Locked by you: Sequel

36.

Charlie

'Je raad trouwens nooit wat ik gevonden heb.' Zei Pieter plots. 'Een leven?' Zuchtte ik. Hij kantelde zijn hoofd. 'Heel grappig, Charlie...' Uit één van de dozen haalde hij plots een halsketting tevoorschijn. Het was er eentje van zilver en het had een prachtig hangertje. 'Hij is prachtig.' Zei ik. 'Je raad nooit van wie die ooit is geweest.' Zei Pieter. Ik haalde mijn schouders op waarna hij grijnsde. 'Evelien Bosmans.'

'Wat?! Is die ketting van mijn oma?! Nee! Dat kan niet!' Riep ik meteen verward. 'Nou als je me niet geloofd, oké... Maar ik durf te wedden dat het as van Jonas hierin zit. Open het hangertje en je weet het.' Hij stak zijn hand door de tralies en overhandigde me de ketting. Met trillende vingers maakte ik het zilveren hangertje open. Ja... Het was waar... Er zat as in. Meteen deed ik het weer dicht. 'Je hebt gelijk...' Mompelde ik verwonderd. 'Ik dacht dat ze hem aan Elf gegeven had... Een klein meisje met wie ze ooit zat opgesloten. Dat heeft ze me ooit verteld...' Pieter sloot voor enkele tellen zijn ogen en zuchtte diep. 'Dat deed ze ook. Ze gaf het Elf, die eigenlijk Marie heette, in de hoop dat Jonas haar zou "beschermen"... Zo hoefde ze niet bang te zijn toen ze meeging met de man die beweerde haar vader te zijn. Die dag loog ik tegen haar en Evelien. Die man was haar vader helemaal niet... Het was een pooier. Maar ja... Dat kon ik toch moeilijk zeggen? Elf zou in huilen uitgebarsten zijn en Evelien zou me vermoord hebben. Ik liet me weer leiden door het geld. Dit huis was ooit van die pooier. Elf heeft in deze kelder verbleven... Ik zou niet weten waar ze nu is. Misschien leeft ze zelfs niet meer. Maar die ketting, die heeft ze achtergelaten. Geen idee waarom.'

Plots kwam Mitch tevoorschijn. Ik was bang dat hij me wat zou doen, maar het zag er niet naar uit dat hij slechte bedoelingen had. 'Charlie... Kom eens mee.' Het was misschien de eerste keer dat hij mijn naam had uitgesproken. Eindelijk noemde hij me eens geen "Omega"! 'Je gaat toch niet met hem mee?' Gromde Pieter, waarna Mitch hem een nijdige blik schonk. 'Ze moet.' Gromde hij. Ik haalde mijn schouders op. 'Wat heb ik te verliezen, Pieter? Ik ben toch alles al kwijt.'

Mitch nam me weer mee naar boven. Ik wist niet waarom, maar hij leek wel veranderd. Hij gedroeg zich anders. Zijn lichaam was niet meer zo gespannen en hij had geen gevaarlijke blik meer. Hij nodigde me uit om naast hem op het bed te zitten, wat ik vervolgens deed.

'We waren nog niet uitgepraat.' Zei hij. Mijn glimlach, als je dat althans een glimlach kon noemen, smolt weg. 'Verkracht me niet, alsjeblieft!' Smeekte ik snel. Hij schudde al zuchtend zijn hoofd. 'Nee, kleintje, wees niet bang. Ik wil alleen maar met je praten. Het voelt fijn om te praten.'

'Wil je weer over je vader praten?' Vroeg ik voorzichtig. 'Nee... Ik wil over jou praten.' Ik schrok. 'Over mij?' Vroeg ik verbaasd. 'Ja. Ik wil weten waarom je luistert.' Ik glimlachte. 'Omdat je me dat zó vaak bevolen hebt...' Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Nee, dat bedoelde ik niet. Waarom luister je naar mijn pijn? Naar mijn verdriet? Mijn woede? Waarom kijk je me aan alsof je me begrijpt. Dat heeft niemand ooit gedaan, dus ik snap niet waarom jij dat plots wel zou doen.'

'Omdat ik je wil begrijpen. Ik wil erachter komen wat jou zo wreed heeft gemaakt.' Legde ik uit. 'De pijn. Het zijn wonden die niet willen genezen. Littekens in mijn hart, in mijn ziel.' Vraag me niet wat me bezielde, maar ik legde een hand op zijn been. Hij keek me verward aan. 'Ik ken dat gevoel.' Zei ik. Hij liet zijn hand zachtjes op het mijne ruste. Het voelde warm aan. 'Wil je bij me blijven, alsjeblieft?' Vroeg hij plots. 'Hoe bedoel je?' Vroeg ik niet-begrijpend. 'Je bent de enige die me kan begrijpen, de enige die naar me luistert ondanks de wrede dingen die ik je aandeed. Wil je bij me blijven? Voor altijd?' Ik slikte. 'Ik ben bang van je, Mitch.' Gaf ik toe. 'Weet ik, maar ik zal je geen pijn meer doen.'

Zijn bruine ogen gaven me dit keer geen angstkriebels. Ze keken me smekend aan. Ik begreep Mitch niet. Was hij echt veranderd? Of speelde hij weer een spelletje?

Plots opende hij één van de lades van het kastje dat naast zijn bed stond. Hij haalde er een klein mesje uit. Ik schoof meteen wat verder van hem weg, maar hij bleef roerloos zitten. 'Als je bij me blijft en me gehoorzaamt, zal ik je echt geen pijn doen. Erewoord.' Hij zette het mes op zijn rechterarm en sneed erin. Een grote snee waarvan het bloed uit de wonde liep, bleef achter. 'Mitch!' Riep ik. Hij bleef naar zijn arm kijken, met een dode, starende blik. 'Het doet geen pijn.' Mompelde hij. 'Dat doet het nóg niet. Dat had ik ook toen ik mijn borsten sneed. Eerst voel je het niet, maar de pijn achteraf is zo brandend, zo immens pijnlijk dat je zal wensen dat je het nooit gedaan had.'

'Mag ik je littekens zien?' Vroeg hij. 'Je hebt ze al vaak gezien.' Gromde ik. 'Trek je topje uit, Charlie.' Beval hij zonder emotie. Mitch was dan toch niet helemaal veranderd... Al zuchtend voerde ik zijn bevel uit, al vond ik het vreselijk.

Toen ik mijn topje uit had, schoof hij dichter naar me toe. Hij legde zijn hand voorzichtig op mijn borsten, op mijn littekens. 'Doet het pijn?' Vroeg hij. 'Ja.' Kreunde ik. Ik was bang dat hij verder zou gaan, dat hij zijn nagels in mijn wonden zou gezet hebben of iets dergelijks om me nog meer pijn te doen. Maar hij haalde zijn hand weg. 'Je hebt veel littekens.' Zei hij. 'Ik was gebroken, net als jij. Maar ik zette dat om in verdriet en niet in woede.'

'En je schotwonde? Hij lijkt snel te genezen...' Ik knikte opgelucht. 'Ja en ik voel het nog nauwelijks. Echt bizar! Maar ik heb veel geluk gehad...' Mitch knikte. 'Ik moet toegeven dat het pistool waarmee ik schoot kleine kogels bevatte. Ze richtten geen grote schade aan zoals de normale kogels die ik gebruik. Ik zou ook nooit met die andere kogels op jou geschoten hebben. Ik wist wel wat ik deed, ik wist wel dat je hiervan snel zou genezen.'

'Mag ik jouw wonden zien?' Vroeg ik voorzichtig. Hij knikte en trok zijn T-shirt uit. Zijn borst, schouders en rug zaten onder de littekens. Het was al net zo erg als bij mij. 'Mag ik ze aanraken?' Vroeg ik. 'Doe maar.' Knikte hij. Ik legde een paar vingers op de grote snede in zijn borst. Hij sloot kort zijn ogen, waarschijnlijk om de pijn te negeren.

Ik schoof nog dichter naar hem toe en legde nu mijn volledige hand op zijn borst. Ik keek op, hij omlaag. Hij in mijn blauwe ogen, ik in zijn bruine. Hij legde een hand op mijn wang en streelde die heel zachtjes. 'Elke wonde heeft een verhaal. Enkel de littekens kunnen ons aan die verhalen doen herinneren. De pijn zal wellicht nooit overgaan.' Zei hij stil. Ik duwde me naar hem toe. Mijn getuite lippen trokken zich als magneten naar de zijne toe. We kusten. Het voelde niet eens vuil of verkeerd aan. Integendeel, het voelde goed. Ik sloot mijn ogen en stond er totaal niet bij stil wat ik aan het doen was. Ik besefte niet dat ik Thomas hiermee zou kwetsen.  Ik kon aan niets meer denken. Al mijn verstand leek weg te zijn. Ik wist niet waarom ik het deed, maar ik had er niet meteen spijt van. Hij streelde door mijn haren en kuste me daarna teder in mijn nek. Ik sloeg mijn armen om zijn rug en zette mijn nagels in zijn vel. Hij kreunde of gromde niet, hij vond het niet erg. Misschien genoot hij er wel van.

Net toen hij verder wilde gaan, werd er aangebeld. Hij zuchtte diep. 'Ongelofelijk, kunnen ze me dan nooit eens met rust laten?!'

Jocke

Ze belden aan en Robert ging achter hen staan om hen in de gaten te houden terwijl ik naar de achterkant van het huis sloop.

Ik had geluk: er was een raam langs waar ik naar binnen kon gaan.

Via de pijpleiding kroop ik naar boven in de hoop dat die mijn gewicht zou houden. Het huis zag er zo verlaten uit dat alles mis kon gaan. Terwijl ik naar boven aan het klimmen was, hoorde ik iemand langs voren de deur openen. Het plan was nu officieel in werking gegaan.

Ik klemde me vast aan het raam, dat gelukkig ook nog eens open stond, en klom naar binnen. Ik nam meteen mijn pistool in de aanslag toen ik een persoon zag bewegen, maar toen ik zag wie het was...

Heeey mensen! Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden! Vergeet niet te stemmen en te reageren! Sorry trouwens dat ik wat later publiceer, maar deze week was redelijk druk: voorstelling voor toneel, veel werk voor school,... Hierdoor kon ik ook niet veel schrijven waardoor ik een beetje achterloop op schema. Afgelopen weken zat ik steeds tien hoofdstukken verder, nu nog maar drie... Maar ik doe mijn best om tijd te maken om verder aan te vullen! Dus, niet bang zijn: er komen nog een heleboel hoofdstukken! Tot snel!