Locked by you: Sequel

1.

Jocke

'Goed; onthoud de trekker pas over te halen wanneer ik het teken geef.' Ik knikte gehoorzaam en hield het geweer dicht tegen me aangedrukt zodat zeker niemand het zou kunnen afpakken. 'Ik hoop dat je goed voorbereid bent jong, deze jongens doden alles en iedereen die hen voor de voeten loopt.' Ik slikte en beet op mijn lip. 'Ik laat dit niet gebeuren, niet nog eens.' Hij hield me tegen toen ik de aanval wou inzetten. 'Of je sterft als een moedige strijder, of je overleefd als een held.' Hij gaf me een klop op mijn rug en forceerde een glimlach. 'Ik vertrouw je, jong.' 'Ik doe wat ik kan.' Ik rukte me los van de schuilplaats waar we ons bevonden en rende met het geweer in mijn handen naar de criminelen toe. Toen er een granaat naast me ontplofte, werd ik haast verblind door het stof dat in mijn ogen kwam, maar ik bleef doorrennen. Ik beet op mijn tanden en vertraagde geen seconde. Kogels vlogen langs me voorbij, maar maakten me niet bang. Zelfs toen een kogel mijn zij doorboorde, verminderde ik geen vaart. Ik was gewoonweg niet te stoppen. Ik nam mijn geweer in de aanslag en richtte op mijn grootste vijand. Grijs haar, grijze baard, een donker gelaat dat een bril droeg. Hij was niet bang en grijnsde alleen maar. Hij haalde zijn pistool uit zijn zak en richtte die op mij. 'Als je net als je vader wil eindigen, mij goed!' Riep hij en haalde de trekker over nog voordat ik dat kon doen. Ik sloot mijn ogen toen de kogel mijn borst doorboorde. Ongewild liet ik me vallen en rolde op mijn rug. Mijn spieren verzwakten en ik verloor de grip die ik uitoefende op het geweer. Ik bleef naar de hemel staren waar het stof naartoe rees. De man die het leven van mijn familie had verpest, duwde zijn voet op de plaats waar de kogel zat. Hij lachte. 'Hier stopt het voor jou!' Angst was van mijn gezicht te lezen terwijl ik alsmaar dieper tegen de grond werd aangedrukt. Dit was het einde.

'En cut!' Peter ging van me af en boog zich naar me toe. Hij stak al glimlachend zijn hand uit. 'Zal ik je overeind helpen?' Ik lachte en sloeg mijn hand in de zijnde zodat hij me kon optrekken. 'Je hebt het gewoon weer gedaan Jocke, je doet iets met me. Ik bewonder jouw acteerkunsten, je emoties die je in het spel gooit zijn altijd zo realistisch!' Ik haalde mijn schouders op. 'Acteren zit in mijn genen.' Peter knikte instemmend en ging dan naar de regisseur toe voor nog wat feedback. Ik raapte mijn spullen alvast bijeen en borg ze weer op in mijn rugzak. Daarna deed ik de rugzak op mijn rug en wou de set verlaten, maar Kaya hield me tegen. 'Ga jij zo naar huis?' Vroeg ze terwijl haar ogen me scanden. Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Hoe bedoel je?' Vroeg ik. 'Je zit nog onder het nepbloed én je draagt de kleren van de scène, die mag je niet mee naar huis nemen.' Legde ze uit. Ik draaide me naar de spiegel toe die er stond. Ik zat inderdaad nog onder het bloed en ook de kleren die ik droeg waren niet van mij. 'Sorry, ik ben het niet gewend.' Lachte ik. 'Maakt niets uit, dat komt nog wel. Kleed je snel om, dan help ik je wel om die make-up en dat bloed van je gezicht te krijgen.'

Kaya was geweldig om mee te werken op de set, ook al was ze geen actrice. Ze was make-upartieste, ook wel grimeuse of toneelkapster genoemd. Vlak voordat we begonnen doet ze mijn haar, mijn make-up en schminkte ze zogenaamde wonden op mijn lichaam. Ze zat eigenlijk zo goed als elke dag aan mijn lijf. Ook hielp ze met het aantrekken van de kostuums, want geloof me de uitrusting die ik soms aan moest was echt ondoenbaar om alleen aan te krijgen. Duizenden knoopjes, koordjes,... Zeker die loodzware kogelvesten -waar ik maar beter snel aan gewend kon raken- waren een hel om aan te krijgen. Het was mijn eerste grote rol, mijn eerste keer op een filmset. Ik was best trots, maar ik wist ook dat dit niet mijn toekomst was. Hoe goed ik het volgens anderen ook kon, ik had al een ander beeld in gedachten. Ik wou bij de politie werken, op de plaats waar Sam vroeger steeds hielp. Ik wilde háár toekomst leven, nou ja, de toekomst die haar  vader voor haar had gewild. Maar ik wou niet zomaar werken als een agent, ik wou werken als een agent bij de bereden politie. Samen met Spirit, het wilde paard waar mijn moeder vanaf viel en zo verlamd raakte. Ik wou haar bewijzen dat ze gelijk had, gelijk over Spirit. Ze hield steeds vol dat het een lief paard was, ondanks zijn wilde temperament. Helaas lukte het haar nog niet om dat te bewijzen en wordt het wilde dier door zo goed als iedereen gehaat.

Toen ik klaar was en de set kon verlaten, ging ik nog snel langs bij de gevangenis waar Sam's vader werkte. Zoals gewoonlijk kon ik hem vinden in zijn kleine bureautje vlak bij de ingang. Ik klopte op de deur en wachtte geduldig af. Even later opende hij de deur en liet me binnen. 'Ik ben blij je te zien Jocke!' Zei hij en nam weer plaats achter zijn bureau. Het deed me denken aan school, alsof ik bij de directeur werd geroepen. Ik ging tegenover hem zitten. 'Dat is fijn om te horen.' Glimlachte ik terwijl ik uit mijn rugzak een bundel papieren haalde. De papieren waren alreeds gekreukt en zagen er niet meer zo netjes uit als op het moment dat ik ze erin had gestoken. Ik schoof ze naar hem toe. 'Dit zijn mijn sollicitatiepapieren voor de  bereden politie. De resultaten van mijn stages zitten erbij en ook mijn diploma.' Hij knikte tevreden en bladerde er eens door. 'En je brevetten? Heb je die? We moeten namelijk een bewijs hebben dat je goed kunt paardrijden.' Ik knikte. 'Ja, die zitten enkele pagina's verder.' 'Mooi zo.'

Plots ging de oude telefoon die op z'n bureau stond. 'Momentje.' Zei hij en nam op. 'Met politiekantoor Antwerpen-zuid. Waarmee kan ik u helpen?' Terwijl hij in gesprek was, luisterde ik aandachtig mee. Ik speelde intussen met mijn vingers en bleef zinloos voor me uit staren. Enkele woorden tijdens het gesprek zweefden als een echo door mijn hoofd en leken me te doen wakker schrikken uit mijn gedachten. Ontvoerd. Meisjes. School. Bende. 'Geen paniek mevrouw, ik stuur onmiddellijk een patrouille.' Waren zijn laatste woorden voordat hij de telefoon weer terug legde. 'Waarover ging dat gesprek?' Vroeg ik nieuwsgierig terwijl zijn vingers razendsnel over het toetsenbord van zijn laptop gleden. 'Volgens getuigen werd een school aangevallen door een bende. Ze ontvoerden een aantal meisjes, maar info is er nog niet bekend.' Ik boog me geïnteresseerd naar hem toe. 'Welke school?' Hij richtte zijn aandacht weg van zijn laptop en keek me aan met een opgetrokken wenkbrauw. 'Wat ben je van plan Van Geel?' Ik grijnsde. 'Een kijkje nemen kan toch geen kwaad? En daarbij; dan heb ik iets om te oefenen voordat ik echt aan de slag ga als agent.' Hij lachte en schudde zijn hoofd. 'Waarom verbaast me dat niet? De school heet: "Herman Teirlinckx instituut".' Ik keek geschrokken op. 'Maar... Dat is een beroemde toneelschool.' 'Inderdaad... Wel? Waar wacht je nog op? Ga er dan heen!' Lachte hij opdringerig. 'Ik ben al onderweg!' Zei ik terwijl ik mijn rugzak over mijn schouders sloeg.

Heeeeey mensen! Dit is het dan: het eerste hoofdstuk van de Sequel! Zonder jullie was dit boek er niet meer gekomen! Laat in de reacties enkele ideetjes achter en ik probeer ze in het boek te verwerken! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Tot snel!