Locked by you: Sequel

37.

Jocke

Het pistool viel uit mijn handen nadat mijn grip verslapte. 'Charlie?!' Ik wilde het eerst niet geloven. Was dat echt mijn dochter die voor me stond? Ze keek me aan met grote ogen en kon niets meer uitbrengen, net als ik. 'Papa?!' Met tranen die over haar wangen gleden, rende ze opgelucht naar me toe. Ze sloeg haar armen stevig om me heen en ik deed hetzelfde.

'Ik dacht dat je dood was...' Snikte ze stil en bijna onverstaanbaar. 'Ik ben hier, mijn kleine meid, ik ben hier...' Suste ik haar en streelde over haar rug. Nu pas had ik ook door dat ze halfnaakt was. Het was ook de eerste keer dat ik haar snijwonden zag. Ze waren diep en bovenal met veel. Nog voordat ik iets kon zeggen, was ze me voor. 'Het spijt me papa, het spijt me echt. Ik had het nooit mogen doen. Ik had mezelf nooit mogen verwonden, ik had nooit mogen weglopen van huis en ik had Pieter nooit mogen vertrouwen.'

'Heb je Pieter vertrouwd?' Vroeg ik. Ze knikte. 'Hij was de enige die moeite deed om me te begrijpen. Hij was de enige die me hielp en me verzorg. Het was dom om hem te vertrouwen, maar ik had geen andere keus. Hij heeft wel gelogen...' Ik knikte. 'Natuurlijk heeft hij gelogen. Die pedofiel kan niets anders!'

Plots werden we beiden opgeschrikt door een heleboel kabaal dat van beneden leek te komen. Zonder iets te zeggen, liepen we beiden de trap af. Uiteraard nadat Charlie haar had omgekleed.

Robert had Mitch binnen grijpen, maar die probeerde zich woest te verweren. Van het meisje en de jongen die ons min of meer geholpen hadden, was geen spoor meer. Die waren vast gevlucht. 'Jocke, help me dan toch!' Gromde Robert die Mitch gedeisd probeerde te houden. Ik knikte en haalde mijn pistool tevoorschijn.

Ik richtte de loop op hem en drukte die vervolgens tegen zijn voorhoofd aan. Mitch kalmeerde en hield op met tegenwerken. Hij keek me vreemd aan. Ik kon niet afleiden of hij smeekte om genade, of dat hij me wilde vermoorden.

'Je hebt mijn dochter verkracht.' Zei ik boos. Mijn ademhaling versnelde en de spanning drong mijn lijf te binnen. 'Je hebt haar verkracht!' Herhaalde ik nogmaals, dit keer kwader. Elke keer als ik het woord over mijn lippen probeerde te krijgen, maakte het iets in me kapot. De gedachte dat een crimineel het lijf van mijn bloedeigen dochter betast en misbruikt had, vond ik afschuwelijk en onmenselijk. 'Ik ga je afmaken,' zei ik,' je had met je poten van haar af moeten blijven.' Ik wilde de trekker overhalen, ook al beval Robert me het wapen te laten vallen. Ik kon mezelf niet meer bedwingen. Die Mitch had niet alleen mijn dochter zielsveel pijn gedaan, maar ook mij. Dagen had ik gehuild en niet geslapen. Ik ben kapot en gebroken geweest. Ik ben bang geweest. Zo ontzettend bang en bezorgd. Hier kwam die rotzak niet mee weg. Echt nooit.

Charlie

Meteen sprong ik voor mijn vader. 'Niet schieten, papa!' Riep ik. Hij keek op. 'Alsjeblieft, schiet hem niet neer. Ik heb hem vergeven, alsjeblieft papa.' Mijn vader keek me boos aan. 'Waarom heb je hem vergeven?! Ben je echt zo naïef?!' Zijn woede maakte me bang. 'Eerst vertrouw je Pieter, je vergeet gewoonweg wat die gast onze familie heeft aangedaan! Hij heeft mijn vader vermoord! Hij heeft mijn moeder zoveel leed bezorgd, dat ze de trauma's met zich nog steeds meedraagt! Hij heeft ervoor gezorgd dat jouw moeder helemaal uitgemergeld werd om jouw geboorte te voorkomen! En dat was nog lang niet alles... Hij heeft me zelfs proberen te vermoorden. En nu ga je ook nog eens die crimineel hier verdedigen! Ik durf te wedden dat hij je veel pijn gedaan heeft. Waarom vergeef je het hen?' Ik haalde mijn schouders op. 'Pieter moest ik wel vertrouwen en Mitch... Ik snap eindelijk waarom hij zo geworden is... En nu ik hem begrijp, herken ik mezelf in hem. We hebben meer gemeen dan dat ik ooit gedacht had! Je moet hem een kans geven, papa. Mitch is Mitch. Hij is echt nog oké.'

'Goed, als hij dan toch zo "oké" is... Waarom trof ik je dan net halfnaakt aan in zijn kamer?'

'Dat heb ik zelf uitgelokt. Ik heb hem gekust.'