Locked by you: Sequel

7.

Charlie

Toen ik wakker werd, leek het alsof ik dagen geslapen had. Mijn spieren leken wel verzwakt. Ik opende al knipperend mijn ogen en probeerde een glimp op te vangen van de omgeving. Waar was ik? Het leek wel een container. Tegen de wanden ervan zaten allerlei meisjes. De meeste sliepen nog, of beter gezegd waren nog bewusteloos. Toch waren er ook al een paar wakker, Waaronder Kythara. Ze staarde met opgegeven hoofd naar de groene wand tegenover haar. Ik duwde mezelf overeind en besloot naast haar te zitten.

'Hoe kon dit ooit gebeuren?' Snikte ze. 'We komen hier wel weg.' Zei ik vastberaden en zocht een mogelijke uitweg, maar die vond ik niet meteen. 'We zitten opgesloten, hier komen we niet zomaar weg.' Zei Stephanie, een vriendin van Kythara, pessimistisch. 'Niet moeilijk als jullie gewoon blijven zitten en niet eens proberen.' Mompelde ik. Ik stapte naar het slot toe en ging er op mijn knieën voor zitten. Ik probeerde aan de hendel te trekken, maar er gebeurde niets. 'Hebben we al geprobeerd...' Zuchtte Stephanie. Ik stond weer op en probeerde er met mijn schouder tegenaan te beuken. 'Jep, dat hebben we ook al geprobeerd...' Zuchtte ze opnieuw.

'Er is meer nodig om mij gevangen te houden!' Hield ik vol en ramde er nog eens tegenaan. Weer geen succes. 'Charlie... Verspil je energie niet.' Pufte Kythara. 'We zijn ontvoerd en ze laten ons niet gaan.' Zei Stephanie daar nog eens bovenop. 'Hoelang waren we eigenlijk bewusteloos?' Vroeg ik. 'Dat moet wel lang geweest zijn. Ik kan me namelijk helemaal niet meer herinneren dat jij een choker droeg op m'n feest.' Ik keek Kythara al fronsend aan. 'Droeg ik ook niet. Ik heb dat niet eens.' Ze wees naar mijn hals en trok haar wenkbrauwen op. 'Ah nee? Wat is dat zwarte ding om je hals dan?' Mijn vingers gleden langs mijn nek en inderdaad. Ik droeg een choker. Een zwarte band die redelijk hard om mijn nek gespannen zat. 'Hoe kom ik hieraan?' Vroeg ik verward. 'Hoe moeten wij dat weten?' Mompelde Stephanie.

'Waarom zou iemand een choker dragen met de letter omega als hangertje?' Merkte Kythara op. 'Wacht eens... Die choker kan onze redding zijn!' Riep ik. Ik kreeg namelijk een idee. Ik rende naar de hendel toe. Naast de hendel bevond zich een slot. 'Wat ben je van plan?' Vroegen Kythara en Stephanie in koor. 'Om deze choker hangt de letter van omega! Kijk naar de vorm ervan! Het uiteinde van de letter past precies in het slot!' Het was niet makkelijk om de choker uit te krijgen, maar met de hulp van Kythara lukte het. Na wat geklungel en gepruts ging het slot eindelijk open. Het leek wel een mirakel. Dolenthousiast wilden de andere meisjes naar buiten rennen, maar ik hield ze tegen. 'Jullie moeten hier blijven. Ik zal een uitweg zoeken en kom jullie later weer ophalen. Als we allemaal gaan dan zouden we meteen gesnapt worden. Oké?' Teleurgesteld, maar toch akkoord, knikten ze instemmend.

Ik opende het portier voorzichtig en liet het op een kier staan. Nu pas kon ik het geruis van de golven horen. Nu pas besefte ik waar ik was. Een boot. Midden op zee. En dat was niet het ergste: naast de groene container waarin wij zaten, stonden nog een heleboel andere containers. Nog meer meisjes.

Plots hoorde ik twee mannen praten. Ik zocht haastig naar een schuilplaats. Mijn hoofd draaide alle richtingen uit opzoek naar een geschikte plek en uiteindelijk besloot ik me maar te verstoppen achter de container. 'Wees blij dat Annika zo onderdanig is. Ik moet weer vanaf nul beginnen.' Hoorde ik één van de jongens zuchten. Ik zag hun schaduwen bewegen tegen de wanden van de containers en hield mijn adem in. 'Laat je hoofd niet zo zakken man, wie weet is je nieuwe meisje ook onderdanig. Malia was voor jou niet meer dan tijdverspilling. Een veel te moeilijke. Je probeerde haar te doen gehoorzamen, maar dat mislukte.' Zei zijn kompaan. Ik keek stiekem toe hoe de twee jongens niets vermoedend voorbij stapten. 'Met meer tijd was het me gelukt.' Hoorde ik de ene jongen nog zeggen. Toen ze uit het zicht verdwenen waren, sloeg ik toe. Ik volgde hen, maar bleef wel onopgemerkt. Het voelde alsof ik in een actiefilm terecht was gekomen. Ik voelde me als een geheim agente, een spion. Maar ik was bang, ik was oprecht heel erg bang.

De twee jongens gingen een grote ruimte in, een grote kamer die wel wat weg had van de woonkamer in een huis. Ik klom op de buizen die tegen het plafond liepen. Zo kon ik de ruimte onopgemerkt betreden. Ik liet me schuiven over de onstabiele buizen en trok me voorzichtig voort. Ik keek naar beneden. De twee jongens waren niet alleen in de ruimte. Er waren nog mannen, maar zij waren een heel stuk ouder. De ene man leek wel de baas. Hij was mager, oud en had een streng gezicht. De andere man zat op een stoel en was vastgebonden met zijn handen aan de armleuning.

'Luister, ik ga dit niet nog eens herhalen,' begon de strenge man,'jij gaat ons helpen en in ruil daarvoor helpen wij jou uit de klauwen van de politie te blijven. Ik heb daar kennissen genoeg die voor een bedragje wel willen meewerken.' Ik klemde me stevig om de buis heen. Wat hoopte ik zo hard dat ik niet zou vallen. Mijn hart ging tekeer. 'Ik heb zo te zien geen keus...' Mompelde de gegijzelde die drager was van een bril. 'Precies. En jij moet me niet wijsmaken dat je liever opgesloten zou zitten in een kille cel dan meisjes klaar te maken voor verkoop. We hebben er een heleboel waaronder ook enkele koppigen. Er is te weinig tijd om ze met onze bende alleen te doen gehoorzamen. En de klanten; die willen onderdanige meisjes.' Reageerde de strenge man. 'Ik doe het.' Bevestigde de gegijzelde man al grijzend.

'Waarom vertrouw ik hem niet?' Gromde één van de twee jongens die de kamer net was binnengekomen. Nu pas zag ik duidelijk dat dit die Dj was op het feest van Kythara. De jongen vanop de pasfoto die in mijn broekzak zat. Dit was die zogenaamde Mitch. 'Hebben we zijn hulp wel echt nodig? Hij lijkt me irritant. Wat als hij in de weg zou lopen? En om eerlijk te zijn: met een kogel door zijn hoofd zou hij er een stuk mooier uitzien!' Zei de kompaan van Mitch. 'Ik denk dat je mijn hulp hard nodig hebt knul,' grinnikte de oudere man met de bril,'want ik merkte enkele minuten geleden iets op wat jullie domkoppen nog niet eens hebben gezien.'

'Wat dan?' Beet Mitch. 'Jullie hebben er een kleine spion bij.' Antwoordde de gegijzelde man en keek naar boven. Hij keek naar mij. Hij grijnsde en voegde daar een knipoog aan toe. Ik schrok en verloor mijn focus. Ik kon me niet langer om de buis klemmen en gleed uit. Ik viel naar beneden. Gelukkig viel ik niet van hoog, maar het was toch hoog genoeg om me te blesseren. Ik kwam ruw neer op de grond. Een pijnscheut ging door mijn hand dat geklemd zat tussen de grond en mijn lichaam. Ik sloeg een kreet.

Alle ogen waren op mij gericht. De gegijzelde man was de enige persoon die op dat moment grijnsde. De strenge man zuchtte diep en sloot daarbij enkele seconden zijn ogen. Met zijn handen in zijn zij keek hij vervolgens naar Mitch die boos naar me zat te staren. 'Laat dit een grap zijn...' Ik drukte mijn lippen op elkaar en haalde onschuldig mijn schouders op. 'Omega? Man... Je had zoveel keuze en kies je er meteen eentje uit die ons loopt te besluipen!' Lachte de kompaan van Mitch en gaf de jongen een schouderklopje. 'Ik hoop dat ik me geen zorgen moet maken?' Gromde de strenge man. 'Ik regel het wel. Ze is vanaf nu mijn verantwoordelijkheid.' Zuchtte Mitch. Hun gesprek was als Chinees voor mij. Ik bleef hen verward aankijken. Omega? Hadden ze het nu over die choker om mijn nek?

Hun aandacht ging weer naar mij alsof ze verwachtten dat ik wat zou zeggen. Maar ik had niets te zeggen. Het enige wat ik kon uitbrengen was: 'Heeft iemand een verband? Mijn hand doet pijn...'

Heeey mensen! Vergeet zeker niet te stemmen en te reageren! Ik hoop dat jullie uitkijken naar de volgende hoofdstukken, want het zal nog spannend worden! Tot snel!