Locked by you: Sequel

56.

Jocke

Robert had het, zoals verwacht, niet overleefd. Hij stierf enkele weken geleden aan zijn verwondingen in het ziekenhuis. Charlie was er kapot van. Ze had dagenlang gehuild, al denk ik dat het ook met Mitch te maken had of met het trauma dat ze had doordat ze Pieter had vermoord. Ze voelde zich schuldig, al vond ik dat dat nergens voor nodig was. In mijn ogen was ze een heldin en had ze onze familie gered van een monster.

Vandaag wandelde ik met haar over het strand van de Camargue. Ik had me voorgenomen wat meer tijd met haar door te brengen en dat was wat ik nu ook deed. Tussendoor, wanneer ze een momentje had dat ze alleen wilde zijn, repeteerde ik voor de musical op het festival van Avignon. Dat zou morgen al zijn, maar om eerlijk te zijn kon het me maar weinig schelen. Er rustte een grote verantwoordelijkheid op mijn schouders als hoofdrolspeler, maar soms had ik zo van die momenten dat ik geen masker meer wilde opzetten. Momenten waarop ik gewoon mezelf wil zijn en geen personage. Momenten zoals toen wanneer ik bij mijn dochter was.

We hadden onze schoenen uitgetrokken en stapten op blote voeten door het warme zand. Het eerste kwartier zeiden we niet veel tegen elkaar. Meer dan "het is mooi weer" en "wat een prachtig uitzicht" kwam er niet uit.

'Charlie,' begon ik even later,' als er iets is, vertel het me dan alsjeblieft.' Had ik toen gezegd. 'Er is niets.' Mompelde ze dan. 'Weet je het zeker? Het lijkt alsof er iets door je hoofd spookt. Denk je aan opa?'

'Soms.' Gaf ze toe.

'En Mitch?'

Ze reageerde niet meteen. Ze balde haar vuisten en staarde naar de grond. 'Charles?' Ze barste in tranen uit. Ze klemde zich stevig aan me vast en drukte haar hoofd tegen mijn borst aan. Haar armen sloeg ze om me heen. 'Ik mis hem, papa! Ik mis hem zo hard!' Huilde ze.

'Dat begrijp ik, meisje... Maar als je er niet over praat en het opkropt zal het niet makkelijker worden...'

'Maar ik wil er niet met je over praten. Je hebt Mitch niet gekend zoals ik. In jouw ogen is en blijft hij een crimineel.' Snikte ze.

'Ik baal er ook van, hoor. Ik had hem echt graag beter leren kennen, maar ik-'

'Hij heeft mijn leven gered. Hij redde me meermaals van Pieter en vlak voordat hij stierf redde hij ook mijn leven. Hij was mijn alfa, ik was gehoorzaam en deed dus alles wat hij me beval. Toen hij me beval te vluchten en me niet om hem te bekommeren, wilde ik dat eerst niet doen. Ik wilde bij hem blijven, koppig als ik was. Maar ik zag hem nog steeds als mijn alfa. Ik moest zijn bevel wel opvolgen wilde ik hem gelukkig maken. Dus dat deed ik en dat redde mijn leven. Hij redde mijn leven.'

'Waarom mis je hem zo erg? Wat maakte hem zo bijzonder? Voor mij klinkt hij als een dominante en gevaarlijke jongen.'

'Hij was wat ik nodig had. Een dominant iemand waarvan ik wist dat hij me zou beschermen. Er was een bepaalde schittering in zijn ogen als hij naar me staarde en ik vond hem wel lief. Mitch was anders dan mijn vorige vriendjes. Hij zei gewoon steeds waar het op stond en gedroeg zich niet zoals een flirterige kwal én hij was eerlijk. Ik hoef geen flauwekul in de liefde en dat wilde hij ook niet. We pasten goed bij elkaar, vond ik.'

'Ik wou dat ik wat voor je kon doen... Maar daarvoor is het te laat.'

'Je kan wel iets doen, papa. Zorg ervoor dat die criminelen levenslang worden opgesloten. Ze moeten boeten voor wat ze hem aandeden!'

'Ik zal er alles aandoen om hen te grijpen, dat beloof ik. Ik vind het wel verdacht dat ze nog niets van zich lieten horen. Ze zouden me aanklagen wegens verkrachting, maar ik heb hen nog niet gehoord.'

'Misschien zijn ze wat anders van plan?' Dacht ze.

'Ik vrees ervoor, ja... We moeten op onze hoede zijn. Het gevaar schuilt achter elke hoek, dus hou je ogen goed open.'

'Ik ben nier bang voor hen, ik maak hen kapot.'

'Charlie, rustig. Ik wil niet dat je agressief wordt, al begrijp ik je frustraties. Het komt goed, oké? We vinden hen wel.'

Charlie

'Heb je er een beetje zin in?' Vroeg oma Evelien de volgende dag, toen we met z'n tweeën op mijn kamer waren. Ze hielp me met mijn haren en zorgde ervoor dat ik er goed uitzag, al kon dit alles me weinig schelen. Wat maakte het uit? Waarom moest ik er goed uitzien? Mijn vader speelde de hoofdrol op dat stomme festival, niet ik.

'Bwa...' Mompelde ik eerlijk. Ze lachte.

'De voorstelling duurt maar twee uurtjes, daarna is het alweer voorbij.'

'Het voelt gewoon alsof ik twee uur van mijn leven vergooi aan het kijken naar mensen die iemand anders spelen. Ik hou niet van theater, laat staan musical.'

'Wat wil jij dan doen?' Vroeg ze op het moment dat ze mijn haren bij elkaar bond.

'Ik wil gewoon liever alleen zijn. Ik heb echt geen nood aan tienduizend mensen om me heen. Ik wil rust, geen wilde massa.'

Toen ze mijn haren gedaan had, haalde ze een halsketting tevoorschijn. 'Vind je 'm mooi?' Vroeg ze met een glimlach.

'Wil je dat ik dat aandoe?' Vroeg ik met tegenzin.

'Je vind 'm dus niet mooi...' Zuchtte ze teleurgesteld.

'Jawel, maar ik hou gewoon liever deze,' zei ik en wees naar de ketting om mijn hals met het teken van omega,'deze kreeg ik van Mitch en het is eigenlijk zo'n beetje het laatste wat ik nog van hem heb.'

'Dat snap ik wel... Dat had ik ook met de ketting van m'n oma. Ik wilde die nooit meer uitdoen en toen Jonas stierf en ik z'n as erin opborg wilde ik dat al helemaal niet. Maar... Soms moet je iets loslaten wat je vasthoudt, zodat je weer verder kan in het leven. Ik gaf m'n ketting aan Elf en al deed dat pijn, ik heb het gevoel dat ik erdoor sterker werd. Misschien moet je Mitch ook loslaten. Hoe moeilijk het ook is.'

'Dat kan ik niet. Nog niet.'

'Je hoeft het ook nu nog niet te doen. Doe het maar als je er klaar voor bent. Maar beloof me alsjeblieft één ding... Zet nooit een masker op om je verdriet te verbergen. Praten is het enige medicijn.'

'Je klinkt al net als papa.' Lachte ik.

'Hij is dan ook mijn zoon. Het is iets wat ik hem leerde toen z'n vader stierf.'

Ik glimlachte en omhelsde haar. 'Dankje, oma.'

'Geen probleem, kleine meid. Kom, je vader staat beneden op je te wachten. Het festival gaat zo beginnen!'

Jocke

'Charlie! Waar blijf je?! We zijn bijna te laat!' Riep ik terwijl ik mijn laatste spullen bij elkaar zocht. 'Ik kom!' Riep ze terug.

Ik zuchtte en bladerde nog eens nerveus door mijn script. 'Geen paniek, Jocke. Het lukt je wel.' Lachte Raf. 'Ik hoop het, we hebben echt té weinig gerepeteerd.'

'Heb er gewoon vertrouwen in.' Zei hij.

Op dat moment hoorde ik plots mijn beltoon. Ik zocht razendsnel mijn mobiel en nam meteen op.

'Met Jocke Van Geel...' Begon ik.

'Hé, Van Geel... Klaar voor je optreden?'

Het was de stem van Sarah en zo te horen leek ze te lachen.

'Wat ben je van plan?' Gromde ik.

'Ik? Iets van plan? Nee, joh! Ik zou je toch nóóit wat aan kunnen doen! Je bent mijn Jockey...'

'Sarah, verdomme, luister! Jij haalt je maar beter niets in die stomme kop van jou, of ik doe je wat!'

'Tot straks, Jockey...'

'Ik zal je... Sarah? Sarah?! Hé, hoor je mij? Sarah? Verdomme... Ze heeft opgehangen.'

'Papa?'

Geschrokken draaide ik me om bij het zien van Charlie. Ze had het gesprek gehoord en had een angstige blik in haar ogen.

'Maak je maar geen zorgen, Charles. Ik zal mijn belofte waarmaken. Ik grijp die criminelen, al is het het laatste wat ik doe.'

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Alvast bedankt en tot snel!