Locked by you: Sequel

45.

Charlie

Ik kwam uitgeput thuis. Ik besloot om langs de tuin naar binnen te gaan, zo kon ik meteen zien of de kust wel veilig was. Toen ik door de tuin sloop, besloot dat rotbeest te hinniken. Spirit stampte met zijn hoef in het zand en hinnikte oorverdovend naar me. 'Kop dicht!' Snauwde ik, waarna hij kort steigerde. 'Straks verraad je me nog!' Siste ik. Hij hinnikte weer en draafde achter me aan, ook al zat er nog een omheining tussen. 'Oprotten! Ik mag niet gezien worden!'

'Te laat...' Hoorde ik Pieter lachen.

Geschrokken draaide ik me om en zag Pieter staan, met gekruiste armen. 'Ik vond het al verdacht dat je kamerdeur openstond...' Lachte hij. 'Je sliep toch?' Gromde ik. 'Ja... Totdat jouw vader dronken thuiskwam. Zijn vreselijk gelach heeft me wakker gemaakt.' Legde hij uit. 'Wil je alsjeblieft niets zeggen?' Vroeg ik en smeekte bijna. 'Waar was je misschien heen?' Vroeg hij. 'Ik had met Mitch afgesproken...' Zei ik eerlijk. 'Je vader zou woedend zijn als ik hem dat vertelde...' Zei Pieter. 'Ja, precies... En daarom moet je zwijgen, oké?' Gromde ik. 'Dat doe ik niet zomaar, kleine meid.' Grijnsde hij. 'Wat wil je dan?'

'Ik kan wel wat bedenken...' Grijnsde hij.

'Goed dan. Morgenavond spreken we af in de verlaten gevangenis, nabij de Camargue. Om twaalf uur. Daar kan niemand ons vinden.' Zei ik en dacht terug aan het plan van Mitch. 'Dat is nou wat ik wil horen. Eindelijk werk je eens mee.' Lachte hij en legde zijn smerige, koude hand op mijn wang. 'Het zal leuk worden.' Zei hij. Ik duwde zijn hand weg. 'Jij zal het leuk vinden,' zei ik,' ik niet. En laat me nu met rust, ik wil slapen.'

'Jouw vader en die Sarah... Ze kunnen het wel goed vinden met elkaar, hé?' Zei Pieter toen ik net naar boven wilde gaan. Ik schudde mijn hoofd. 'Het zijn gewoon collega's. Hij helpt haar met haar stage. Niet meer, niet minder.' Zei ik. 'Weet je dat wel zeker? Toen ze thuiskwamen hadden ze veel plezier...'

'Dat mag toch?' Gromde ik. 'Ja... Maar vind je dat niet raar? Jouw vader ontmoet plots een meisje en ze praten tegen elkaar alsof ze elkaar al jaren kennen!' Ik zuchtte. 'Ja... Ik vind het raar... Ik vertrouw Sarah niet. Er klopt iets niet... Er is iets met haar. Het is alsof ze nep is. Alsof ze de hele tijd loopt te acteren. Alles wat ze zegt klinkt als een leugen en als ze lacht, dan zie je gewoon dat het niet oprecht is.' Pieter knikte. 'Dat gevoel heb ik ook.'

'Maar ik ga nu echt slapen, ik ben doodop.' Zuchtte ik. 'Welterusten, kleine meid.'

Jocke

Ik werd die volgende ochtend wakker me hevige hoofdpijn. Een kater. Was ik dan echt zo dronken geweest? Ik keek naast me en schrok me haast dood toen ik zag dat Sarah naast me lag. Zonder kleren. Maar wacht eens... Ik had ook geen kleren aan?! Ik sprong snel uit bed en kleedde me om. Ik kon me niet herinneren wat er gisteren gebeurd was. Alles was een zwart gat geworden na dat laatste wijntje... We zouden toch geen... Nee... Dat kan toch niet?!

'Goeiemorgen, Jockey.' Glimlachte ze toen ze haar ogen opendeed. 'Hé, Sarah.' Mompelde ik. Ze leek niet eens te beseffen dat ze naakt was of ze vond het niet erg. 'Het was leuk vannacht!' Zei ze. 'Ja... Iets té leuk als je het mij vraagt.' Kreunde ik en wreef over mijn hoofd dat schreeuwde om een aspirine.

Sarah stond op en kwam naar me toe. En ja... Ze was nog steeds naakt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me toch moest bedwingen niet naar beneden te kijken. Kijk in haar ogen, Jocke, herhaalde ik de hele tijd in mezelf.

Ze sloeg haar armen om mijn hals en gaf me een kus op mijn wang. Vervolgens kriebelde ze door mijn haren. 'Jij was leuk vannacht.' Glimlachte ze. 'Om eerlijk te zijn kan ik me er niet veel van herinneren.' Gaf ik toe. 'Ah nee? Tja... Dan zullen we het opnieuw moeten doen, hé.'

'Sarah, nee, alsjeblieft.'

'Komaan, Jockey... Ik weet dat je het wil.'

'Nee. Ik wil het niet.' Zei ik.