Locked by you: Sequel

44.

Charlie

'Mitch? Mitch? Hallo... Ben je hier?' Fluisterde ik toen ik bij de brug van Avignon aankwam. 'Ik zit hier.' Hoorde ik hem zeggen. Ik volgde het geluid van zijn stem die me onder de brug toe leidde.

'Mitch!' Riep ik blij toen ik hem zag en omhelsde hem. 'Hé Omega...' Glimlachte hij. 'Je wilt niet weten hoe saai het was zonder jou!' Lachte ik. 'Het is altijd saai zonder mij.' Lachte hij. 'Hoe gaat het met je?' Vroeg ik. 'Het gaat wel... Het is alleen niet makkelijk om te liegen dat ik niet verliefd op je ben. Maar hoe gaat het met jou? Weet je vader dat je hier bent?' Ik schudde mijn hoofd. 'Maak je maar geen zorgen. Niemand heeft iets door. En met mij gaat het trouwens ook wel goed... Ik ben alleen bang voor Pieter. Volgens mij voert hij iets in zijn schild en het maakt me onrustig.'

'Hou het nog even vol. Frederick en nog enkele leden van de bende zijn al bezig met een plan om hem uit te schakelen. Maar... Je moet ons er wel mee helpen. Als jij zou helpen, dan zou Frederick je niets doen. Dan zou hij jou en jouw familie met rust laten. Tenminste, dat zei hij toch.' Zei Mitch. 'Wat wil hij dan dat ik doe?' Vroeg ik. 'Dat is dus het minder leuke gedeelte... Je moet Pieter naar de oude, verlaten gevangenis zien te krijgen. Je moet ervoor zorgen dat hij jouw betast. Wij zullen ons verscholen houden en foto's nemen. Daarna grijpen we in en doden hem. Als de politie dan toch ooit zijn lichaam zou vinden, dan hebben wij bewijs dat we jou net wilden redden van verkrachting.'

'Is er geen andere manier? De politie bijvoorbeeld?' Vroeg ik.

'En het risico lopen dat hij weer vrijkomt of ontsnapt? Als je van Pieter af wil komen dan is z'n dood de enige oplossing.' Zei Mitch.

'Ik weet niet zeker of ik dat wel durf...' Mompelde ik.

'Het was niet mijn idee... En ik ben het er ook niet helemaal mee eens... Maar ik denk wel dat Frederick jullie echt met rust zou laten als je mee zou werken. Alsjeblieft, Charlie.'

'Ik vertrouw h'm niet, Mitch...' Zuchtte ik.

'Vertrouw je mij?' Vroeg hij.

'Ja...' Zei ik.

'Ik vertrouw Frederick, jij vertrouwt mij, met als gevolg: jij vertrouwt h'm ook. Doe je nou mee met het plan of niet?'

'Wanneer wil je het uitvoeren?' Vroeg ik.

'Zo snel mogelijk. Wat dacht je van... Morgen, om twaalf uur in de nacht.'

'Ik zal het proberen... Maar hoe overtuig ik hem mee te gaan naar die gevangenis?'

'Je doet alsof je wegloopt nadat je hem wakker hebt gemaakt of je doet alsof er iets ergs is gebeurd en hij met je mee moet gaan... Weet ik veel... Je verzint wel iets. Je vader is toch acteur? Het zit vast in je genen om een beetje toneel te spelen.'

Ik haalde m'n kaart van de streek, die ik op zak had, tevoorschijn en schoof h'm naar Mitch toe. 'Wijs aan waar ik heen moet gaan. Ik zal er zijn.'

Jocke

'Sarah... Het is je gelukt... Ik ben officieel... Dronken...'

'Dat laatste glaasje wijn... Pfff... geen goede keuze...' Stemde ze al even dronken in.

We wandelden door de straten van Avignon. Nou ja, wandelen... We gingen van links naar rechts en strompelden eerder vooruit. We lachten de hele tijd. Ik had in jaren niet meer zo hard gelachen en ik weet niet eens meer waarom we zo hard aan het lachen waren. We lachten ons zelf waarschijnlijk gewoon uit.

Ze klemde zich vast aan mijn arm en leunde tegen mijn schouder aan. 'Ik volg...jou...Leid... Me de... Weg...' Lachte ze dronken. Ik knikte al zag ik zelf nauwelijks waar we heen gingen, alles was zo wazig. Mijn evenwicht bewaren was soms ook echt moeilijk. 'We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal! We zijn er bijna, we zijn er bijna...' Zong ik al lachend. Wat was ik dronken. Ik was opgelucht dat ze al in net zo'n erge toestand verkeerde als ik, anders kon ik me wel doodschamen. Ze zong gewoon heel enthousiast mee.