Locked by you: Sequel

34.

Jocke

'Ziezo, jongen, de haven van Marseille!' Zei Robert toen we eindelijk arriveerden en hij de wagen iets verderop had geparkeerd. Spirit bleef nog even in de trailer staan, we gingen ervan uit dat onze zoektocht hier niet lang zou duren.

'Het is echt een grote haven, maar lang niet zo groot als die in Antwerpen.' Zei ik. 'Monsieur, monsieur...' Hoorde ik plots een hese stem smeken. Ik draaide me om en merkte een oude bedelaar op die ineengekrompen zat op de grond. 'Aidez-moi... Je veux manger quelque chose!'

Ik haalde uit mijn rugzak een briefje van twintig en gaf het aan de arme man. Zijn ogen straalden en er verscheen een dankbare glimlach op zijn gezicht. 'Merci!' Riep hij dankbaar en hield het briefje met trillende handen vast. Hij kon niet geloven dat hij daadwerkelijk twintig euro had gekregen. 'Waar moeten we zoeken? Wie weet zijn ze al lang weg... Mijn arme Charlie...' Zuchtte ik. 'Charlie?' Met een ruk draaide ik me om toen ik de hese stem van de bedelaar weer hoorde. 'Oui, Charlie. Ma fille. Elle a été kidnappée. Elle a été transportée par bateau.' Zei ik in mijn beste Frans. 'Regarde là, jeune homme.' De bedelaar wees naar een schip.

'Kijk daar Jocke, dat moet h'm zijn: het vrachtschip.' Zei Robert en wees naar een gigantisch schip, gevuld met containers dat in de haven lag. 'Ongelofelijk! We hebben h'm gevonden! We gaan Charlie redden! Merci!' Riep ik opgelucht.

'Oké, dit is het plan; jij sluipt rond op het schip en probeert op zoek te gaan naar aanwezige personen. Ik zal ondertussen de containers controleren. Indien je iemand spot, bedreig je hem met dit pistool.' Hij duwde onopvallend een geladen revolver in mijn handen. 'Deal.' Knikte ik.

Charlie

'Charlie, wakker worden... Mitch komt eraan.' Waarschuwde Pieter en gaf me een klein duwtje om me te doen ontwaken. 'Oh nee... Niet nu...' Kreunde ik. Ik klom overeind en wreef een paar keer door mijn slaap. En inderdaad... Wie stond daar enkele minuten later? Mitch Iov.

Hij opende de cel en kwam naar binnen. Ik trok mijn knieën op en leunde met mijn rug tegen de muur. 'Ga weg!' Blafte ik. 'Kom, kom... Doe niet zo tegendraads. Het is zo voorbij. Op een dag ga je er nog van houden.' 'Nooit!' Schreeuwde ik. 'Kom, open je benen.' Beval hij ongeduldig. 'Nee.' Zei ik. 'Open je benen, Omega!' Riep hij. Zijn blik was nog kouder dan voordien.

'Mitch, alsjeblieft, ze is pas wakker.' Zuchtte Pieter. 'Doe niet alsof je medelijden met haar hebt, pedo! Je acteerprestaties trekken op niks! Ze is gewoon te naïef, dat is de enigste reden waarom ze jou vertrouwt!'

'Dat is niet waar!' Riep Pieter in de tegenaanval. 'Ik snap echt niet waarom ze jou willen laten leven... Je bent niets waard! We hebben je helemaal niet meer nodig!'

'Zonder mijn hulp was Charlie er misschien niet meer geweest! Je hebt me nodig. Ik ben de enige die haar kan verzorgen als ze ziek is of als ze pijn heeft. Dankzij mij overleeft ze deze hel zowel fysiek als mentaal!' Gromde Pieter. 'Je betast haar teveel!' 'Ik help haar alleen maar! Dat arme kind heeft warmte en liefde nodig, geen koudbloedige verkrachter zonder emoties!'

'Ik heb emoties.' Gromde Mitch. 'Jij kent enkel woede.' Kaatste Pieter terug. 'Nee, niet alleen woede... Maar, kop dicht nu jij! Charlie moet nog een bevel uitvoeren. Open verdorie je benen!' Met bange ogen bleef ik hem aankijken, maar voerde zijn bevel niet uit. 'Nu is het genoeg!' Riep hij en duwde mijn benen open, maar ik was sneller. Ik duwde mijn beide voeten recht in zijn gezicht. 'Aw!' Gromde hij en deinsde enkele stappen achteruit. Pieter proestte het uit van het lachen. 'Die had je vast niet zien aankomen!' Riep hij.

Maar misschien had ik dat beter niet gedaan...

Mitch viel aan. Hij drukte zijn scherpe nagels in mijn huid en liet krassen achter. Zijn ogen spuwden vuur op dat moment. Hij trok aan mijn haren, sloeg me in mijn gezicht en spuwde op me. 'Beheers jezelf, man! Laat haar toch!' Riep Pieter en trok Mitch van me af. 'Blijf van mijn lijf!' Riep Mitch. 'Oh en als Charlie dat roept negeer je haar?'

'Nu is het genoeg! Pedo, jij blijft hier. Omega, meekomen. Meekomen zei ik!' Beval hij al schreeuwend. Mijn lichaam was verstijfd van angst en pijn, maar toch volgde ik hem de cel uit. Hij sloot Pieter op. 'Zo, nu hebben we in ieder geval geen last meer van jou!' Gromde Mitch. Hij greep me vast bij mijn arm en trok me ruw met zich mee.

Jocke

Ik verschool me snel achter enkele containers toen ik voetstappen hoorde. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik keek in het geniep toe hoe een jongen met aan z'n zijde een bruinharig meisje voorbij wandelden. 'Moeten die spullen hier blijven?' Vroeg het meisje en wees naar een stapel kisten. 'Die zijn van Mitch, hij is ze vast vergeten. Ik breng ze hem zo wel.' Zei de jongen. 'Wat zit daar allemaal in? Het lijkt wel alsof hij van plan is om te verhuizen!' Lachte ze. 'Ja, Mitch neemt altijd veel mee als we rondtrekken. Help je me even, dan kunnen we de kisten in mijn wagen dumpen.' Het meisje knikte en nam een kist van de stapel, net als de jongen deed. Dit was mijn kans.

Ik sprong tevoorschijn en hield de revolver op hen gericht. Ze schrokken en lieten de kisten vallen. 'Wie ben jij?!' Riep de jongen. 'Dat doet er niet toe. Jullie gaan mij helpen.' Zei ik. 'Waarmee?' Vroeg het meisje bang. 'Ik ben opzoek naar mijn dochter en ik weet dat ze bij Mitch verblijft. Jullie gaan ons de weg tonen en ons naar hem toebrengen.' 'Ons?' Ik knikte. 'Ja of dacht je soms dat ik de enige gek was die hier rond sluipt?'

En op dat moment kwam Robert tevoorschijn met laaghangende schouders. 'Ze zijn er niet, Jocke. Alle meisjes zijn weg. Dus ook Charlie.' Zuchtte hij. 'Maakt niet uit Robert, deze twee hier gaan ons naar haar toebrengen.'

Heeeey mensen! Ik hoop dat jullie genoten hebben van het hoofdstuk! Vergeet zeker niet te stemmen en te reageren! Tot snel!