' Vroeg ze, al wat opgeluchter. 'Het waren er een heleboel, maar voorlopig hebben ze enkel Mitch Iov geïdentificeerd. Één of andere vluchteling met foute vrienden.'

'Ik ken iemand met die achternaam...' Zei ze plots. 'Echt waar? Wie dan?' Ze schudde de gedachte van zich af en zuchtte. 'Laat maar, dat kan niet...' 'Misschien kan het wel? Misschien is het wel familie?' Probeerde ik. 'Het is een vaag verhaal en ik wist het eerst ook niet, maar... Blijkbaar had Milan nog een jongere zus. Ze zou getrouwd zijn en verhuisde met haar man naar zijn thuisland. Syrië. Nu zoveel jaren later zou het wel eens kunnen dat Mitch één van hun nabestaanden is.' Ik ging tegenover haar zitten en boog me haar haar toe. 'Weet je soms nog iets over die Milan en zijn familie?' Ze haalde haar schouders op. 'Het was ingewikkeld, geloof me... Maar wat ik wel nog weet is dat ze een rijk familielid hadden. Iemand met een kasteel, maar die persoon was ook niet goed in zijn hoofd. Hij beweerde mensen hun gedachten te kunnen lezen enzo, heel vreemd allemaal.' Ik fronste mijn voorhoofd. 'Enig idee hoe dat kasteel heette?' Ze schudde haar hoofd en staarde voor zich uit alsof ze probeerde het krantenartikel weer in te beelden. 'Nee, maar ik weet wel nog hoe het eruitziet. Het was ontzettend oud en bijna compleet verlaten. Het zat verscholen achter het donkergroene onkruid. Het enige wat je nog duidelijk kon zien was het wapenschild. Het was een schild met een slang in.' 'Een cobra toevallig?' Gokte ik. Ze schrok op. 'Ja... Hoe weet jij dat?' Na lang denken vond ik niet alleen het patroon tussen de kogel die ik vond met het wapenschild en haar verhaal, maar ook een ander verband. Ik slikte. 'Mama, ik vrees dat we nog een familielid van die Mitch kennen...'

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren als je het een leuk hoofdstuk vond! Tot snel!