Locked by you: Sequel

13.

Charlie

'Laat me los, Mitch!' Schreeuwde ik terwijl hij me het hutje uit sleurde. 'Het is Alfa voor jou!' Riep hij en kneep hard in mijn polsen. Hij duwde me de kajuit weer in waar ook Annika zich bevond. Zij lag nog steeds te slapen.

Mitch gooide me op de grond. Even dacht ik dat hij me zou gaan verkrachten, maar wat hij deed was misschien wel erger. Hij sloeg me meerdere keren in mijn gezicht totdat ik begon te bloeden. Pieter stond erbij en hij lachte alleen maar. Ook beval hij Mitch me meer pijn te doen. 'Ze heeft je verraden Mitch! Sla haar! Ze heeft onze locatie doorgespeeld, dit kan je niet onbestraft laten!' Riep hij. 'Stop! Stop!' Krijste ik al huilend, maar Mitch ging alleen maar door. Het bloed droop over heel mijn gezicht en zelfs mijn haren gingen er rood van zien. Hij greep me bij mijn keel en probeerde me te wurgen.

'Alfa, alfa!' Mitch keek op. Het was Annika die zijn naam riep. 'Laat haar nu maar, straks dood je haar nog.' Zei ze kalm. Ongelofelijk maar waar: Mitch liet me los. Hij duwde me nog eens hard tegen de grond aan, maar hij hield op met slaan. Zijn haren waren bezweet en zijn gezicht was nog rood van de woede. 'Wij zijn nog niet uitgepraat!' Riep hij en verliet daarna de kajuit.

Mijn hart klopte in mijn keel. Ik had overal pijn, maar echt overal. Annika hielp me overeind, maar ze leek niet echt onder de indruk van mijn verwondingen. Ze keek me aan alsof ze het gewoon was iemand te zien wiens gezicht helemaal bedekt was met bloed en wonden. 'Ga rusten Charlie en probeer de pijn te negeren. Ik weet dat je niet met die jongens hier wil meewerken, maar let alsjeblieft op met Mitch. Hij is steenhard. Als ik hem niet had tegengehouden, was je er nu misschien niet meer.' Waarschuwde ze.

Jocke

Ik trok razendsnel mijn vest aan en stond op het punt om het huis van Michael vliegensvlug te verlaten, maar hij hield me tegen. 'Jocke, ik heb met de regisseur van die Mitch gebeld!' Zei hij. 'Mijn dochter is in gevaar.' Panikeerde ik. 'Luister nou even: hij vertelde dat Mitch niet elk jaar meedoet me het festival van Avignon. Hij doet het steeds maar drie jaar en het vierde jaar doet hij nooit mee. Het is een patroon dat al enkele jaren meegaat. Om de vier jaar gebeurd er iets, dan moet Mitch ergens heen. En dit jaar is zo'n jaar waarin hij niet meedoet. De regisseur weet alleen maar dat Mitch een bootreis maakt doorheen heel Europa. Maar de eindbestemming van hun reis is het zuiden van Frankrijk. Toen ik hem vroeg of hij wist waar Mitch woonde, zei hij dat hij het niet wist. Maar hij had wel opgevangen dat hij vaak rondliep in een verlaten gevangenis. Hij denkt dat Mitch een Urban explorer is, maar volgens mij is die gevangenis de plek waar hij al zijn slachtoffers vasthoud.'

'Ze gaan naar een fort, Michael. Fort Boyard. Dat is de plek waar we eerst heen moeten.' Zuchtte ik. 'Jocke, volgens mij is het beter om ze een stap voor te zijn. Ga naar het zuiden van Frankrijk en wacht ze op in die verlaten gevangenis.' Ik schudde mijn hoofd. 'Misschien ben ik dan al te laat... Wat als ze mijn dochter vermoorden? Ik moet haar vinden en wel nú. Morgenochtend ga ik naar de haven van Antwerpen. Een schip met veel meisjes aan boord is geen jacht. Ze moeten zich wel bevinden op een groot vrachtschip. Zo'n schip kan je niet aanleggen in elke haven. Ik hoop dat ze me meer zouden kunnen vertellen. Het lijkt me de snelste manier om het schip te onderscheppen.'

'Of je moet zelf naar het fort varen? Iemand zal je toch willen helpen?' Stelde hij voor. 'Abel heeft een kleine vissersboot...Maar er zijn vast geen coördinaten te vinden van dat fort op zee.' Michael lachte. 'Ooit al van Google Maps gehoord? Als ze je morgen in de haven kunnen zeggen welke koers het schip vaart, kun je via Google Maps de locatie achterhalen. Er bevinden zich vast niet veel forten in de Middellandse zee.'

'Oké, dat wordt het plan. Ik hoop maar dat ik haar snel vind. Het laatste wat ik van haar hoorde was een luide krijs. Ze martelen haar op die drijvende nachtmerrie. En dan was er nog Pieter...' Net op dat het einde van mijn zin werd ik opgebeld. Zo snel als ik kon greep ik mijn smartphone beet. Misschien was het Charlie! Dacht ik hoopvol. Maar nee, het was Sam's vader: inspecteur Robert Deconinck.

'Met Jocke Van Geel...' Begon ik met een zucht.

'Jocke! Ik heb vreselijk nieuws van de cipiers ontvangen!' Riep Robert helemaal in paniek.

'Laat me raden: Pieter is ontsnapt?' Het werd even stil aan de andere kant, met een trillende stem probeerde Robert zijn nieuwe woorden uit te brengen.

'Hoe weet je dat?' Stotterde hij bijna.

'Charlie heeft me proberen te bellen. Ze heeft me enkel kunnen vertellen dat ze zich op een boot bevinden die naar Fort Boyard vaart. Maar ze werd weggesleurd en ik hoorde haar schreeuwen. Terwijl ze zich overduidelijk aan het verweren was tegen die klootzakken, hoorde ik Pieter lachen. Hij zei dat ze niet in goede handen was...'

'Pieter is niet ontsnapt... Hij werd meegenomen door onbekenden die waarschijnlijk enkele cipiers omkochten.' Zei Robert.

'Ik ga zo snel mogelijk op onderzoek uit.'

'Nee Jocke! Wat had ik je nou gezegd?! Jij zet je op de achtergrond in deze zaak. Laat ons dit oplossen.' Protesteerde hij.

'Je kan me niet tegenhouden in de zoektocht naar mijn dochter. Charlie heeft me nodig! Geen zorgen, ik heb al een plan.'

'Jocke! Niet do-' ik verbrak het contact en keek vervolgens naar Michael.

'Je zal haar wel vinden en maak je niet té veel zorgen om haar. Het blijft Charlie, hé!' Zei hij. Een fractie van een seconde verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Hij had gelijk. Het bleef Charlie, mijn sterke meid.

Heeey mensen! Vond je het een leuk hoofdstuk? Vergeet geen reactie achter te laten en vergeet ook niet te stemmen!

Om eerlijk te zijn vergat ik te publiceren😅 ik zit al zeven hoofdstukken verder dus sorry daarvoor! Vandaar dat ik ga proberen wat meer regelmaat toe te passen(bv 1x in de week publiceren). Zouden jullie dit willen?

Tot in het volgende hoofdstuk! Love you!