Locked by you: Sequel

35.

Charlie

Mitch sleurde me mee naar zijn kamer waar ik meteen fors op het bed werd geduwd. Hij trok zijn zwarte shirt uit waarna zijn gespierde lichaam tevoorschijn kwam. 'Mitch, wacht...' Mompelde ik. 'Wat?!' Gromde hij. 'Waarom ben je zo boos?' Vroeg ik stil. Hij reageerde niet en balde enkel zijn vuisten. 'Is het omdat je je vader verloor?' Vroeg ik, wijzend naar de foto op het nachtkastje die ik al eerder had gezien maar dan op het schip.

'Waar bemoei jij je mee?' Siste hij nijdig. 'Ik wil weten wat jou zo heeft gemaakt. Je werd niet geboren als monster.' Zei ik. Plots dook hij op me. Hij greep mijn polsen vast en kneep er hard in. 'We zijn hier niet om te praten!' Riep hij. 'Je voelde je vast gebroken toen hij stierf, niet?' Vroeg ik door, maar hij kneep alleen maar harder. 'Kop dicht!' Hij wilde mijn kleren openscheuren, maar ik kon hem nog net op tijd tegenhouden. 'En nu mis je hem, elke dag.' Al zuchtend, met een boze blik, liet hij me los en kroop van me af. 'Fijn,' zuchtte hij,' nu heb ik geen zin meer.'

'Hoe is hij gestorven?' Vroeg ik met een zachte toon van medelijden in mijn stem. 'Honger. Hij stierf op zee, op de plek waar hij altijd al wilde sterven. We waren gevlucht uit Syrië en we hadden niet genoeg voorraden mee kunnen plunderen. Ik was nog jong en hij vond mijn toekomst belangrijker dan de zijne waardoor hij al zijn eten aan mij afstond. Ik mocht eten zoveel als ik wou, zei hij. Hij had zijn leven opgeofferd om het mijne te redden. Ik heb mijn toekomst verkloot, Omega. Ik ben niets meer. Ik heb niets meer. Ik had moeten sterven, niet hij. En de rest van mijn familie... Daar kan ik ook niet meer op rekenen.' Ik kroop wat dichter naar hem toe en luisterde aandachtig. 'Hoezo niet?' Vroeg ik voorzichtig. 'Ze zijn allemaal dood. Op twee sukkels na. De ene zit in de gevangenis, de ander heeft een mes in mijn rug gestoken.'

Ik keek meteen naar zijn rug, zoekend naar de wonde die het mes moest achtergelaten hebben. Zijn rug telde veel littekens, maar een messensteek trof ik er niet aan. 'Niet letterlijk.' Gromde hij terwijl hij met zijn ogen rolde. 'Wat heeft hij dan gedaan?' Vroeg ik. 'Jouw oma gered.' Antwoordde hij. 'Hij heeft Milan verraden. En dus ook mij. Een familielid moet je helpen, niet verraden om de vijand te redden.'

'Hoe heette hij?' Vroeg ik.

'Cyprien. Cyprien Iov.'

Jocke

'Wat is je plan, Jocke?' Vroeg Robert toen we het schip hadden verlaten. 'Ze rijden naar het huis van Mitch en wij gaan hen simpelweg volgen.' Antwoordde ik. 'Dat is je plan?' Ik rolde met mijn ogen. 'Nee, dat is nog maar deel één van het plan.' 'Gelieve me dan ook de andere delen uit te leggen.' Zuchtte Robert.

'Wel, eens we zijn aangekomen gaat deel twee van het plan in werking. Die jongen en dat meisje gaan twee kisten leveren bij Mitch. Ze zullen doen alsof er niets aan de hand is. Als Mitch is afgeleid, kunnen wij onopgemerkt langs de achterdeur naar binnen-' 'wat als zijn huis geen achterdeur heeft?' Dacht Robert. 'Dan langs het raam.' Zei ik snel. 'Wat als zijn huis geen-' 'Elk huis heeft een raam!' Was ik hem voor. 'Ja, maar niet elk huis heeft een raam waar we-' 'Het is al goed! Ik heb het begrepen! Ik ben slecht in het maken van plannen. Indien er geen achterdeur is en ook geen raam, vallen we meteen aan.' 'Ik stem in.'

Charlie

'Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn vader denk. Hij is mijn held. Als je je afvraagt waarom ik dit doe, dan kan ik je daar geen antwoord op geven. Ik heb mensen de kans gegeven om van me te houden, maar keer op keer braken ze mijn vertrouwen en trapten ze op mijn ziel. Ik doe dit misschien uit wraak. Wraak op alle meisjes die mijn leven alleen nog maar zuurder maakten. Lang zat ik opgesloten tussen hemel en hel. Tussen goed en kwaad. Maar wat ik nu doe is wat goed aanvoelt.'

'Als je vader nog zou leven, dan zou hij niet akkoord gaan met wat je doet. Mitch, je verkracht me! Jij beseft niet hoeveel pijn jij anderen doet! Jouw woorden alleen al vormen littekens! Ik snap dat je boos bent, maar jouw pijn hoeft iemand anders toch niet te voelen?'