Locked by you: Sequel

42.

Charlie

Frederick stond gewoon in onze tuin. Met zijn armen over elkaar heen geslagen keek hij Mitch streng aan. 'Hoe vond je me?!' Riep Mitch. 'Ronny en Annika waren je gevolgd. Ze hebben me alles verteld. Als ik jou was zou ik weer meekomen. Je weet wat we doen met deserteurs. De kop eraf.' Dreigde de rattenman. Mitch slikte en deinsde een beetje achteruit. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik wil bij Charlie blijven.' Zei hij. 'Dat sta ik niet toe. Je dreigt je rol als Alfa te verliezen als je je zo tegenover haar opstelt! Je bent zwak geworden Mitch! Je mag kiezen: of je neemt haar mee, maar martelt en misbruikt haar tot als ze weer bang voor je is... Óf je komt met me mee, alleen, en we maken samen een plan over hoe we die verdomde acteur kunnen afmaken.'

'Mijn vader vermoorden?! Nee! Dan ga ik nog liever mee!' Riep ik bang. Mitch schudde weer zijn hoofd. 'Ik kies niet. Doe maar. Dood me dan. Maar ik kies niet.'

'Mitch... Ik ken je nu al zo ontzettend lang... Jij deinsde voor niets of niemand terug en plots heb je een zwak gekregen voor een meisje? Ik ben diep teleurgesteld in je... En als je niet kiest... Dan dood ik jou, Charlie én haar vader!'

'Oké, oké! Ik heb het begrepen. Ik ga mee, maar laat Charlie met rust en ook haar vader! Als ik met je meega, dan wil ik niemand van hen vermoorden. Dan wil ik vluchten.'

'Goed. Zoals je wil. Neem dan maar afscheid van je vriendinnetje.' Zei Frederick na een diepe zucht.

'Mitch, ik wil niet dat je gaat. Misschien was samen weglopen toch niet zo'n slecht idee?' Zei ik overstuur. 'Het spijt me Charlie, dit is het beste. Net wilde je nog dat ik zou vertrekken. Dat zal ik nu doen.'

'Maar nee! Ik bedoelde het niet zo! Mitch... Ik wil je niet kwijt. Ik heb je nodig.' Snikte ik.

'Sstt, niet huilen... Zeg je vader dat hij niet meer bang hoeft te zijn.'

'Mitch, alsjeblieft... Ik kan niet zonder jou en dat besef ik nu pas. Ik weet nog steeds niet waarom, maar ik ben verliefd op je geworden!'

Hij kwam dichter naar me toe en drukte een kus tegen mijn lippen aan. Daarna fluisterde hij: 'Geen zorgen... Speel het spelletje nou maar gewoon mee... Ik heb een plan.'

'Wat is je plan?' Fluisterde ik.

'Ik ga de bende tegen Pieter opzetten. Zo kunnen we hem uitschakelen en zal hij geen gevaar meer voor jullie vormen. En als je me wil zien, dan kunnen we stiekem afspreken, onder le pont d'Avignon.'

'Oké... wanneer?' Vroeg ik stil

'We spreken iedere avond af om twaalf uur in de nacht. Deal?'

'Ik zal proberen.' Zei ik.

'Wees niet bang. Het komt goed. En nadat we Pieter hebben afgemaakt, loop ik weer weg en zorg ik ervoor dat we voor eeuwig en altijd samen zijn.'

Ik glimlachte en gaf hem nog een kus. 'Mitch... Schiet eens op...' Gromde Frederick. 'Oké, dat is dan afgesproken. Zorg er alleen wel voor dat je vader niets in de gaten krijgt.'

'Dat regel ik wel.'

'En voor ik het vergeet: hier heb je nog een doosje pillen. Ik wil nog geen vader worden en ik durf te wedden jij ook geen tienermoeder.'

Ik glimlachte half. 'Ik was het al bijna vergeten... Dankje.'

'Tot snel.' Zei hij nog en volgde Frederick daarna. Ze verlieten de omgeving.

Jocke

Ik wachtte ongeduldig bij de bezoekershal in de luchthaven. Ik zat naast een oudere man, die vreselijk stonk en zo dik was dat ik zelf nog maar amper plaats had om te zitten. Hij at dan ook nog eens chips, waardoor ik me vreselijk ging ergeren aan het krakende geluid dat het eten ervan veroorzaakte.