Locked by you: Sequel

30.

Jocke

'Godverdomme!' Schreeuwde ik en sloeg met mijn handen tegen de muren. Kaya was net vertrokken, misschien zag ik haar nooit meer terug... Ik huilde niet alleen, ik schreeuwde ook van woede. Ik had het verpest, het was verdomme mijn eigen schuld. Mijn hart brak in duizenden stukjes, als het er al niet meer waren.

Ik schopte zo hard als ik kon tegen de prullenbak in mijn kamer, gooide alles van mijn bureau af en trok enkele snaren van mijn gitaar kapot. Ik stormde de trap af en sloopte vervolgens alles. Ik duwde stoelen omver, ook de tafel sneuvelde. Mijn nieuwe flatscreen-tv van ongeveer nog maar een maandje uit, haalde ik van de muur en gooide ik op de grond. Vazen braken, beeldjes braken... Foto's braken... Ook de foto van Sam...

Ik liet me vallen op mijn knieën, vlak naast de gebroken foto. Met trillende, bebloede handen nam ik h'm op. 'Ik ben alles kwijt, Sam... Ik ben alles kwijt.' Snikte ik.

Charlie

'Opstaan, over een uur vertrekken we!' Riep Mitch die in de vroege ochtend de celdeur opende. Ik opende mijn ogen en keek versuft om me heen. Ik kon het nauwelijks geloven... Ik had de hele nacht in de armen van Pieter geslapen. De héle nacht... 'Komaan, we hebben niet veel tijd.' Zuchtte Mitch. Ik rekte me uit en volgde hem samen met Pieter de cel uit.

Als ontbijt kreeg ik een simpele boterham. Niet meer, niet minder dan een boterham. Het was dan nog eens grofbrood en dat kreeg ik pas na veel moeite binnen. 'Ze wachten ons op in die verlaten gevangenis. Aangezien ik jullie niet alleen durf te laten, moeten jullie mee. Maar als één van jullie het nog maar riskeert of een poging onderneemt om te ontsnappen... Dan schiet ik een kogel door jullie kop.'

Ik keek naar Mitch, in zijn bruine ogen. 'Je vond het vast leuk, vannacht.' Gromde ik. 'Ja, nu je het zegt... Ik vond het geweldig.' Zei hij. 'Ik niet.' Beet ik. 'Nou, pech. Ik zal het elke dag doen. Het kan me niet schelen hoeveel pijn het je doet.'

'Wacht maar... Als ik gered wordt dan zal je grijns wel verdwijnen.' Waarschuwde ik. 'Gered worden? Door wie? Je vader? Laat me niet lachen! We hebben allemaal gezien hoe zijn "heldhaftige" poging in het water viel!' Lachte hij. 'Kop dicht over mijn vader of ik-' 'of je wat?! Wat ga je doen dan?! Zeg me eens Van Geel: wat zou je dan doen?'

'Dan maak ik je kapot.' Mompelde ik al een heel pak minder zelfzeker. 'Wauw. Wat een sterk dreigement. Ik ben echt bang voor zo'n fragiel meisje als jij. Omega, als ik niet voorzichtig doe bij het vrijen breek ik nog maar al je botten. Je kan me niet aan.' Hij had gelijk... Ik kon hem niet aan... Hij was te sterk, te eng en te snel. Ik was geen partij voor hem. 'Haar moeder was wel kampioen in kickboksen.' Zei Pieter. 'Nou en? Ze heeft haar toch nooit gekend, dus ze kan het haar toch nooit geleerd hebben?' Grinnikte Mitch.

Ik sloeg met beide handen op tafel en sprong furieus recht. Ik rende naar de kelder, mijn enige uitvlucht. Mitch rende me achterna, maar raakte me kwijt in het doolhof van ontelbare gangen.

'Omega...Omega... Je kan me niet ontlopen kleintje!' Lachte Mitch. Ik hoorde alleen zijn echo door de gangen klinken. Toen ik uitkwam bij een muur die mijn pad versperde, gaf ik op. Ik ging er met mijn rug tegenaan zitten en zat op dat moment letterlijk met mijn handen in m'n haar. Ik huilde en dat was ook de reden waardoor Mitch me kon vinden. Hij hoorde me. Huilen.

Als een zwarte schaduw kwam hij tevoorschijn. 'Rot op.' Snikte ik. Hij schudde zijn hoofd en ging gewoon naast me zitten. Ik probeerde mijn hoofd weg te draaien en schoof wat op, maar hij schoof steeds dichter naar me toe. Hij legde zijn hand op mijn rug. 'Sstt...' Suste hij. Plots was Mitch veranderd. De duivel die ik eerst zag, leek plots een bezorgd engeltje. Mijn gesnik hield op en ik kwam weer tot rust.

Net op het moment dat ik helemaal gekalmeerd was, gleed zijn hand langs mijn rug naar boven. 'Ssstt...' Suste hij opnieuw. Dit keer keek ik hem wel aan. Zijn bruine ogen kon je nauwelijks zien doordat zijn zwarte lokken er steeds voor hingen, maar toch lukte het me om in zijn ogen te kijken. Ik slikte.

Maar plots greep hij me bij mijn haren en trok er zo hard aan dat mijn schreeuw oorverdovend was. 'Jij gaat stoppen met janken. Ik wil dat al je emoties verdwijnen. Je moet er maar mee leren leven dat dit jouw toekomst wordt. Het is genoeg geweest, vanaf nu gehoorzaam je me de hele tijd! Je spreekt niet tegen, doet niet stom en stopt met huilen! Liefst van al wil ik dat je gewoon zwijgt. Ik wil je stem niet meer horen, begrepen?!' Brulde hij in mijn oor. 'Ja!' Huilde ik. 'Wat zei ik net?! Ik wil je stem niet meer horen!' Hij sloeg mijn hoofd tegen de muur aan. Even werd alles zwart voor mijn ogen, maar ik raakte gelukkig niet bewusteloos.

Jocke

'Jocke, we deden echt alles wat we konden. Het onderzoek zit vast.' Zuchtte Sam's vader. 'Dat kan niet.' Snikte ik. 'We hebben geen getuigen, geen informatie, we weten gewoonweg niet waar te zoeken.'

'Ik wel.'

'Jocke... Zeg me alsjeblieft niet dat je in je eentje op onderzoek bent uitgegaan...'
'Sorry, ik kon echt niet wachten.' Al zuchtend wreef hij door zijn ogen. 'Je weet dat een bevel negeren grote gevolgen voor je kan hebben hé? Het kan je carrière kosten.' 'Kan me niet schelen. Ik wil mijn dochter redden, de bereden politie is wel het laatste van mijn zorgen.' Zei ik snel. 'Goed... Het blijft tussen ons. Over welke informatie beschik je?'

Na een langdurig gesprek, keerde ik weer naar huis. Op mijn weg erheen, stootte een meisje met haar elleboog tegen mijn schouder aan. 'Sorry, sorry, sorry!' Excuseerde ze zich snel. Ze had blonde haren en deed me heel hard denken aan Sam. 'Geen probleem.' Glimlachte ik half. 'Hé wacht eens... Ben jij niet die ene acteur die vorig jaar meespeelde in Romeo en Julia tijdens het festival van Avignon?' Vroeg ze. 'Ja dat klopt, ik speelde Romeo toen.' Zei ik al knikkend. 'Je hebt me vast niet opgemerkt.' Zei ze met haar hoofd naar de grond gericht. 'Om eerlijk te zijn niet nee.'

'Ik ben Sarah. Mijn moeder is de eigenares van een bekend theater in Maastricht. Ik speelde er toevallig ook de hoofdrol, maar eindige op de tweede plek...' Legde ze uit. 'Oh jij bent dat meisje van die theatergroep Masque! Jullie speelden ook een stuk van Shakespeare toch?' Vroeg ik. 'Ja, dat klopt! Speel je dit jaar weer op het festival?'

'Ik hoop het... We zijn geselecteerd maar...' 'Maar wat?' 

'Pff niets, laat maar.' Zuchtte ik. 'Jocke was de naam toch?' Gokte ze. 'Ja, Jocke Van Geel.' Bevestigde ik. 'Sorry, ik moet nu echt mijn trein halen. Tot in Avignon dan maar!' Zei ze nog voordat ze verder liep. Ik kon niet geloven dat ik nog zeker tien minuten lang haar na zat te staren, totdat ze uiteindelijk uit het zicht verdwenen was. Haar Nederlands accent... Nooit eerder vond ik dat zo mooi klinken...

Heeeeey mensen! Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden! Vergeet niet te stemmen en te reageren💕 tot snel!