Locked by you: Sequel

24.

Charlie

Een kwartiertje later was Pieter alweer terug. Hij had een wit koffertje bij zich. 'Oké Charles, laten we begi-' 'wil je me alsjeblieft gewoon Charlie noemen? Mijn vader gebruikte de bijnaam Charles altijd en ik...' Hij glimlachte kort. 'Het is goed, Charlie. Ik zal het onthouden.' Ik glimlachte dankbaar. 'Trek je topje maar uit en laat me eens kijken naar je wonde.' Zei hij. Ik trok mijn topje over mijn hoofd en legde het naast me, op het bed. Ik draaide mijn hoofd in de richting van mijn zij en slikte even toen ik de grote, bebloede pleister zag.

'Sluit je ogen en bijt heel even op je tanden.' Ik wilde net vragen waarom, maar daar kreeg ik de kans niet voor. Met een ruk trok hij de pleister van mijn lichaam af. 'Aw!' Riep ik kwaad. Hij rolde met zijn ogen en ging meteen door met het ontsmetten.

'Zeg Charlie, wat ik me dus afvroeg: hoe is het nu met Evelien Bosmans?' Vroeg hij terwijl hij een koud doekje met ontsmettingsmiddel in de wonde depte. 'Het gaat goed met haar, maar ik zie haar niet meer zoveel als vroeger. Aangezien haar benen verlamd zijn, kan ze niet meer op een podium staan en heeft ze besloten te stoppen met haar carrière als actrice. Nu is ze toneelleerkracht in een klein theatergroepje voor kinderen, gelegen in haar geboorteplaats Mol.' Vertelde ik.

'Is ze nog altijd zo bekend?' Vroeg hij door. 'Oh, jazeker! Ze is vaak het hoofd van campagnes rond vrouwenrechten, komt nog vaak in het nieuws én ze is vooral razend populair in Avignon. Ze hebben er zelfs een muurschildering van graffiti gemaakt van haar! Haar verhalen gingen de wereld rond en ze wordt door iedereen gezien als een heldin, al vindt ze van zichzelf dat die beschrijving niet klopt.' Antwoordde ik.

Na het ontsmetting plakte hij een nieuwe pleister op de wonde. Die drukte hij vervolgens stevig aan. 'Weet je Charlie... Ik heb eens zitten denken...' Zei hij plots. 'Deed het pijn?' Grinnikte ik. Hij rolde met zijn ogen en schudde zijn hoofd. 'Ik kan je helpen,' ging hij verder,' wat als ik je help ontsnappen?'

'Ik wil ontzettend graag ontsnappen! Maar er staat vast iets tegenover... Of niet?' Gokte ik en kneep mijn ogen tot spleetjes alsof ik klaar was om door zijn leugens heen te kijken. 'Het enige waar jij me bij moet helpen is er voor zorgen dat ík vrijgelaten word. Ik wil niet terug de gevangenis in, maar niemand zal geloven dat ik meegenomen werd door die bende. Iedereen zal denken dat ik zélf uit de gevangenis ontsnapte. Jij moet me daarbij helpen.' Zei hij. 'Hoe dan? Waarom zou ik je überhaupt daarbij kunnen helpen?' Vroeg ik. 'Omdat jouw opa de politiechef is! Hij moet je wel geloven als je zoiets zegt!' Antwoordde hij. 'Oké... Maar enkel als jij mij helpt!' 'Ik zal je helpen, Charlie.' Beloofde hij.

'Oh ja, ik heb nog ontbijt voor je.' Zei hij plots en haalde uit zijn achterzak een croissant die er niet meer heel uitzag. Het was het gebaar dat telde, toch? Ik nam h'm aan en beet er meteen een groot stuk van. Eindelijk! Eten! Ik verslond h'm en at zo gulzig als maar kon. Pieter legde zijn koude, stevige hand op mijn rug en wreef erover. Hij deed me denken aan mijn vader, die deed dat ook altijd. Ik gaf het niet graag toe, maar stiekem begon ik Pieter te zien als een vader. Ik kon het niet verklaren, maar soms klonk zijn stem zo warm en vertrouwd dat ik me veilig voelde. Het was ontzettend raar, want hij vertelde me een paar dagen geleden nog dat hij mijn familie wilde uitmoorden en mij wilde verkrachten! Maar toch... Hij was ook bezorgd om me en hij verzorgde me alsof ik zijn eigen dochter was. Ik vertrouwde hem niet helemaal, maar ik vertrouwde hem wel genoeg om niet bang voor h'm te zijn.

Jocke

Toen mijn computer was opgestart, belde ik Michael op. Gelukkig nam hij snel op en wilde hij tijd voor me maken.

'Goedemorgen, met Michael Vroemans.' Begon hij.

'Hé Michael, ik had een vraagje...' Zei ik.

'Oh, hé Van Geel! Vraag maar hoor.' Reageerde hij.

'Wel, Charlie is dus nog altijd vermist. Ik weet wel dat ze op weg zijn naar een plek die niet ver ligt van Avignon. Eigenlijk mocht ik me niet met het onderzoek van de politie bemoeien, maar ik kan niet niets doen! Ik wil mijn dochter vinden! Nu, als ze erachter komen dat ik tóch op onderzoek ben uitgegaan, raak ik mijn kansen kwijt om bij de bereden politie te gaan. Maar ik had een idee, een idee dat als dekmantel kan dienen voor mijn zoektocht.'

'Ik luister.' Zei hij.

'De vorige jaren, toen we ook geselecteerd werden voor het festival van Avignon, moesten we toch zo'n paar maanden voor het festival onszelf voorstelling in Avignon? Elk jaar is er toch dat evenement waar alle toneelgezelschappen bekent gemaakt worden? Op dat evenement moesten we dan een kleine preview geven van wat we zouden komen brengen. Een beetje reclame maken dus. Doen we dat dit jaar opnieuw?' Vroeg ik en beet intussen op mijn nagels van de zenuwen

'Sinds vorig jaar is er geen verplichte aanwezigheid meer. Ik was niet echt van plan om te gaan, dat evenement is steeds in het midden van de week en Avignon is ver rijden hoor. Maar goed, als je erheen wilt om Charlie stiekem te gaan redden, dan doe ik mee met je plan. Een toneelgezelschap is als familie, ik laat jou én Charlie niet in de steek.'

'Super! Dan regel ik de hotelkamers! Wanneer vertrekken we?'

'Wow Jocke, rustig aan! Dat evenement is pas over een acht maanden! En als je eraan mee wilt doen, kan je maar beter snel iemand zoeken die de affiches ontwerpt, de kostuums maakt, de rekwisieten, het decor,... Er moet nog ontzettend veel gebeuren!'

'Het moet ons lukken... Stuur me het script vanavond door. Ik verwittig Abel en de anderen, we gaan volop aan de slag met repeteren.' Zei ik vastberaden.

'Goed, ik vertrouw je... Oh ja en Jocke, ik heb nog een vraagje voor jou.'

'Ja?' Vroeg ik verward.

'Hoe snel schrikt Spirit?'

Ik schrok wel even van die vraag. Die vraag zou ik namelijk nooit van Michael verwacht hebben...

'Snel... Maar met wat schriktrainingen hoop ik dat te verminderen. Hoezo?' Vroeg ik.

'Wel ja, het stuk dat we zullen spelen in Avignon gaat over de oorlog. Ik had eraan gedacht om Spirit mee te laten spelen. Een oorlogspaard! Dat is toch iets wat de mensen hun monden doet open vallen! Niemand zal het verwachten en iedereen zal onder de indruk zijn!'

'Klinkt goed...' Zei ik met wat twijfel in mijn stem.

'Deal! Maar train hem maar goed, want ik wil met bommen en kogels werken. Ik wil een professionele voorstelling! Ik wil ook dit jaar weer winnen! En dat gaat niet als dat paard van jou de hele tijd op hol zou slaan!'

'Ik zal mijn best doen.' Beloofde ik.

'Goed Jocke, veel succes!'

Heeeey mensen! Ik hoop dat jullie genoten hebben van het hoofdstuk! Vergeet zeker niet te stemmen en te reageren! Ik weet dat het voorlopig nog niet echt spannend is geweest, maar dat komt nog! Ik wil eerst de spanning opbouwen zodat het verhaal niet te snel gaat en dus niet te moeilijk wordt. Maar de spanning komt eraan! Tot snel!