Locked by you: Sequel

18.

~Charlie & Mitch~

Charlie

'Je hoeft niet bang te zijn, hij zal je niets doen. Kom, hou mijn hand maar vast. Ik beloof dat er je niets zal overkomen.' Met trillende handen klemde ik me om de arm van m'n vader. Ik was nog klein en kwam met mijn hoofd nog maar net voorbij zijn middel. 'Kom kom, er zal heus niets gebeuren.' Bleef hij me geruststellen. 'Papa, ik ben bang.Wat als hij me pijn doet?' Piepte ik. 'Hij ziet er misschien groot, sterk en gevaarlijk uit... Maar aan de binnenkant is hij ontzettend lief. Hij zal je geen pijn doen, dat weet ik zeker.'

Hij lachte toen ik kort in zijn arm kneep. Hij streek geruststellend door mijn haren en leidde me vervolgens naar hem toe. 'Sluit je ogen, Charles.' Fluisterde m'n vader in mijn oor. Ik kneep mijn ogen dicht en durfde niet meer te kijken. Toen ik voelde dat hij me losliet raakte ik in paniek.

Mijn ogen schoten open en ik keek wild om me heen. Hij gaf me een klein duwtje in mijn rug. 'Ga maar kleine meid.' Suste hij. Ik vertrouwde mijn vader. Hij kon toch niet liegen? Met kleine stapjes kwam ik dichter naar h'm toe. Hij was groot. Sterk. Doodeng. Mijn lichaam trilde toen zijn hoofd enkele centimeters van me vandaan was. Hij brieste een warme adem tegen mijn gezicht aan. Ik sloot kort mijn ogen, maar stak wel mijn hand uit. Mijn vingers gleden door zijn manen en vervolgens over zijn neus. Hij hinnikte zacht alsof hij me gerust wilde stellen. En toen won ik zijn vertrouwen. Ik was niet bang meer.

Ik omhelsde hem, streelde hem, rende met hem door de wei. Van vreugde maakte hij enkele hoge sprongen terwijl hij met zijn hoofd zwaaide om die lange manen uit zijn gezichtsveld te krijgen. Nu pas ontdekte ik de schoonheid die achter dat gevaarlijke beest verscholen zat.

Maar mijn plezier werd plots verstoord toen er een straaljager voorbijvloog. Het geluid was oorverdovend. Hij schrok, stampte mijn zijn benen en spitte intussen met zijn hoef de harde ondergrond om. Hij legde zijn oren in zijn nek, liet het wit van z'n ogen zien en ging van de grond. Hij duwde zijn hals naar achter, steunde op zijn achterbenen, rekte zijn grote lijf uit en sloeg wild met zijn voorbenen in de lucht. Zijn lief gehinnik klonk plots als een vreselijk geschreeuw.

Hij stond op het punt me te vertrappelen, maar mijn vader kon me nog net op tijd wegtrekken. Hij tilde me op, klom met me over het hek en droeg me vervolgens in zijn armen. Met bange ogen keek hij naar Spirit die helemaal gek geworden was. Intussen klemde ik me stevig vast aan zijn T-shirt. 'Het is oké Charles, rustig blijven... Alles komt goed...' Fluisterde hij sussend, al was het eerder om zichzelf moed in te spreken.

Mijn ogen schoten open. Even leek het alsof ik het warme, vertrouwde gevoel van de aanwezigheid van m'n vader weer voelde. Zijn stem klonk zo dichtbij, zo echt.

Ik was duizelig en toen ik me wat rechter zette in het bed waarin ik lag, ging er een felle pijnscheut door mijn hoofd. Het was aslof ik ergens tegen was gelopen, maar dan veel erger. Door het kleine, cirkelvormige raampje in de donkere kamer merkte ik enkele bliksemschichten op. Het stormde verschrikkelijk en het was nog donker buiten. Ik probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen na mijn herinnering, wat niet makkelijk was aangezien ik mijn vader ontzettend hard miste.

Ik bestudeerde de kamer om hem even te vergeten. Aan de saaie muren hing een kadertje met daarin een foto van een bloeddorstige wolf waarvan de achtergrond gekleurd was in de Franse vlag. Les Loups De Boyard. Nog steeds was het voor mij een raadsel waarom die bende zo heette...

Toen ik naast me keek, schrok ik echter bij het zien van Mitch. Hij lag gewoon te slapen, maar hij was naakt. En dat was het moment waarop ik besefte dat hij niet de enige was...

Meteen sloeg ik het deken stevig om me heen. Ik was naakt. Hij was naakt... Wat was er gebeurd?! Ik kon me enkel Thomas nog herinneren. Ja, Thomas was hier. Ik zag hem en ik had met hem gekust! Thomas was in de buurt, dat kon niet anders!

Maar al snel kwam het besef dat alles wel eens een illusie geweest kon zijn... Want wat ik me ook nog herinnerde was het laatste beeld dat ik voor ogen had voor ik in slaap viel. Mitch. Mijn laatste beeld waren de donkerbruine ogen van Mitch, diezelfde ogen als Spirit toen hij me aanviel.

Ik zou toch niet... Nee... Ik had toch geen... Toch niet met Mitch?! Bij de gedachte alleen al begon ik te huilen. De tranen gleden langs mijn wangen.

Ondanks mijn duizeligheid, kroop ik uit bed. Ik trok mijn kleren haastig aan en strompelde de kamer uit. Ik had geen idee waar ik heen kon gaan, want ik zat als het ware opgesloten op zee. Ik vluchtte dan maar naar de kajuit van Annika en Pieter. Met wat geklungel aan het slot op de deur, lukte het me uiteindelijk om die open te krijgen. Annika lag niets vermoedend te slapen toen ik binnenstormde. Enkel Pieter was wakker geworden.

Slaapdronken probeerde hij overeind te klimmen. 'Wat wil je kleintje?' Vroeg hij op een hese toon. 'Ik moet met Annika praten, niet met jou.' Gromde ik. 'Laat haar slapen...' Beval hij. 'En praat met mij.' Ik schudde mijn hoofd. 'Je staat niet eens aan mijn kant...'

'Annika ook niet.' Kaatste hij terug. 'Ze staat aan niemands kant.' Verbeterde ik hem. 'Charlie, je kan me alles vertellen.' Zei hij en probeerde zo vertrouwd mogelijk te klinken. Het leek wel alsof ik helemaal geen andere keuze had. Met tegenzin en een luide zucht, ging ik tegenover hem staan.

'Kan je me vertellen wat er vannacht gebeurde? Ik kan me nauwelijks wat herinneren.' Hij lachte. 'Je was dronken Charles, je was echt héél dronken. Dat drankje dat je dronk, dat bevatte veel alchohol. Jouw lichaampje was zo'n hoeveelheid helemaal niet gewend, waardoor je al heel snel de controle over jezelf verloor. Mitch en de andere mannen daarentegen waren helemaal nog niet dronken.'

'En... Wat gebeurde er toen?' Vroeg ik met schrik voor de waarheid. 'De details kan ik je niet geven, maar wat ik wel weet is dat je Mitch verwarde met Thomas. Je dacht echt dat Mitch je vriendje was. Het was best grappig hoe je gevoelens plots veranderden. En wat er deze nacht gebeurde, dat wil je niet weten vrees ik.'

'Vertel.' Beval ik hem.

'Wel... Je kan al raden wat Mitch met je deed als ik je nu vertel dat ik je hoorde kreunen. Wat jammer dat ik die scène niet meemaakte.' Grinnikte hij. 'Het is dus waar... Mitch heeft me ontmaagd...' Dacht ik luidop.

'Omega!' Met een ruk draaide ik me om. Ongelofelijk dat ik nu al luisterde naar die naam. Het was Mitch, natuurlijk. Ik wilde hem uitschelden, verwijten naar z'n hoofd gooien, maar ik bleef hem enkel verstijfd aankijken. 'Meekomen.' Beval hij al grauwend. 'Zodat je me soms weer kan verkrachten?! Mooi niet!' Riep ik.

'Ik heb je niet verkracht.' Sprak hij op een kalme toon tegen. 'Je liegt!' Beet ik. 'Wat is de definitie van verkrachting volgens jou?' Vroeg hij. 'Wel... Dat je het doet zonder toestemming van de ander te krijgen.' Antwoordde ik schouderophalend. 'Precies en jij spartelde niet tegen. Je was dronken en dacht dat ik Thomas was, waardoor je alles toeliet. Zoiets heet geen verkrachting, Omega. Je had maar niet zoveel mogen drinken, het is je eigen schuld.'

Ik balde mijn vuisten. 'Het is niet eerlijk! Je had me niet gezegd dat er alcohol in zat!' Riep ik boos. 'Je had het me ook niet gevraagd...' Zuchtte hij. 'Ik haat je!' Tierde ik.

'Komaan Omega, we keren weer terug naar m'n kamer. Tenzij je natuurlijk bij dit ongedierte wil blijven rondneuzen.' Zei hij. 'Je hebt me verkracht, je hebt m'n maagdelijkheid afgenomen...' Mompelde ik. 'Ik heb je nog gespaard, wees daar maar eens blij om. Als ik wil, doe ik het elke dag met je. Als ik wil, sluit ik je een hele dag op en martel ik je telkens als ik je weer even kom opzoeken. Geloof me Omega, ik kan nog vele ergere dingen met je doen.'

'Ik blijf hier.' Hield ik koppig vol. 'Goed, wat jij wil... Maar weet wel dat ik je niet uit de klauwen van Pieter zal bevrijden. Ik weet zeker dat hij je zal grijpen om je vervolgens te betasten. Misschien is hij degene die je wel verkracht. Welterusten.' Ik richtte mijn ogen op Pieter die grijnsde en knipoogde. Als een gek spurtte ik achter Mitch aan. 'Laat maar, ik blijf bij jou!'

Heeeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet dan niet te stemmen en te reageren! Er gaan nog een heleboel spannende dingen gebeuren, ik kijk ernaar uit om die met jullie te delen! Tot snel!