Locked by you: Sequel

29.

Charlie

Daar lag ik dan... Een hele dag in dat stinkende, krakende veldbed. Ik kon me nauwelijks bewegen. Enerzijds van de pijn, anderzijds omdat het gewoon onmogelijk was aangezien ik vast zat geketend. Pieter had alreeds een paar pogingen gedaan om de handboeien open te breken, maar tevergeefs. Zijn behulpzaamheid verbaasde me keer op keer, maar toch wilde ik hem nog niet helemaal vertrouwen.

'Wat als Mitch terugkomt?' Vroeg ik bang. 'Dan kunnen er twee dingen gebeuren. Of hij laat je even uit de cel, óf hij komt je verkrachten.' Zuchtte Pieter. 'Wat zou jij doen als hij voor dat laatste zou komen?' Vroeg ik. 'Geen idee. Ik zou hem van je weg proberen te houden, maar ik denk niet dat ik meer kan doen.' Zei hij. 'Zou je vechten? Voor mij?' Vroeg ik vervolgens. Het was een vraag waar ik geen antwoord op kreeg, dat zegde volgens mij al genoeg.

'Één tip Charlie: als Mitch voor je komt, probeer dan rustig te blijven. Hoe moeilijk het ook is. Hoe meer je je lichaam opspant, hoe-' 'pijnlijker.' Zei ik hem voor. 'Goed, probeer nu maar even te slapen. Hoe meer je rust, hoe sneller die wonde geneest.'

Ik probeerde zijn advies op te volgen, maar in het midden van de nacht werd ik wakker. Ik hoorde sleutels rammelen en ook doffe klanken die weerklonken in hetzelfde ritme, op dezelfde toon. Het leken wel voetstappen. Ik opende mijn ogen. Enkel de knipperde gloeilamp die aan een dun draadje aan het plafond hing, was voorlopig goed te zien.

Ik was zo moe dat ik mijn ogen weer sloot en er vanuit ging dat het niets was. Ik deed weer een poging om in slaap te vallen. Maar het geluid werd alsmaar luider. Weer schrok ik op. Pieter leek niets gehoord te hebben, die lag inmiddels zorgeloos te snurken.

Ik gaf een ruk aan de ketting en probeerde met mijn vrije hand de ketting af te krijgen, maar het was alleen maar verspilling van mijn energie. Een dikke schaduw danste op de muren. Ik kneep mijn ogen dicht, beet op mijn tanden en deed nog een poging om de ketting te doen barsten. Ook deze keer zonder succes.

Mitch verscheen aan de andere kant van de celdeur. Met een geniepige grijns opende hij de deur en kwam naar binnen. 'Alsjeblieft, laat me met rust!' Smeekte ik met tranen in mijn ogen. Hij drukte al sussend zijn wijsvinger tegen mijn versteende lippen aan. 'Wees maar stil, Pieter slaapt. Je wilt hem toch niet laten meegenieten?' Zijn duistere lach deed me huiveren. Hij legde een hand op mijn mond terwijl hij met zijn andere hand mijn kleren ongemakkelijk uit probeerde te trekken.

Het vervolg was vreselijk. Ik probeerde te schreeuwen om hulp, maar zijn hand dempte al het geluid. Alles deed pijn, echt alles in mijn lijf krijste het uit van pijn. 'Stop!' Tierde ik al huilend, maar Mitch ging alleen maar door.

Net voordat Mitch klaar was, schreeuwde ik zo hard dat Pieter eindelijk wakker werd. Hij sprong op en riep naar Mitch. Maar hij leek wel doof, hij negeerde Pieter gewoon en deed me dit keer zelfs nog meer pijn. Pieter deed niets. Hij riep alleen maar, maar hij raakte Mitch niet aan. Hij duwde hem niet weg of hij sloeg hem niet. Hij liet hem maar begaan.

Toen de pijn ophield en Mitch niet alleen van me afging, maar ook de ketting afdeed en de kleine cel verliet, bleef ik verlamd liggen op bed. Mitch had ook een doosje achtergelaten met pilletjes. Die moest ik nemen om zwangerschap te voorkomen. Mijn spieren waren ineengekrompen en ik kon geen woord meer uitbrengen. Mijn stem trilde en de tranen hielden niet op met stromen. Ik bleef daar liggen. Naakt. Ik trilde over heel mijn lijf en kon me nauwelijks nog bewegen. Pieter raapte mijn kleren bij elkaar en vouwde die netjes op. Hij legde ze naast het bed. In het rek lag een dik deken dat hij eruit nam. Hij legde het over me heen en pakte me goed in. Hij wreef een paar keer over mijn lichaam om ervoor te zorgen dat ik het warm zou krijgen, maar de koude rilling bleef. 'Nu deed hij het weer,' snikte ik bijna onverstaanbaar,'hij verkrachtte me.' Ik kon het woord nauwelijks over mijn lippen krijgen, zo gebroken was ik.

'Ik weet het meisje... Het spijt me dat ik niet meer voor je kon doen.' Zuchtte hij medelevend. 'Ik heb pijn, ik heb overal pijn.' Kreunde ik. 'Het komt goed, het komt goed...' Suste hij. 'Ik wil naar m'n vader, ik wil in zijn armen huilen.'

'Charlie... Hij is er niet meer... Maar ik ben er voor je.' Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte me stevig tegen zijn borst aan. 'Sstt... Stil nu maar...' Ik klemde me stevig vast aan zijn shirt en huilde de hele nacht door.

Jocke

'Pak haar vast!'

'Laat haar niet los!'

'Het touw, waar is het touw?! Maak haar verdorie goed vast!'

'Snoer haar mond, ik wil geen woord meer horen!'

'Zorg dat ze godverdomme haar benen opent!'

'Sla haar! Ze gehoorzaamt niet, dus sla haar!'

'Schop haar in haar ribben, dan zal ze niet meer weglopen!'

'Indien ze niet wil meewerken...'

'De kogel!'

Ik schrok wakker met hartkloppingen. Ik nam grote happen adem, maar kwam niet tot rust. Het zweet droop van mijn lichaam. 'Hé... Het was maar een nachtmerrie...' Stelde Kaya me gerust. Ze was vast wakker van me geworden. Ze legde haar hand op mijn been en gaf me een kus. Met tranen in de ogen keek ik haar aan. 'Ik wil mijn kleine meid terug, ik hou het niet langer meer vol... Ik wil mijn kleine Charles, mijn meisje... Mijn alles...'

'We vinden haar wel, alles komt goed.' Suste ze. 'Stop met te zeggen dat alles goed komt!' Riep ik. 'Ik ben mijn dochter kwijt, Kaya! Ik ben haar kwijt! Het enige wat ik nog van Sam overhield... Ben ik kwijt... Ze is bang, ze is doodsbang en alleen. Ze wordt er gemarteld, verkracht en misschien wel... Wat als ze haar doden, Kaya? Wat als ze haar van me afnemen... Voor altijd?'

'Liefje, ik kan me voorstellen dat-' 'nee, nee jij kan je dat niet voorstellen. Jij weet niet wat het is wanneer ze je dochter van je afnemen! Jij weet niet hoe dat voelt!' 'Nee, dat is waar... En jij weet vast niet hoeveel pijn jij mij doet wanneer je me steeds aan de kant schuift! Sorry Jocke, maar we zijn gewoon niet voor elkaar gemaakt. Ik wil mijn leven niet nog eens op het spel zetten om er niet eens een simpel bedankje voor in de plaats te krijgen! Ik deed alles voor jou! Ik verwende je, ik gaf je liefde, ik hielp je en ik redde je leven... Maar nee, daar denk jij niet aan. Jij denkt alleen maar aan je dochter, dat kan ik begrijpen, maar zet me alsjeblieft niet steeds op de achtergrond... Het spijt me echt Jocke, maar het is gedaan. Ik wens je nog veel succes met je zoektocht, maar ik zal je in ieder geval niet meer voor de voeten lopen.'

Heeey mensen! Ik hoop dat jullie genoten hebben van het hoofdstuk! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Wie is eigenlijk jullie lievelingspersonage uit het boek? Ik ben benieuwd!

Tot snel!