Locked by you: Sequel

9.

Jocke

'Jocke, wacht nou! Wat ga je doen? Heb je een plan? Je hebt geen plan hé? Jocke, alsjeblieft! Negeer me niet!' Ik draaide me kort om. Kaya greep me vast bij mijn arm en trok me dichter naar zich toe. 'Je moet de politie hun werk laten doen. Ik vind het ontzettend erg dat Charlie weg is, maar ze zullen haar wel vinden!' Ik zuchtte diep. 'Ik kan niet zitten wachten en niets doen. Ze heeft me nodig! Ik moet naar Het Grijze Zaaltje, ik moet zelf uitvogelen wat er is gebeurd!'

Ik verliet haar woonplaats, stapte in mijn wagen en raasde ervandoor. De regendruppels die tegen het raam aantikten vertroebelden mijn zicht. En die tranen hielpen ook niet echt mee. Toen het verkeerslicht op rood sprong moest ik fors remmen om mijn wagen tot stilstand te brengen. Ik was mijn focus op het verkeer helemaal kwijt.

Ik liet mijn hoofd enkele tellen rusten op het stuur en sloot mijn ogen. Ik huilde. Met mijn handen hield ik het stuur zo stevig vast waarna mijn knokkels er wit van zagen. 'Verdomme!' Vloekte ik luidkeels. Ik staarde naar de ketting om mijn hals. In het ruiten hangertje was de letter "c" gegraveerd. Charlie. 'Waar zit je nu toch m'n meisje?' Snikte ik luidop.

Charlie

Ik staarde versuft naar buiten door het cirkelvormige raampje van de kajuit. Het regende, nee het stormde. Op de achtergrond hoorde ik Mitch praten met Pieter. Ze werkten een heel plan uit om de meisjes klaar te stromen voor de verkoop in dat zogenaamde "Fort Boyard". De naam deed me al vermoeden dat het ergens in Frankrijk moest zijn. Plots hoorde ik mijn maag knorren. Het geluid was verschrikkelijk, alsof men met een drilboor aan het werk was.

'Mag ik misschien iets om te eten?' Vroeg ik aan Mitch. Zijn blik was koud en kil. 'Heb je honger dan?' Bromde hij geïrriteerd. 'Nee ik heb dorst. Gast, ik zou er anders toch niet naar vragen?!' Kaatste ik al rollend met mijn ogen terug. 'Zoals je wil, Omega.' Gromde hij. 'Zo heet ik niet, sufkop. Ik heet Charlie.' Hij haalde uit de fruitmand die er stond een simpele appel. Niet meer dan een appel kreeg ik. Hij grijnsde kort. 'Ik hoop dat je goed kan vangen.' Hij gooide de appel recht naar me toe, met een stevige armzwaai. Bijna met mijn ogen toe ving ik h'm. Met één hand. Het koste me geen moeite. 'Ik hoop dat je nu beseft dat ik een goede reactiesnelheid heb.' Kaatste ik al knipogend terug.

Ik keerde mijn rug naar hen toe en nam een gulzige hap van de appel. Het sap verwende mijn smaakpapillen en deed mijn honger verdwijnen. Ik staarde weer naar buiten. Ik keek naar de zee die nog steeds even blauw zag.

'En dan hebben we nu voor u een exclusieve blik achter de schermen van het toneelgezelschap in Antwerpen dat beheerd wordt door Michael Vroemans. Ongelofelijk maar waar werd zijn fantastische toneelgezelschap ook dit jaar weer uitgekozen om op te treden op het festival van Avignon. Hiermee is Michael Vroemans de eerste regisseur die al zeventien jaar oprij op het festival met zijn gezelschap mag optreden.

Dit jaar brengt hij een stuk over de eerste wereldoorlog. De hoofdrollen zijn weggelegd voor de twee beste vrienden Jocke Van Geel en Abel Alinero...'

Geschrokken wende ik mijn blik af naar de tv die op de achtergrond stond te spelen. 'Papa?' Ik sprong op en rende naar het scherm toe. De anderen in de ruimte keken met me mee. De journalist die aan het woord was verkondigde de deelname van het toneelgezelschap aan het festival van Avignon.

'...En ook de beelden liegen er niet om. De acteurs werken hard om op een paar maanden tijd de danspasjes onder de knie te krijgen, de teksten te studeren en goed te kunnen zingen. De musical onder regie van Michael Vroemans belooft een spektakel te worden.'